چ‍اچ‍ی، ب‍درال‍دی‍ن‌: تفاوت میان نسخه‌ها

بدرالدین، نام و نسب خود را در اشعارش، بدر چاچی، بدر، چاچی، و فخرالزمان آورده است<ref>محمدی، محمدحسین، ج2، ص500</ref>. در عرفات العاشقین «بدرالدین شاشی» (شاش، معرب چاچ است)، و در منتخب التواریخ و هفت اقلیم «بدر شاشی»، در سفینه خوشگو «بدر چاچ»، در تذکره حسینی «بدرالدین چاچ» و در مخزن الغرائب و تذکره روز روشن «بدرالدین تاشکندی» آمده است<ref> گیتی فروز، علی‌محمد، ص18</ref>.

علی ابراهیم خان خلیل می‌گوید که بعضی از تذکره‌نویسان، بدرچاچی و بدرجاجرمی را یکی دانسته‌اند، از جمله این گروه، مؤلف «مخزن الغرائب» است. تقی‌الدین کاشی نیز او را با یکی از شاعرانی که بدر تخلص می‌کرده، خلط کرده است<ref> محمدی، محمدحسین، ج2، ص500</ref>.

بدرالدین، در شاعری طرزی غریب دارد، اشعارش بدیع و پیچیده است. در قصاید از سبک انوری و خاقانی و دیگر شاعران بزرگ قرن ششم پیروی کرده و همچون آنان، از صنایع شعری، اعم از تشبیه، استعاره، مجاز و اصطلاحات علمی، بهره فراوان برده است. براون به نحوی مبالغه‌آمیز، او را پس از مولوی و سعدی، دارای مرتبه‌ای بس بزرگ به‌شمار آورده است<ref>همان</ref>.

به گفته بداؤنی و بلوشه، بدر چاچی منظومه‌ای نیز در بحر متقارب، در ذکر سلطنت محمدبن تغلق، سروده و در 745ق آن را به پایان برده، اما صفا تنها اثر او را دیوان موجودش دانسته است. از این دیوان، نسخ کمی موجود است؛ از جمله: نسخه کتابخانه مجلس شورای ملی و نسخه ناتمام کتابخانه ملی پاریس. هدایت و تقی‌الدین کاشی نیز نمونه‌ای از اشعار او را نقل کرده‌اند<ref>همان</ref>.