دیوان سیف‌الدین اسفرنگی: تفاوت میان نسخه‌ها

دیوان سیف‌الدین اسفرنگی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۲ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۲۲:۵۳

۶۲۰ بایت اضافه‌شده ، ‏۲۲ دسامبر ۲۰۲۳

بدون خلاصۀ ویرایش

Hbaghizadeh

دیوان‌سالاران، مدیران

۱۰۶٬۸۲۲

ویرایش

@@ خط ۲۵: / خط ۲۵: @@
 | پیش از =
 }}
-'''دیوان سیف‌الدین اسفرنگی''' اثر سیف‌الدین اسفرنگی (851- 666ق)، دیوان شعر اوست که شامل قصاید، غزلیات، ترجیع‌بندها، ترکیب‌بندها، قطعات و رباعیات بوده و با تصحیح زبیده صدیقی در مُلتان پاکستان به چاپ سنگی منتشر شده است.
+'''دیوان سیف‌الدین اسفرنگی''' اثر [[س‍ی‍ف‌ اس‍ف‍رن‍گ‍ی‌|سیف‌الدین اسفرنگی]] (851- 666ق)، دیوان شعر اوست که شامل قصاید، غزلیات، ترجیع‌بندها، ترکیب‌بندها، قطعات و رباعیات بوده و با تصحیح [[ص‍دی‍ق‍ی‌، زب‍ی‍ده‌|زبیده صدیقی]] در مُلتان پاکستان به چاپ سنگی منتشر شده است.
-سیف، سبک عراقی را پیش گرفته و از استادان بزرگ این سبک، خاقانی و ظهیر که شهرتشان در زمان او، به کمال اوج رسیده بود، تتبع کرده است<ref>مقدمه، ص36</ref>.
+[[س‍ی‍ف‌ اس‍ف‍رن‍گ‍ی‌|سیف]]، سبک عراقی را پیش گرفته و از استادان بزرگ این سبک، [[خاقانی شروانی|خاقانی]] و [[ظهیر فاریابی، طاهر بن محمد|ظهیر]] که شهرتشان در زمان او، به کمال اوج رسیده بود، تتبع کرده است<ref>مقدمه، ص36</ref>.
-شعر سیف، در انتهای اعلی سبک عراقی قرار دارد و تمام مختصات ابتدایی و گاه متوسط سبک هندی را دارد و از سبک خراسانی، نقطه نهایی بعد سبک عراقی را نشان می‌دهد<ref>همان</ref>.
+شعر [[س‍ی‍ف‌ اس‍ف‍رن‍گ‍ی‌|سیف]]، در انتهای اعلی سبک عراقی قرار دارد و تمام مختصات ابتدایی و گاه متوسط سبک هندی را دارد و از سبک خراسانی، نقطه نهایی بعد سبک عراقی را نشان می‌دهد<ref>همان</ref>.
 دولتشاه سمرقندی تعداد ابیات دیوان سیف را دوازده هزار بیت دانسته است<ref>جعفری، فرزاد، ج25، ص721</ref>. نظر تذکره‌نویسان درباره شعر او متفاوت است. سمرقندی او را «املح الشعراء» و «اکمل الفضلا» دانسته و به مرتبه عالی او در شعر اذعان کرده است. آذر بیگدلی شعر او را دارای بحور غریبه و الفاظ مختلفه دانسته است. برعکس او، سراج‌الدین خان ‌آرزو شعر سیف را روان‌تر و آسان‌تر از خاقانی دانسته است و این رأی اخیر درست‌تر است. البته برخی نیز معتقدند سیف می‌خواسته از خاقانی پیروی کند، اما نتوانسته و اشعارش متوسط است. شاعر در یک‌جا بر آن است که طرزی نو آورده است و در جایی دیگر، در این طرز نو، خاقانی را پیشرو خود می‌داند<ref>همان، ص722</ref>.
-او شعر خود را چون خاقانی و ظهیر فاریابی دانسته و بر شعرای دیگری همچون قطران که در خراسان و عراق مشهود بود، به تعریض طعن کرده است<ref>همان</ref>.
+او شعر خود را چون [[خاقانی شروانی|خاقانی]] و [[ظهیر فاریابی، طاهر بن محمد|ظهیر فاریابی]] دانسته و بر شعرای دیگری همچون [[ق‍طران‌، اب‍وم‍ن‍ص‍ور|قطران]] که در خراسان و عراق مشهود بود، به تعریض طعن کرده است<ref>همان</ref>.
-به هر حال، سیف، شاعری قصیده‌سراست و قصایدی محکم و استادانه و به‌اسلوب دارد که همچون خاقانی و انوری، به تکلف و تصنع نگراییده است، بلکه از نظر زبانی، ساده و روان و شیواست؛ شعرش اگرچه حاوی مضامین و اصطلاحات و تعبیرات خاص (اصطلاحات بازی نرد و شطرنج و اصطلاحات نجوم، طب، موسیقی و حکمت) است، دیریاب و دشوار نیست و از تعقیدهای لفظی و معنوی به‌دور است. عزلیاتش در دو مضمون عارفانه و عاشقانه، با زبانی روان و مضامینی بکر سروده شده‌اند و مولوی در غزلیات شمس، به آنها نظر داشته است. او تخلصی برای خود به‌کار نبرده است. رباعیات او حدود 240 بیت است و به اسلوب خیام، سروده شده است<ref>همان</ref>.
+به هر حال، [[س‍ی‍ف‌ اس‍ف‍رن‍گ‍ی‌|سیف]]، شاعری قصیده‌سراست و قصایدی محکم و استادانه و به‌اسلوب دارد که همچون [[خاقانی شروانی|خاقانی]] و [[انوری، محمد بن محمد|انوری]]، به تکلف و تصنع نگراییده است، بلکه از نظر زبانی، ساده و روان و شیواست؛ شعرش اگرچه حاوی مضامین و اصطلاحات و تعبیرات خاص (اصطلاحات بازی نرد و شطرنج و اصطلاحات نجوم، طب، موسیقی و حکمت) است، دیریاب و دشوار نیست و از تعقیدهای لفظی و معنوی به‌دور است. عزلیاتش در دو مضمون عارفانه و عاشقانه، با زبانی روان و مضامینی بکر سروده شده‌اند و [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولوی]] در غزلیات [[شمس تبریزی، محمد|شمس]]، به آنها نظر داشته است. او تخلصی برای خود به‌کار نبرده است. رباعیات او حدود 240 بیت است و به اسلوب خیام، سروده شده است<ref>همان</ref>.
 ==پانویس ==