ارتش ایران در دوره صفوی و تحولات آن: تفاوت میان نسخه‌ها

پدیده‌های تهاجم و تدافع از جمله پدیده هایی هستند که همیشه همراه و همزاد انسان ها بوده اند. این همراهی ناشی از دفاع انسان از خود و دستاوردهایش و گاهی نیز به دلیل طبع زیاده خواهی انسان ها می باشد. تهاجم و تدافع از جمله مسائلی هستند که از همان دوران اولیه زندگی انسان ها شکل گرفتند. انسان اولیه چه در مقابله با طبیعت و حیوانات و چه در برابر همنوعان خود، این دو پدیده را وسیله هایی جهت رسیدن به اهدافش تلقی می نمود. پس از آن که بشر به زندگی یکجانشینی و تقسیم کار روی آورد، گروهی نیز به شغل سپاهیگری و دفاع از جوامع پرداختند و نیروی نظامی یک از ارکان اصلی جوامع شد. بخش مهمی از تحولات هر جامعه‌ای مربوط به امور دفاعی و نظامی می باشد. به همین دلیل ارتش به عنوان رکن اصلی ساختارهای دفاعی یک جامعه مورد توجه حاکمان و سیاستمداران قرار گرفته است و هیچگاه یک جامعه از آن بی نیاز نبوده است. وجود نیروهای نظامی برای پاسداری از مرزهای جغرافیایی، سیاسی و امنیتی یک جامعه و دفاع از موجودیت کشور و ملت در هنگام تهدیدات و تهاجمات خارجی و نیز حفظ امنیت و نظم داخلی در طول تاریخ مورد تأکید حکومت ها، جوامع و متفکران بود و ایران نیز از این قاعده مستثنی نمی باشد. پس هر جامعه با توجه به نوع نیاز خود به مسأله ارتش پرداخته است. اهمیت ارتش در طول تاریخ بشریت تا بدانجاست که بخش مهمی از توسعه و گسترش توانمندی های انسان ها مربوط به امور نظامی می باشد. همچنین بخش وسیعی از اوراق تاریخ بشریت به اقدامات ارتش و امور نظامی پرداخته شده است. فعالیت های ارتش، صرفا در جنبه نظامی اهمیت ندارد، بلکه نهادی قدرتمند در طول تاریخ است که تأثیر عمیقی بر سیاست، اجتماع و اقتصاد داشته است.