اللطائف: تفاوت میان نسخه‌ها

'''اللطائف و الطب الروحاني'''، نوشته ابوالفرج عبدالرحمن بن على بن جوزى (597-508ق)، عالم بغدادی قرن ششم هجری است که در دانش‌های گوناگون زمانه خود چیره‌دست بوده است. این اثر از دو کتاب «اللطائف» و «الطب الروحاني» فراهم آمده است که ابن جوزی در هر دو، مجموعه‌ای از اندرزهای اخلاقی را در موضوع‌های گسترده و گوناگون به خواننده ارائه می‌دهد. عبدالقادر احمد عطا پژوهش کتاب را انجام داده است.

ابن جوزی واژه‌ها و عبارت‌های روان و بی‌تکلفی را در نثر خود به‌کار برده است و برخی اندرزها را نیز به نظم کشیده است. او پندهای خود را با تبرک‌ جستن به آیه شریفه «هو الأول و الآخر و الظاهر و الباطن» و یادکردی از پیامبر اکرم(ص) آغاز می‌کند.‏ سپس، با اشاره به آدم و بیرون ‌شدنش از بهشت، اهمیت گناه را گوشزد می‌نماید<ref>ر.ک: متن کتاب، ص13-10</ref>‏. طبع لطیف ابن جوزی، سخنش را به‌سوی طبیعت می‌کشاند و نو شدن آدمی را در بهار می‌جوید<ref>ر.ک: همان، ص16</ref>. او خواننده را با مصداق‌های عینی ایمان (مانند سلمان فارسی) آشنا می‌کند<ref>ر.ک: همان، ص20-18</ref>‏.

ابن جوزی کتاب «اللطائف» را در چهل‌وهفت فصل تدوین کرده است و اندرزهایش را پی‌در‌پی به جان خواننده فرومی‌بارد. او با مخاطب خود صمیمانه سخن می‌گوید و او را برادر خویش می‌انگارد<ref>ر.ک: همان، ص41</ref> و گاه، زبان سرزنش‌گرش‏ را به جان غافلان و گناه‌پیشگان می‌کشاند و با تندی با آنان سخن می‌گوید<ref>ر.ک: همان، ص75</ref>‏.

در سخن ابن جوزی نقل قولی از کسی دیده نمی‌شود و خود، یکجا بار سخن را به دوش می‌کشد. او در پایان اندرزهای اخلاقی‌اش، سفر آدمی را به سرای دیگر گوشزد می‌کند و هنگامه کوچ را فرایادش می‌آورد<ref>ر.ک: همان، ص89-83</ref>‏.

عبدالقادر احمد عطا (محقق) در مقدمه‌اش از ابن جوزی و برجستگی‌های علمی و جایگاه او در جهان اسلام سخن می‌گوید و به تأثیری که این کتاب بر عالمان بزرگ نهاده است، اشاره می‌کند<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص3</ref>. ا‏و از شاگردی کردن محیی‌الدین عربی در محضر ابن جوزی و تأثیری که از وی و سبک نگارشش گرفته است، سخن می‌گوید<ref>ر.ک: همان، ص4</ref>‏.

عبدالقادر امتیاز اندرزهای اخلاقی ابن جوزی را در تعبیرهای بلاغی می‌داند که با جناس‌ها، استعاره‌ها و دیگر آرایه‌های خیال ادبی آراسته شده است و نیز در سخنی که در جان آدمی فرومی‌نشیند<ref>ر.ک: همان، ص7-6</ref>. ‏او ابن جوزی را دانای به زمانه خود می‌داند و رویکرد اندرزنامه‌اش را بیشتر، به کفه رجاء متمایل می‌بیند. او همچنین، به نگاه نقادانه ابن جوزی به تصوف اشاره می‌کند.

عبدالقادر می‌گوید: تعبیرهای ویژه‌ای که ابن جوزی در کتابش آورده است، زیبا است؛ او تعبیر «كنعان الأمل» را درباره یعقوب(ع) به‌کار برده و از عبارت‌هایی چون «زليخا الهوی» و «يوسف العصمة» بهره گرفته است؛ مثلا از داستان یوسف(ع)، قاعده‌های سلوک الی الله را بیرون می‌کشد. در واقع، ابن جوزی ادیبی روان‌گو و با انباشته فراوانی از لغت است. او نکته‌سنجی است که می‌تواند به‌آسانی، مقصود خود را به خواننده برساند؛ چراکه خواننده را نیک می‌شناسد<ref>ر.ک: همان، ص9-8</ref>‏.

نوشته ابن جوزی (597-508ق) است که در آن، درباره بیماری‌های روان و راه درمان آن‌ها سفارش‌های کوتاهی کرده است.

ابن جوزی در آخرین باب فی‌الجمله، از روش بهینه زندگی یک انسان تا دم مرگ سخن می‌گوید. او به بنیان‌های درست شخصیت در کودکی، درک هدفمندی جهان در نوجوانی، کوشش در بینا شدن به حقایق امور، نزدیک ‌شدن به پروردگار با علم و عمل، به‌کار بستن همه تلاش‌ها در راه هدف، بهره‌گیری از دانش‌هایی که به‌کار می‌آیند، پرهیز از یک‌سو‌نگری در علوم و غفلت از دانش‌های ضروری، از دست ‌ندادن آنی از عمر، لهوگریزی، بندگی‌ نمودن، قناعت‌ورزی و بی‌نیازی از مردم اشاره می‌نماید و به پایبندی به این سیره تا هنگام رفتن به سرای دیگر سفارش می‌کند<ref>ر.ک: همان، ص139-138</ref>‏.