حمیدالدین بلخی، عمر بن محمود: تفاوت میان نسخه‌ها

'''حمیدالدین بلخی'''، یا محمد بن عمر محمودى بلخى (متوفی 559ق)، از نویسندگان و شعرای معروف و مؤلف مقامات حمیدى است.

نام او را محمود و عمر، اما به نوشته محمد قزوینى و اقبال آشتیانى، ظاهرا نام پدر و پسر در نوشته عوفى و به‌تبعیت از او در «تذکره هفت اقلیم» امین احمد رازى اشتباه شده‌ است. اغلب منابع لقب او را حمیدالدین دانسته‌اند و در «چهار مقاله» نظامى ‌عروضى و «نزهة ‌المجالس» خلیل شروانى به‌صورت حمید و حمید بلخى از او یاد شده است.

صفى‌الدین بلخى در کتاب فضائل بلخ اصل وى را از تالقان بلخ دانسته و دولت‌شاه سمرقندى او را «حمیدالدین ولوالجى» (ولوالج از نواحى بلخ) نامیده است.

وى به هنگام قاضى‌القضاتى بلخ، با شاعر هم‌روزگار خود، انورى ابیوردى، مراوده داشت. حمیدالدین همچنین با شاعر و ادیب اهل بلخ، یعنى رشیدالدین وطواط و شمس‌الدین دقایقى‌ مروزى، نیز مرتبط بوده و دقایقى در نامه‌اى به حمیدالدین، او را ستوده است.

شهرت حمیدالدین بیشتر به سبب کتاب مقامات اوست. آثار دیگرى نیز به او نسبت داده‌اند که منشأ اغلب آنها نوشته عوفى در «لباب ‌الألباب» است. او این رساله‌ها را به حمیدالدین نسبت داده است:

# قدح المغني في مدح ‌المعني (که اقبال آشتیانى صحیح آن را «قدح‌ المعين في مدح‌ المعين» مى‌داند)؛

# منية الراجي في جوهر التاجي (که اقبال آشتیانى صحیح آن را «منية ‌الراج في جوهر التاج» مى‌داند<ref>ر.ک: جلالی ‌پندری، یدالله، ج14، ص224-225</ref>‏.