قصص القرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

تحقیق کتاب، توسط یوسف علی بدیوی، صورت گرفته است.

شاید بتوان گفت اثر حاضر، یکی از بهترین کتاب‌هایی است که تاکنون، درباره داستان‌های قرآن، نوشته شده است<ref>ر.ک: جاد المولی، محمد احمد، 1374، ص14</ref>

نویسندگان در تألیف این اثر، از مصادر فراوانی استفاده نموده که می‌توان آن‌ها را چنین تقسیم‌بندی نمود:

الف) قرآن کریم؛ که اصلی‌ترین، اساسی‌ترین و موثق‌ترین منبع اثر حاضر بوده و ارکان مطالب کتاب، بر آن استوار است.

ب) سنت شریف نبوی؛ اخبار و روایات موثقی که پیرامون قصص قرآنی و داستان پیامبران الهی(ع) است.

ج) تفاسیر؛ که مهم‌ترین ماده در قصص قرآنی و در این اثر، از هفت تفسیر معتبر: [[جامع البيان في تفسير القرآن (تفسير الطبري)|طبری]]؛ کشاف؛ [[التفسير الكبير (فخر رازی)|فخر رازی]]؛ ابوالسعود؛ [[أنوار التنزيل و أسرار التأويل (تفسير البيضاوي)|بیضاوی]]؛ [[روح المعاني في تفسير القرآن العظيم و السبع المثاني|آلوسی]] و منار.

د) کتب تاریخ؛ از جمله «[[تاريخ الطبري، تاريخ الأمم و الملوك|تاریخ الأمم و الملوك]]» ابن جریر [[جامع البيان في تفسير القرآن (تفسير الطبري)|طبری]] و «[[البداية و النهاية (دارالفکر)|البداية و النهاية]]» [[ابن کثیر، اسماعیل بن عمر|ابن کثیر]] دمشقی.

ه) کتب سیره؛ مخصوصاًً کتبی که دربردارنده مطالبی پیرامون زندگانی و سیره خاتم‌الانبیا(ص) است مانند: «[[السيرة النبوية|سيرة ابن هشام]]»، «سيرة حلبية»، «نور اليقين»، «حياة محمد(ص)» و....

و) کتب الأدب؛ از جمله: «[[نهاية الأرب في فنون الأدب]]» [[نویری، احمد بن عبدالوهاب|شهاب‌الدین نویری]].

ز) معاجم؛ که به سه دسته تقسیم می‌شود:

# مهاجم فهرستی برای آیات قرآنی مانند «معجم تفصيل آيات القرآن الكریم».

قرآن كریم به‌عنوان آخرین كتاب الهى كه از سرچشمه وحى الهام گرفته، گنجینه‌اى منحصربه‌فرد و در میان همه كتب الهى بى‌رقیب است و اندیشمندان و دانشوران هریك در حد توان خود در این بحر ژرف و عمیق به غور پرداخته و به سهم خود در زمینه معارف و علوم قرآنى قلم‌فرسایی كرده‌اند و قصص قرآن، یكى از علوم قرآنى و شاید دل‌چسب‌ترین آن‌هاست، زیرا قصه‌ها و داستان‌ها، از دیرباز در حیات آدمى نقش بسزایى داشته‌اند و كتب آسمانى به‌ویژه قرآن، به شایستگى از قصه و داستان براى ابلاغ پیام و اتمام‌حجت استفاده كرده‌اند<ref>ر.ک: جاد المولی، محمد احمد، 1380، ص15- 16</ref>

قصه و داستان‌گویى مهم‌ترین وسیله و ابزار كتب آسمانى براى تبشیر و انذار بشر بوده است. برخلاف بسیارى از قصه‌هاى ادبى كه عنصر خیال و حوادث پندارى نقش بسزایى در آن‌ها دارد و هرچه این عنصر نفوذ بیشترى در ساختار داشته باشد، تأثیر آن در شنونده بیشتر است، در قرآن، قصه‌ها نه‌تنها بر واقعیت تطبیق دارند، بلكه این وقایع مهم‌ترین و حساس‌ترین وقایع تاریخى انسان هستند؛ وقایعى كه هرکدام كاروان آدمى را به سو و جهت خاصى سوق داده‌اند و تا ابد نقش خود را بر پیشانى او خواهند داشت و براى او بیدارگر، زنده و روشنگر خواهند ماند و قرآن از مجراى این قصص بزرگ‌ترین لغزش‌ها و معمول‌ترین انحرافات بشرى را به شیوه‌اى بى‌نظیر، زیبا و جذاب به نمایش مى‌گذارد<ref>ر.ک: همان، ص16</ref>