منشور فرهنگ از نگاه امام خمینی(ره): تفاوت میان نسخه‌ها

«بی شک بالاترین و والاترین عنصری که در موجودیت هر جامعه دخالت اساسی دارد فرهنگ آن جامعه است و اساسا فرهنگ هر جامعه هویت و موجودیت آن جامعه دخالت اساسی دارد، فرهنگ آن جامعه است و اساسا فرهنگ هر جامعه هویت و موجودیت آن جامعه را تشکیل میدهد، و با انحراف فرهنگ هرچند جامعه در بعدهای اقتصادی، سیاسی، صنعتی و نظامی قدرتمند و قوی باشد ولی پوچ و پوک و میان تهی است. اگر فرهنگ جامعه ای وابسته و مرتزق از فرهنگ مخالف باشد، ناچار دیگر ابعاد آن جامعه به جانب مخالف گرایش پیدا می‌کند و بالاخره در آن مستهلک می‌شود و موجودیت خود را در تمام ابعاد از دست می‌دهد.

اهمیت و جایگاه فرهنگ در شکل گیری و تکوین انقلاب اسلامی بر کسی پوشیده نیست؛ آن چنان که اصلی ترین مؤلفه پیروزی شکوهمند ملت ایران، قبل از آنکه ماهیت سیاسی داشته باشد، دارای ماهیتی فرهنگی است و انقلاب اسلامی برای ادامه حرکت خود و در راستای تثبیت و توسعه ارکان حکومتی اسلام، نیازی اساسی به فرهنگ دارد.

رهبر فرزانه انقلاب اسلامی، [[خامنه‌ای، سید علی|حضرت آیت‌الله خامنه‌ای]]، شعار «مهندسی فرهنگی» را در راستای تحقق انقلاب فرهنگی، سرلوحه کار متولیان فرهنگ کشور قرار داده اند. از نگاه ایشان فرهنگ بستر اصلی زندگی انسان به شمار می رود.

ضرورت توسعه فرهنگی: درباره فرهنگ هرچه گفته شود کم است. و می‌دانید و می دانیم اگر انحرافی در فرهنگ یک رژیم پیدا شود و همه ارگان ها و مقامات آن رژیم به صراط مستقیم انسانی و الهی پایبند باشند و به استقلال و آزادی ملت از قیود شیطانی عقیده داشته باشند و آن را تعقیب کنند و ملت نیز به تبعیت از اسلام و خواسته‌های ارزنده آن پایبند باشد، دیری نخواهد گذشت که انحراف فرهنگی بر همه غلبه کند و همه را خواهی نخواهی به انحراف کشاند.

الف) اسلام محوری: اسلام دارای فرهنگ غنی انسان ساز است که ملت ها را بی گرایش به راست  و چپ و بدون درنظر گرفتن رنگ و زبان و منطقه به پیش می برد و انسان ها را در بعُد اعتقادی و اخلاقی و عملی هدایت می‌کند.  

ه) جامعه توحیدی، نظریه اجتماعی اسلام: جامعه توحیدی عبارت از جامعه ای است که با حفظ همه مراتب یک نظر داشته باشند،کأنهّ یک موجودند.

اهداف و چشم انداز فرهنگی کشور: 1- پرورش انسان مؤمن و آگاه.

2- تحکیم همبستگی ملی.3- تقویت و بسط آزادی های مشروع.4- اهتمام به اصل امر به معروف و نهی از منکر.5- نفی هرگونه تبعیض نژادی و قومی.6- صیانت از حقوق اقلیت‌های مذهبی.7- ایجاد وحدت میان شیعه و سنی.8- مقابله با خرافات و اوهام.9- توسعه کمّی و کیفی تبلیغات.10- گسترش قانون و قانون گرایی.

3-تهاجم فرهنگی دشمنان:  امروز استکبار شرق و غرب،  چون از رویارویی مستقیم با جهان اسلام عاجز است، راه ترور و از میان بردن شخصیت‌های دینی و سیاسی را از یک طرف و نفوذ و گسترش فرهنگ اسلام آمریکایی را از طرف دیگر به آزمایش گذاشته اند.

حوزه و فرهنگ: راجع به حوزه علمیه، عقیده ام بر این است که باید به آن بیشتر از همه چیز توجه کرد؛ چرا که حوزه علمیه اگر درست بشود،ایران درست می‌شود و اگر خدای نخواسته در حوزه علمیه فسادی بوجود آید، در سرتاسر ایران آن فساد پیدا می‌شود و آن‌ها که همیشه در فکر بوده اند در حوزه علمیه نفوذ کنند، به همین خاطر است.

دانشگاه: دانشگاه ها را در مدنظر بگیرید که اسلامی بشود و اگر دانشگاه ها اسلامی بشود، مسائل ما در آتیه هم حل است.

مناسک و آیین های فرهنگ ساز اسلام:

1- نماز: نماز خوب، فحشا و منکر را از یک امتی بیرون می‌کند. این‌هایی که در این مراکز فساد کشیده شده اند، این ها آن بی نمازها هستند. نمازخوان ها در مساجدند و مهیایند برای خدمت.

2- حج: باید توجه داشته باشید که این اجتماع بزرگ که به امر خداوند تعالی در هر سال در این سرزمین مقدس فراهم می‌شود، شما ملتهای مسلمان را مکلف می سازد که در اهداف مقدسه اسلام، مقاصد عالیه شریعت مطهره و در راه ترقی و تعالی مسلمین و اتحاد و پیوستگی جامعه اسلامی کوشش کنید.

3- پایگاه‌های نماز جمعه: اجتماع کنید، نمازهای جمعه را باشکوه بجا بیاورید و نمازهای غیرجمعه را هم، که شیطان ها از نماز می ترسند از مسجد می ترسند.

4- رسانه‌های مکتوب: اهمیت انتشارات، مثل اهمیت خون هایی است که در جبهه ها ریخته می‌شود. شهدا را قلم ها می سازند و شهیدپرورهستند قلم ها...

1- جوانان: شما ذخیره اسلام هستید، شمایی که جوان هایی هستید که ذخایر این ملت هستید.

2- زنان: زن ها هستند که ملت ها را تقویت می کنند، شجاعت می کنند، بانوان در اسلام بلندپایه هستند... زن بزرگ، ویژگی ای در جامعه دارد که اگر برتر از مرد نباشد، کمتر نیست.

4- هنرمندان: تنها هنری مورد قبول قرآن است که صیقل دهنده اسلام ناب محمدی(ص)، اسلام ائمه، اسلام فقرای دردمند، اسلام پابرهنگان، اسلام تازیانه خوردگان تاریخ تلخ و شرم آور محرومیت ها باشد.<ref> ر.ک: بی‌نام، ص52-54</ref>