دیوان استاد عسجدی مروزی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''دیوان استاد عسجدی مروزی'''، مجموعه اشعار ابونظر عبدالعزیز بن منصور عسجدی مروزی (متوفی 432ق) است که با تصحیح و حواشی طاهری شهاب، منتشر شده است.

در دیوان حاضر، با توجه به این موضوع که اشعار مندرج در آن، غالبا از تذکره‌ها نقل شده است، بیشترین بسامد قالب‌های اشعار، به رباعی و قطعه اختصاص یافته است. رباعیات عسجدی از نظر زبانی و مضمونی، دارای ویژگی‌های خاصی هستند. اندیشه‌های هستی‌شناسانه و رازآلود عسجدی درباره زندگی انسان و فلسفه حضور در هستی، در این رباعیات ظاهر می‌گردد؛ او گاه خیام‌وار به جهان می‌نگرد و می‌گوید:

نکته مهمی که در قالب رباعی به نظر می‌رسد، سادگی و انعطاف زبانی شاعر در این قالب است. قصاید به‌دست‌آمده از عسجدی نیز دارای شاکله مألوف قصیده‌سرایان متقدم است و مضمون اصلی آن مدح می‌باشد. نکته قابل توجه در این قصاید، این است که بسامد لغات عربی و وفور به‌کارگیری صنایع در این مورد، چشمگیر است. همچنین قالب غزل نیز به شکل مستقلی که در دوره‌های بعد شکل گرفته، در شعر او وجود ندارد؛ بااین‌حال چندین مورد تغزل در آثار او وجود دارد که سلاست و نرمش زبان در آنها چشمگیر است<ref>ر.ک: همان، ص110</ref>.

نکته مثبت و عامل تمایز عسجدی از سایر مدیحه‌سرایان دربار غزنوی، این است که غالبا در شعر او طبیعت و اجتماع فدای ممدوح نمی‌شوند. او هنگام مدح بیش از حد چرب‌زبانی نمی‎‌کند و به زبونی نمی‌افتد. نسبت به اتفاقات اجتماعی موضع بی‌طرفی و سکوت اختیار نمی‌کند، بلکه آن را در شعر خود تجلی می‌بخشد<ref>ر.ک: همان، ص111</ref>.