مرقع ناصری: تفاوت میان نسخه‌ها

تمایل انسان به ثبت و ضبط آنچه دریافت و مشاهده می کند، پیشینه ای بس طولانی دارد، و در گذر زمان رو به تکامل نهاده، و صورت بندی های گونه گونی را یافته است. از نخستین جلوه‌های شناخته شده‌ی این تمایل در میان سنگ نگاره ها و حکاکی های باستانی، تا واپسین ابزار نوین ثبت و ضبط، همواره ابعاد ذهنی انسان، مورد واکاوی های متفکرین و اندیشمندان بوده، و طی سالیان متمادی نیز نظریات و آرای متعددی در باب ماهیت و حقایق پنهان تاریخ، بر اساس مشاهدات و مکتوبات، از سوی صاحب نظران ارائه شده است. در این میان، رویکردهای تک سویه به شواهد تاریخی و پژوهش‌های تک رشته ای، به تنهایی نمی توانند مبین تصویری شفاف از پدیده‌های تاریخی باشند، و نیازمند هم پوشانی لایه‌های متعدد از مستندات و مکتوبات، بر اساس تحقیقات چند رشته ای و میان رشته ای هستند تا مسیر پاسخگویی به بسیاری از پرسش‌های تاریخی را هموار سازند. از این منظر، شناخت و دسته بندی اسناد معتبر نقش بسزایی در مکاشفه‌های پژوهشی ایفا می کند، و تاریخ را از گزیده نگاری های شخصی برحذر می دارد. چنانکه جنبه‌ی روایی هنر ایرانی در میان طرح ها و نگاره‌های نقش بسته بر کتب و رسالات، ظروف، اشیاء، کاشی کاری ها، دیوارها و جز این ها، تا بیش از مواجهه با مناسبات هنر جدید در غرب، نقش تعیین کننده ای در پژوهش‌های تاریخی ایفا کرده است. برخی از این نگاره ها، همان تاریخ مکتوبی هستند که گویای احوال مردم این سرزمین کهن شده است. در میان مطالعات فرهنگی و تاریخی ایران، همان گونه که شعر به تنهایی خیال انتزاعی شاعر نیست و شاعر از حقیقتی پنهان اما با زبانی استعاره سخن می گوید، بسیاری از آثار هنری ایران در طی سده‌های پیشین، تنها به عنوان هنرهای زیبا و موزه ای مورد تحلیل و بررسی قرار نگرفته اند، بلکه گاه به مثابه روایتگرهایی تاریخی، زبان مصور تاریخ بوده اند. کتاب حاضر نمونه ای از آن موارد است. بدین سبب که ناصرالدین شاه آنچه را که می دید نقش می کرد، بسان طراحی واقع گرا؛ اما انتخاب فرم ها و ترکیب بندی آثارش مانند هنرمندان واقع گرای غربی نبود. در چهره نگاری ها به شبیه سازی می اندیشید، چه آنجا که از مدلی زنده در مقابل خویش بهره می برد، و چه آنجا که از روی کارت پستال ها و روزنامه‌های فرنگی نمونه سازی می کرد. دقت در ترسیم و تکرار یک فیگور در کنار هم، نشان از آن دارد که گاه الگویی مشخص در مشق طراحی داشت، اما اگر به استقبال تخیل خویش می‌رفت، در کنار آن اثر می نوشت: «خیالی». بنابراین آنچه که شاه در مقام یک طراح به دنیای پیرامون خویش می اندیشید به مانند یک طراح با بیانی ساده و دور از جزئیات، ماهیت اصلی یک فیگور یا دورنما را به تصویر می کشید، اما آنجا که در نقش یک راوی، رخدادها را بیان می کرد، کمابیش کوچک ترین جزییات را مصور می نمود. در واقع ناصرالدین شاه طراح، همان راوی قدرتمند تاریخی بود که گاه با در هم آمیختن خیال و واقعیت، آنچه را که اراده‌ی خویش بود منقوش می کرد و گاه در کنار آن نیز یادداشتی را می نوشت که نشان از موقعیتی حقیقی داشت که پیش از خلق اثر رخ داده بود؛ به بیانی دیگر می توان گفت، تخیل هنری شاه در بسیاری از آثار، نمودی بیرونی و واقعی داشت.