۱۱۶٬۹۳۹
ویرایش
در خشت خام: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''در خشت خام''' تألیف سید ابراهیم | '''در خشت خام''' تألیف [[نبوی، سید ابراهیم|سید ابراهیم نبوی]]؛ در این کتاب دکتر [[احسان نراقی]] ضمن اشاره به اين که استاد «اصلا طالب تغییر خونبار نبود» (ص. ۸۸) تأکید می‌کند که وی با این سخن که «چرا پیش شاه نمی‌روی، خودت را به او برسان» (ص.88) مرا تشویق کرد تا با شاه گفتگو کنم و «می‌خواست هر چه زودتر راهی برای اصلاح پیدا کند» (ص. ۸۸) و «احساس من» (ص. ۸۸) این است که با حفظ سلطنت موافق بود. | ||
سپس با اشاره به تدریس استاد در انجمن فلسفه که فرح (همسر محمدرضا پهلوی شاه) ایجاد کرده بود، نتیجه می‌گیرد وی «سیستم را قبول داشت که با آن همکاری می‌کرد» (ص. 89) بعد به ارتباط خود بعد از انقلاب با استاد می‌پردازد. | سپس با اشاره به تدریس استاد در انجمن فلسفه که فرح (همسر محمدرضا پهلوی شاه) ایجاد کرده بود، نتیجه می‌گیرد وی «سیستم را قبول داشت که با آن همکاری می‌کرد» (ص. 89) بعد به ارتباط خود بعد از انقلاب با استاد می‌پردازد. | ||
در قسمت دیگر مصاحبه، نراقی ضمن اشاره به نقش مهندس مهدی بازرگان در انقلاب می‌گوید: «آقای مطهری همیشه می‌گفت که "من هر وقت می‌خواهم یک جایی بروم، برای مذاکره سیاسی، می‌گویم مهندس بازرگان هم با من بياید، زیرا ما دوتایی با هم، یک قوه و تیروی قوی هستیم ". (ص. ۱۵٩) | در قسمت دیگر مصاحبه، نراقی ضمن اشاره به نقش مهندس [[مهدی بازرگان]] در انقلاب می‌گوید: «آقای [[مطهری، مرتضی|مطهری]] همیشه می‌گفت که "من هر وقت می‌خواهم یک جایی بروم، برای مذاکره سیاسی، می‌گویم مهندس بازرگان هم با من بياید، زیرا ما دوتایی با هم، یک قوه و تیروی قوی هستیم ". (ص. ۱۵٩) | ||
نراقی در ادامه مصاحبه با اشاره به حمایت استاد از کتاب‌های «آن چه خود داشت» و «طمع خام» - از تألیفات نراقی - از قول استاد می‌گوید: «اين گونه انتقادات از مغرب زمین را هرگز ما روشنفکران مذهبی نداشته‌ایم» «ص. ۲۷۳) و در ادامه به جریان بازداشت خود، در اوایل انقلاب و نقش استاد در آزادی‌اش اشاره می‌کند.<ref> باقرزاده‌ی ارجمندی، میراحمد، ص519-520</ref> | |||
اوایل انقلاب و نقش استاد در آزادی‌اش اشاره می‌کند.<ref> باقرزاده‌ی ارجمندی، میراحمد، ص519-520</ref> | |||