قصه‌گوی بلخ، شکل‌شناسی قصه‌های مثنوی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''قصه‌گوی بلخ، شکل‌شناسی قصه‌های مثنوی''' تألیف [[مهدی‌زاده، بهروز|بهروز مهدی‌زاده]]؛ این کتاب در یک مقدمه و چهار فصل، به طور فّنی به بررسی و شکل‌شناسی یاریخت‌شناسی قصه‌ها و تمثیل‌های [[مثنوی معنوی|مثنوی]] پرداخته و بر چهار عنصر واقعیت داستانی، روایت، شخصیت و توصیف تکیه کرده است. مهم‌ترین رویکرد نگارنده در این اثر، جستجو و تحلیل اطلاعات فرامتنی برخی از قصه‌هاست که به گفته نویسنده در شعر و داستان پُست مدرن امروزی از آن به سپیدخوانی تعبیر می‌شود. بن‌مایه و ایستگاه بحث‌های این اثر در هر مدخل تحلیل توأمان نمونه‌های داستانی معاصر قصه‌های [[مثنوی معنوی|مثنوی]] با نظریات مطرح شده است. در این گستره، گاه نمایش کیفیت پیرنگ کلی قصه‌های [[مثنوی معنوی|مثنوی]]، زمانی سپید خوانی‌های راوی و گاه روایت زمان‌حال اخلاقی مرکز توجه بوده است. همچنین تحلیل گفتار با رفتار تیپ یا شخصیت داستانی و توصیفی مستقیم یا غیرمستقیم که از چهره یا صحنه‌ای به دست داده شده است. به عنوان افقی تازه و بحثی از چهارچوب شکل شناسی قصه مدّ نظر بوده است. در توضیح فصل‌های این کاب باید گفت که در ابتدای هر مدخل، پس از به دست دادن نمایی کلی از مباحث تئوریک، نخست مصداق و نمونۀ متن دیگر آثار داستانی و سپس نمونه یا نمونه‌هایی از متن قصه‌های [[مثنوی معنوی|مثنوی]] عرضه شده است. قابل ذکر است که نویسنده از پرداختن به شکل شناسی محتوا و درونمایه‌های عرفانی که اساس قصه‌های [[مثنوی معنوی|مثنوی]] را در بر می‌گیرد؛ پرهیز کرده است.

در فصل اول تحت عنوان واقعیت داستانی، موارد نفوذ واقعیت به متن قصه‌های [[مثنوی معنوی|مثنوی]] را با ارائه شواهدی از متن قصه‌هاه مورد تحقیق و بررسی قرار می‌دهد.