۱۴۶٬۵۳۱
ویرایش
در سایه آفتاب: یادها و یادداشتهایی از زندگی امام خمینی(قدسسره): تفاوت میان نسخهها
در سایه آفتاب: یادها و یادداشتهایی از زندگی امام خمینی(قدسسره) (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۱۴ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۵۹
، ۱۴ فوریهٔ ۲۰۲۴جایگزینی متن - 'ه ها ' به 'هها '
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'می داد' به 'میداد') برچسبها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'ه ها ' به 'هها ') |
||
| خط ۴۷: | خط ۴۷: | ||
از دیگر نکات مهم این سخنرانی امام این بود که ضمن سرزنش شدید نمایندگان مجلس به خاطر تصویب این قانون ذلت بار فرمودند:.... «آنهایی که رأی دادند خیانت کردند به این مملکت، اینها وکیل نیستند، دنیا بداند اینها وکیل ایران نیستند! اگر هم بودند من عزلشان کردم». | از دیگر نکات مهم این سخنرانی امام این بود که ضمن سرزنش شدید نمایندگان مجلس به خاطر تصویب این قانون ذلت بار فرمودند:.... «آنهایی که رأی دادند خیانت کردند به این مملکت، اینها وکیل نیستند، دنیا بداند اینها وکیل ایران نیستند! اگر هم بودند من عزلشان کردم». | ||
از دیگر بخشهای جالب و کم نظیر کتاب حاضر تحت عنوان «عشق متقابل»روایت عشق متقابل مردم و امام راحل است. در این بخش تعداد قابل توجهی از نامههای مردمی به امام و پاسخ های دلنشین امام به تمام این | از دیگر بخشهای جالب و کم نظیر کتاب حاضر تحت عنوان «عشق متقابل»روایت عشق متقابل مردم و امام راحل است. در این بخش تعداد قابل توجهی از نامههای مردمی به امام و پاسخ های دلنشین امام به تمام این نامهها آورده شده است. حضرت امام تا آنجا که مربوط به شخص خود و در توانشان بود و در چهارچوب عقل و شرع می گنجید، هیچ گاه در خواست و تقاضای کسی را جواب رد نمیدادند. ایشان در خلال برنامههای روزانه، کارهای متعددی را نیز در این رابطه انجام میدادند. تا آخرین روز قبل از انتقال به بیمارستان، در خرداد 68 و علیرغم کهولت سن و ضعف متزاید و مشاغل زیاد و سنگین مربوط به رهبری جهان اسلام بدون اینکه حتی در یک مورد و یک بار اظهار ملامت و گرفتگی و ناخرسندی کنند، این نوع کارهایی را که به ظاهر بسیار جزئی مینمود انجام میدادند. | ||
'''نامه یک خانم خانهدار به امام:''' | '''نامه یک خانم خانهدار به امام:''' | ||
| خط ۷۰: | خط ۷۰: | ||
آگاهی، اشراف و جامعیت امام نسبت به امور جاری کشور در فصل هشتم بررسی شده است. [[موسوی خمینی، سید روحالله|حضرت امام]] برای اطلاع از اوضاع و احوال جاری در داخل و خارج از تمام راههای موجود و ممکن استفاده میکردند. به گونهای که اوال در حد مکن از همه مسائل مهم مطلع شوند، ثانیا اطلاعاتشان نه فقط از یک طریق، بلکه از طرق متعدد و گوناگون باشد که میتوان آنها را به محرمانه، غیر محرمانه، داخلی، خارجی، دوست و دشمن تقسیم کرد. | آگاهی، اشراف و جامعیت امام نسبت به امور جاری کشور در فصل هشتم بررسی شده است. [[موسوی خمینی، سید روحالله|حضرت امام]] برای اطلاع از اوضاع و احوال جاری در داخل و خارج از تمام راههای موجود و ممکن استفاده میکردند. به گونهای که اوال در حد مکن از همه مسائل مهم مطلع شوند، ثانیا اطلاعاتشان نه فقط از یک طریق، بلکه از طرق متعدد و گوناگون باشد که میتوان آنها را به محرمانه، غیر محرمانه، داخلی، خارجی، دوست و دشمن تقسیم کرد. | ||
بخش مهمی از نامههایی که به نام حضرت امام به دفتر می رسید سؤالات شرعی و استفتائات بود. این قبیل | بخش مهمی از نامههایی که به نام حضرت امام به دفتر می رسید سؤالات شرعی و استفتائات بود. این قبیل نامهها هر چند روز یک بار به دفتر استفتاء فرستاده میشد. بعد از نوشته شدن پاسخ ها براساس فتاوی حضرت امام، نامهها و پاسخ ها دوباره به دفتر ارسال میشد [[موسوی خمینی، سید روحالله|حضرت امام]] آنها را همراه خود به محل مطالعه شان می بردند و بعد از مطالعه مجموع آنها، یکی دو روز بعد مجددا به اتاق کارشان میآوردند تا مهر و ارسال شود. جالب توجه است که با آنکه حضرات آیات اصحاب حوزه استفتا با حدود بیست سال سابقه در انجام این مهم به بالاترین حد تسلط بر مبانی و فتاوی حضرت امام رسیده بودند و پاسخ ها را منطبق با نظرات ایشان مرقوم میکردند با این حال [[موسوی خمینی، سید روحالله|حضرت امام]] با دقت تمام حتی به ظریف ترین نکات توجه کرده و در برخی موارد که قید یا توضیحی را الزم می دیدند با خط مبارکشان اضافه میکردند. | ||
فصل آخر کتاب روایتی است عاشقانه از روز های آخر عمر پر برکت [[موسوی خمینی، سید روحالله|امام خمینی]] از زبان یکی از یاران صدیق و وفادار ایشان که خواندنش برای هر خواننده ای خالی از لطف نیست.<ref> ر.ک: بینام، ص64-66</ref> | فصل آخر کتاب روایتی است عاشقانه از روز های آخر عمر پر برکت [[موسوی خمینی، سید روحالله|امام خمینی]] از زبان یکی از یاران صدیق و وفادار ایشان که خواندنش برای هر خواننده ای خالی از لطف نیست.<ref> ر.ک: بینام، ص64-66</ref> | ||