پرش به محتوا

شهریارنامه: تفاوت میان نسخه‌ها

۸۹ بایت اضافه‌شده ،  ‏۲۳ دسامبر ۲۰۲۳
بدون خلاصۀ ویرایش
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR108087J1.jpg | عنوان = شهریارنامه | عنوان‌های دیگر = | پدیدآورندگان | پدیدآوران = مختاری غزنوی، عثمان بن عمر (نويسنده) بیگدلی، غلامحسین (مصحح) |زبان | زبان = فارسی | کد کنگره = | موضوع =شعر فارسی - قرن 5ق. |ناشر | ناشر = [بی...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲۵: خط ۲۵:
| پیش از =  
| پیش از =  
}}
}}
'''شهریارنامه''' اثر عثمان مختاری غزنوی (متولد 1065 تا 1077 و متوفی 1118 تا 1154ق)، یکی‌ از متون پهلوانی پس از شاهنامه است و موضوع آن سرگذشت شهریار پسر برزو است که از روی قهر از خانواده خود دور شده و به هندوستان می‌رود و در آنجا پس از هنرنمایی‌های‌ خود، به ایران بازمی‌گردد و با خانواده خود نبردهایی می‌کند که درنهایت به آشتی ختم می‌شود. کتاب به اهتمام غلامحسین بیگدلی منتشر شده است.
'''شهریارنامه''' اثر [[مختاری غزنوی، عثمان بن عمر|عثمان مختاری غزنوی]] (متولد 1065 تا 1077 و متوفی 1118 تا 1154ق)، یکی‌ از متون پهلوانی پس از شاهنامه است و موضوع آن سرگذشت شهریار پسر برزو است که از روی قهر از خانواده خود دور شده و به هندوستان می‌رود و در آنجا پس از هنرنمایی‌های‌ خود، به ایران بازمی‌گردد و با خانواده خود نبردهایی می‌کند که درنهایت به آشتی ختم می‌شود. کتاب به اهتمام [[بیگدلی، غلامحسین|غلامحسین بیگدلی]] منتشر شده است.


مختاری در سرودن غزل و قصیده و رباعی و قطعه و ترکیبات و مثنوی استاد بوده است. لیکن بیشتر به قصیده‌سرائی و مثنوی‌گرایی گرایش نموده و در میراث ادبی وی قصائد و مثنویاتش بر دیگر انواع شعر وی برتری دارد. شاعر چند تن از فرمانروایان و سران  سروران و سرشناسان هم‌زمان خود را مدح گفته و با قدرت شعر خود به نام آنان جاودانی بخشیده است. هم‌چنین مثنوی «هنرنمای یمینی» و «شهریارنامه» را که روی‌هم‌ قسمت اعظم سروده‌های وی را تشکیل می‌دهند به حماسه‌های ملی اختصاص داده و داد سخنوری را داده است<ref>مقدمه محقق، ص1-2</ref>.
مختاری در سرودن غزل و قصیده و رباعی و قطعه و ترکیبات و مثنوی استاد بوده است. لیکن بیشتر به قصیده‌سرائی و مثنوی‌گرایی گرایش نموده و در میراث ادبی وی قصائد و مثنویاتش بر دیگر انواع شعر وی برتری دارد. شاعر چند تن از فرمانروایان و سران  سروران و سرشناسان هم‌زمان خود را مدح گفته و با قدرت شعر خود به نام آنان جاودانی بخشیده است. هم‌چنین مثنوی «هنرنمای یمینی» و «شهریارنامه» را که روی‌هم‌ قسمت اعظم سروده‌های وی را تشکیل می‌دهند به حماسه‌های ملی اختصاص داده و داد سخنوری را داده است<ref>مقدمه محقق، ص1-2</ref>.