پرش به محتوا

کلیات اشعار ملک‌الشعراء طالب آملی: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۲۹: خط ۲۹:
در دیوان طالب، غزلیاتی موجود است که به تخلص «آشوب» می‌باشد. وی در جوانی این تخلص را داشته و حتی در دوران پختگی طبع هم این کلمه را رها نکرده و در آثار خود، آن را به‌کار برده است<ref>ر.ک: مقدمه، صفحه چهل‌وهشت</ref>.
در دیوان طالب، غزلیاتی موجود است که به تخلص «آشوب» می‌باشد. وی در جوانی این تخلص را داشته و حتی در دوران پختگی طبع هم این کلمه را رها نکرده و در آثار خود، آن را به‌کار برده است<ref>ر.ک: مقدمه، صفحه چهل‌وهشت</ref>.


[[طال‍ب‌ آم‍ل‍ی|طالب]] در ضمن خودستایی در اشعارش، از شاعران پیشین مانند [[عنصری]]، [[خیام، عمر بن ابراهیم|خیام]]، [[سنایی، مجدود بن آدم|سنایی]]، [[انوری، محمد بن محمد|انوری]]، [[خاقانی شروانی|خاقانی]]، ظهیرالدین فاریابی و کمال‌الدین اصفهانی نام برده و استادی سنایی را در مثنوی قبول دارد و او را در برابر خود می‌انگارد. همچنین در غزل و رباعی و قصیده، به سعدی، خیام و کمال‌الدین اصفهانی، هم‌طرازی می‌جوید و در فن قطعه‌سازی، خویش را همتای انوری شمرده است:
[[طال‍ب‌ آم‍ل‍ی|طالب]] در ضمن خودستایی در اشعارش، از شاعران پیشین مانند [[عنصری]]، [[خیام، عمر بن ابراهیم|خیام]]، [[سنایی، مجدود بن آدم|سنایی]]، [[انوری، محمد بن محمد|انوری]]، [[خاقانی شروانی|خاقانی]]، [[ظهیر فاریابی، طاهر بن محمد|ظهیرالدین فاریابی]] و [[کمال‌الدین اصفهانی]] نام برده و استادی [[سنایی، مجدود بن آدم|سنایی]] را در مثنوی قبول دارد و او را در برابر خود می‌انگارد. همچنین در غزل و رباعی و قصیده، به [[سعدی، مصلح بن عبدالله|سعدی]]، [[خیام، عمر بن ابراهیم|خیام]] و [[کمال‌الدین اصفهانی]]، هم‌طرازی می‌جوید و در فن قطعه‌سازی، خویش را همتای انوری شمرده است:


{{شعر}}
{{شعر}}