درآمدی بر انقلاب اسلامی ایران: تفاوت میان نسخه‌ها

انقلاب اسلامی ایران به عنوان یک انقلاب مردمی منحصر به فرد دارای ویژگی‌های متعددی است که آن را از سایر انقلاب ها متمایز می‌سازد. با این وجود، کتاب‌های اندکی هستند که روند شکل گیری این انقلاب را با توجه به ریشه‌های آن به شکل مفصل و مشروح مورد بررسی قرار داده باشند.

هیچ یک از دانشمندان علوم سیاسی در علیت و تأثیر نقش رهبری در انقلاب ها تردید نکرده‌اند؛ اما نکته بسیار مهم در این است که بسیاری از رهبران توان هدایت مردم برای یک انقلاب را ندارند. حال سخن اصلی ما در اینجاست که چه عواملی از [[موسوی خمینی، سید روح‌الله|آیت‌الله خمینی]]، رهبری بی-بدیل ساخت که رهبری وی مقبولیت عام یافت؟ پاسخ را باید در شخصیت حقیقی و حقوقی امام خمینی یافت. اینک به تحلیل این موضوع می‌پردازیم:

2-سازش ناپذیری [[موسوی خمینی، سید روح‌الله|امام خمینی]]: ایشان نه تنها به سیاسیون داخلی،برای نرمش نه می گفتند، بلکه به واسطه‌های بین المللی نیز با قاطعیت جواب رد می دادند و در نتیجه تلاش امریکا برای به سازش کشاندن امام بی نتیجه ماند.

5-مردم باوری: ایشان چنان به قدرت ملت اعتقاد داشتند که آن را به رخ ابرقدرت ها می‌کشیدند.

[[موسوی خمینی، سید روح‌الله|امام خمینی]] تعیین استراتژی را از وظایف رهبری، بلکه داشتن شعارها و آرمان هایی که کاملاً تجسم دهنده خواسته‌های عموم مردم باشد را از معیارهای ضروری و اولیه رهبری می‌دانست که در مرحله انقلاب عبارت از «سرنگونی سلطنت پهلوی و برچیده شدن نظام شاهنشاهی و استقرار حکومت اسلامی» بود.

1.آزادی: [[موسوی خمینی، سید روح‌الله|امام خمینی]] به مقوله ازادی با یک نگاه الهی- انسانی می نگریستند و معتقد بودند که ریشه و اصل همه عقاید اسلامی، اصل توحید است و این اصل به ما می آموزد که انسان تنها در برابر ذات اقدس حق باید تسلیم باشد و ازهیچ انسانی نباید اطاعت کند، مگر اینکه اطاعت او اطاعت خدا باشد.

3- ایران تجزیه نخواهد شد.4- با اقلیت ها بهتر رفتار خواهد شد.5- ما مرتجع نیستیم.6- شاه از کمونیست ها بدتر است.

در آستانه خروج شاه، [[موسوی خمینی، سید روح‌الله|امام خمینی]] طی یک سخنرانی فرمودند: «مطلب ما این نیست که شاه برود بیرون مملکت، مطلب ما سقوط شاه است از سلطنت. اینکه می گوییم شاه برود یعنی سلطنت نداشته باشد، نه برود تفریح».

بازگشت پیروزمندانه [[موسوی خمینی، سید روح‌الله|امام خمینی]]: بسیاری از روحانیون در بیانیه‌های خود از امام دعوت می‌کردند تا به ایران بازگردند. حتی دولت‌های شریف  امامی و بختیار نیز از امام دعوت به بازگشت نمودند، اما امام در پاسخ به این دعوت ها فرمودند: «من هر وقت مقتضی بدانم خودم به ایران خواهم رفت و رفتنم متوقف به دعوت کسی نیست؛ چه دعوت بشود یا نشود». امام خمینی برای بازگشت خود فقط یک شرط را قائل شدند: «احساس اینکه وجودم در ایران نفعش زیادتر است.»تشکیل دولت موقت: [[موسوی خمینی، سید روح‌الله|امام خمینی]] در فرصت مناسبی که خلأ قدرت بیش از هر زمانی احساس می شد و قدرت رویارویی دولت بختیار به کلی از بین رفته بود، با تشکیل دولت موقت، شکست نهایی را بر رژیم تحمیل کرد. حمایت همه جانبه مردم از دولت منصوب امام خمینی و ایستادگی کامل در مقابل وزرای دولت بختیار و اعلام همکاری با وزرای دولت موقت، آخرین رمق های دولت بختیار را تحلیل برد و زمینه را برای سقوط نهایی فراهم نمود.

پس از بازگشت پیروزمندانه [[موسوی خمینی، سید روح‌الله|امام خمینی]] و تشکیل دولت موقت، حمایتگران داخلی و خارجی رژیم شاه به این نتیجه رسیدند که دیگر توان به تأخیر انداختن سقوط رژیم شاه را ندارند؛ تنها نقطه اتکای رژیم، ارتش بود. ارتش در مدت کوتاهی از هم پاشید و آخرین درگیری های درونی آن به سود انقلاب به پیش می رفت و سرانجام با مسلح شدن مردم، فرماندهان نظامی، آخرین سند تسلیم خود را امضا کردند و قدرت به دست هواداران [[موسوی خمینی، سید روح‌الله|امام خمینی]] افتاد.<ref> ر.ک: بی‌نام، ص41-43</ref>