۱۰۲٬۵۶۲
ویرایش
ابن قارح، على بن منصور: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'ابوالعلاء معری' به 'ابوالعلاء معری'
جز (جایگزینی متن - 'دائر‌ه‌المعارف بزرگ اسلامی' به 'دائر‌ةالمعارف بزرگ اسلامی') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'ابوالعلاء معری' به 'ابوالعلاء معری') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
| اساتید = ابن خالویه، ابوعلى فارسى، ابوسعید سیرافى، على بن عیسى رمانى، ابوعبید مرزبانى، ابوحفص کتانى؛ | | اساتید = ابن خالویه، ابوعلى فارسى، ابوسعید سیرافى، على بن عیسى رمانى، ابوعبید مرزبانى، ابوحفص کتانى؛ | ||
| مشایخ = | | مشایخ = | ||
| معاصرین = ابوالحسن مغربى، الحاکم بامرالله، ابوعبدالله حسین بن جوهر، خوله دختر سعدالدوله، ابوالقاسم مغربى، بوالفرج زَهْرجى، ابوالعلاء | | معاصرین = ابوالحسن مغربى، الحاکم بامرالله، ابوعبدالله حسین بن جوهر، خوله دختر سعدالدوله، ابوالقاسم مغربى، بوالفرج زَهْرجى، [[ابوالعلاء معری]]، نصرالدوله احمد بن مروان؛ | ||
| شاگردان = | | شاگردان = | ||
| اجازه اجتهاد از = | | اجازه اجتهاد از = | ||
| خط ۷۳: | خط ۷۳: | ||
==مذهب== | ==مذهب== | ||
درباره مذهب او نیز چیزی دانسته نیست. اما از مقدمه رساله الغفران و ستایش‌های ابوالعلاء معری از او و نیز متن رساله‌اش که آکنده از مدح و ستایش رسول اکرم (ص) و بیان فضایل اصحاب او و استشهاد به آیات قرآن و اظهار تنفر نسبت به زنادقه و بى‌دینان است، چنین برمى‌آید که ظاهراً به اساس شریعت پای بند بوده است. اما طه حسین با قاطعیت و تأکید بسیار او را زندیق محض و مى‌خواره‌ای حریص دانسته است. | درباره مذهب او نیز چیزی دانسته نیست. اما از مقدمه رساله الغفران و ستایش‌های [[ابوالعلاء معری]] از او و نیز متن رساله‌اش که آکنده از مدح و ستایش رسول اکرم (ص) و بیان فضایل اصحاب او و استشهاد به آیات قرآن و اظهار تنفر نسبت به زنادقه و بى‌دینان است، چنین برمى‌آید که ظاهراً به اساس شریعت پای بند بوده است. اما طه حسین با قاطعیت و تأکید بسیار او را زندیق محض و مى‌خواره‌ای حریص دانسته است. | ||
| خط ۸۸: | خط ۸۸: | ||
1.«رساله» ابن قارح، | 1.«رساله» ابن قارح، | ||
وی همه شهرت خود را مدیون نامه‌ای است که در اواخر عمر به ابوالعلاء معری نوشته است. درباره انگیزه نگارش این نامه خود وی مى‌گوید؛ ابوالفرج زهرجى نامه‌ای خطاب به ابوالعلاء معری مى‌نویسد و از ابن قارح مى‌خواهد تا آن را به ابوالعلاء تسلیم کند. در بین راه دزدان همه دارایى او، از جمله نامه را به سرقت مى‌برند. ابن قارح درپى عذرخواهى و اظهار تأسف، نامه‌ای به ابوالعلاء مى‌نویسد و در ضمن آن پرسش‌هایى نیز مطرح مى‌کند و از او مى‌خواهد تا نامه او را بى‌پاسخ نگذارد. ابوالعلاء نیز در جواب آن، رساله الغفران را مى‌نگارد. | وی همه شهرت خود را مدیون نامه‌ای است که در اواخر عمر به [[ابوالعلاء معری]] نوشته است. درباره انگیزه نگارش این نامه خود وی مى‌گوید؛ ابوالفرج زهرجى نامه‌ای خطاب به [[ابوالعلاء معری]] مى‌نویسد و از ابن قارح مى‌خواهد تا آن را به ابوالعلاء تسلیم کند. در بین راه دزدان همه دارایى او، از جمله نامه را به سرقت مى‌برند. ابن قارح درپى عذرخواهى و اظهار تأسف، نامه‌ای به ابوالعلاء مى‌نویسد و در ضمن آن پرسش‌هایى نیز مطرح مى‌کند و از او مى‌خواهد تا نامه او را بى‌پاسخ نگذارد. ابوالعلاء نیز در جواب آن، رساله الغفران را مى‌نگارد. | ||
ابن قارح نامه خود را با حمد و ثنای پروردگار و اظهار شوق و تمایل به دیدار ابوالعلاء آغاز کرده و سپس زبان به انتقاد از ادبا و شعرایى چون بشار بن برد، متنّبى، ابن راوندی، ابن رومى، ابوتمام، حلاج و دیگران گشوده و بى‌اعتنایى ایشان نسبت به امور دین و هوسرانى و مى‌گساری‌های آنان را مورد نکوهش قرار داده و آنان را مخلد در آتش جهنم دانسته است. | ابن قارح نامه خود را با حمد و ثنای پروردگار و اظهار شوق و تمایل به دیدار ابوالعلاء آغاز کرده و سپس زبان به انتقاد از ادبا و شعرایى چون بشار بن برد، متنّبى، ابن راوندی، ابن رومى، ابوتمام، حلاج و دیگران گشوده و بى‌اعتنایى ایشان نسبت به امور دین و هوسرانى و مى‌گساری‌های آنان را مورد نکوهش قرار داده و آنان را مخلد در آتش جهنم دانسته است. | ||