پرش به محتوا

ازرق‍ی‌، اب‍وب‍ک‍ر ب‍ن‌ اس‍ماع‍ی‍ل‌: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۴۵: خط ۴۵:


==اصل و نسب==
==اصل و نسب==
اصل او از هرات و پدرش از وراقان این شهر بود و به گفته نظامی عروضی، همو فردوسی را هنگام فرار از غزنین به هرات، ۶ ماه در خانه خویش پناه داد. اگرچه به سبب اختلاف نظر درباره سفر فردوسی، در درستی این روایت جای تردید است، اما نسبت دادن آن به پدر ازرقی حکایت از جایگاه ویژه خاندان او در میان اهل فضل و ادب دارد<ref>ر.ک: یغمایی، پیرایه؛ حفیظی، مینا، ج8، ص38</ref>.
اصل او از هرات و پدرش از وراقان این شهر بود و به گفته [[نظامی عروضی سمرقندی|نظامی عروضی]]، همو [[فردوسی، ابوالقاسم|فردوسی]] را هنگام فرار از غزنین به هرات، ۶ ماه در خانه خویش پناه داد. اگرچه به سبب اختلاف نظر درباره سفر [[فردوسی، ابوالقاسم|فردوسی]]، در درستی این روایت جای تردید است، اما نسبت دادن آن به پدر ازرقی حکایت از جایگاه ویژه خاندان او در میان اهل فضل و ادب دارد<ref>ر.ک: یغمایی، پیرایه؛ حفیظی، مینا، ج8، ص38</ref>.


==تحصیلات==
==تحصیلات==
از جزئیات زندگی و تحصیلات ازرقی آگاهی چندانی در دست نیست، اما بی‌تردید پیشه پدر دسترسی به کتاب را برای وی آسان ساخته و او را به کسب دانش ترغیب کرده است؛ چنان‌که بعدها او را «حکیم ازرقی» خوانده‌اند. بااینکه در اشعار او اندیشه‌های عرفانی دیده نمی‌شود، وی را از مریدان خواجه عبدالله انصاری دانسته‌اند<ref>ر.ک: همان</ref>.
از جزئیات زندگی و تحصیلات ازرقی آگاهی چندانی در دست نیست، اما بی‌تردید پیشه پدر دسترسی به کتاب را برای وی آسان ساخته و او را به کسب دانش ترغیب کرده است؛ چنان‌که بعدها او را «حکیم ازرقی» خوانده‌اند. بااینکه در اشعار او اندیشه‌های عرفانی دیده نمی‌شود، وی را از مریدان [[انصاری، عبدالله بن محمد|خواجه عبدالله انصاری]] دانسته‌اند<ref>ر.ک: همان</ref>.


==شعر==
==شعر==
خط ۵۷: خط ۵۷:


==آثار==
==آثار==
ازرقی شاعری اندک‌گوی بود. دیوان او یک‌ بار به کوشش سعید نفیسی در تهران (۱۳۳۶ش) و بار دیگر در همان سال به کوشش علی عبدالرسولی در تهران به چاپ رسیده است. شمار ابیات دیوان مصحح نفیسی، 2674 بیت است. نفیسی در انتساب برخی از ابیات این مجموعه اندک نیز به ازرقی تردید کرده است<ref>ر.ک: همان</ref>.
ازرقی شاعری اندک‌گوی بود. دیوان او یک‌ بار به کوشش [[نفیسی، سعید|سعید نفیسی]] در تهران (۱۳۳۶ش) و بار دیگر در همان سال به کوشش [[علی عبدالرسولی]] در تهران به چاپ رسیده است. شمار ابیات دیوان مصحح [[نفیسی، سعید|نفیسی]]، 2674 بیت است. نفیسی در انتساب برخی از ابیات این مجموعه اندک نیز به ازرقی تردید کرده است<ref>ر.ک: همان</ref>.


افزون بر دیوان شعر، سرایش دو منظومه دیگر به نام‌های «سندبادنامه» و «الفیه و شلفیه» را نیز به او نسبت داده‌اند<ref>ر.ک: همان</ref>.
افزون بر دیوان شعر، سرایش دو منظومه دیگر به نام‌های «سندبادنامه» و «الفیه و شلفیه» را نیز به او نسبت داده‌اند<ref>ر.ک: همان</ref>.