تراژدی تاریخی مشروطیت؛ روشنفکری، روحانیت و زنان: تفاوت میان نسخه‌ها

اکنون به نظر خواننده آموختن از پیش آهنگان روشنفکری در زمانه‌ی جنبش قانون که آغازگر ستیز با استبداد بودند و سازش با سلطنت و خود کامگی را در مقام آرزویی ناکام برای حاکمان باقی گذاشتند و تحت سلطنت را با پیشینه‌ی چند هزار ساله‌اش مشروط به قانون و تصمیم‌گیری پارلمان منتخب مردم کردند و نحوه‌ی درست پرتاب شدن به آینده را ترسیم کردند، بحثی است ضروری. باید تأکید کرد که، هدف اصلی رساله ی پیش رو مجاب کردن خواننده نیست، بلکه ایجاد مسیری برای تأمل و تفکر بیشتر در باب تمامی امورات دوران مشروطیت، حتی بدیهی‌ترین آن‌ها از نگاه مخاطب است. در واقع نیت اولی نگارنده، گشودن پرسش‌هایی فلسفی در باب چگونگی تحولات فکری جامعه‌ی ایرانی عصر قاجار است که منجر به مشروطیت شد. که البته درک و فهم آن ذهنی تحلیل گرا را می طلبد. نویسنده برای پرهیز از اعاده و تجدید مسائل مورد بحث، تمام تلاش خود را به شرح وقایع آن گونه که رخ داده، و نه آن گونه که نظریات و ایدئولوژی‌ها و مکاتب تمایل به درک و تحلیل آن دارند، صرف کرده است. تمام تلاش در جهت تأملی عقلانی در باب سازوکار مشروطه در ایران است که فهم آن از دریچه‌ی مقوله است که مشروطه‌ی ایرانی نامیده شده است. و به دلیل وقوع و رشد آن با مشخصات و معیارهای فرهنگ دینی ایران است که شرع و فقه تصمیم قاطع و موثری در آن داشته است. در حقیقت بر خلاف شیوه های مرسوم و تکراری در کتاب‌هایی که در خصوص بررسی اجتماعی تاریخ نگاشته شده، سعی نگارنده در این کتاب این بوده که به جای پرداختن به سیر زنجیر وار وقایع تاریخی، به اجزای سازنده ی جامعه‌ی دوران مشروطیت پرداخته و هر یک را در فصلی جداگانه بررسی کند.