۱۹٬۶۰۰
ویرایش
ابن شنظیر، ابواسحاق ابراهیم بن محمد بن حسین (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۱۴ اوت ۲۰۲۳، ساعت ۰۷:۱۴
، ۱۴ اوت ۲۰۲۳بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
| سبک نوشتاری = | | سبک نوشتاری = | ||
| آثار = 1- المختصر المدونة 2- المختصر المستخرجة | | آثار = 1- المختصر المدونة 2- المختصر المستخرجة | ||
| وبگاه = | | وبگاه = | ||
| امضا = | | امضا = | ||
| خط ۴۶: | خط ۴۴: | ||
}} | }} | ||
''' | '''ابنشِنظیر، ابواسحاق ابراهیم بن محمد بن حسین''' (۳۵۲-۱۰ ذیحجۀ ۴۰۲ ق / ۹۶۳-۳ ژوئیه ۱۰۱۲)، محدث، مورخ و فقیه مالکی طُلیطلی اندلسی. | ||
==تحصیل و سفرها== | ==تحصیل و سفرها== | ||
او در طلیطله از محدثان بسیاری مانند ابومحمد عبدالله بن محمد بن امیه و ابومحمد عبدالله بن فتح بن معروف و دیگران حدیث شنید. | او در طلیطله از محدثان بسیاری مانند ابومحمد عبدالله بن محمد بن امیه و ابومحمد عبدالله بن فتح بن معروف و دیگران حدیث شنید. | ||
| خط ۵۹: | خط ۵۳: | ||
==مشایخ== | ==مشایخ== | ||
ابن شنظیر در قرطبه از خلف بن قاسم و ابوعبدالله بن مفرج و دیگران استـماع حـدیث کرد و در ۳۸۰ ق / ۹۹۰ م با دوست خود ابن میمون به مکه رفت و پس از انجام مراسم حج در آنجا از ابوالحسن علی بن عبدالله بن جهضم و در مدینه از قاضی ابوالحسین یحیی بن محمد حسنی حنفی حدیث شنید. در جنوب فلسطین و در مصر نیز از ابوعدی عبدالعزیز بن علی مقری و دیگران، در طرابلس از ابوجعفر مؤدب احمد بن حسین و در قیروان از ابوالقاسم عبدالرحمن بن محمد بکری معروف به ابن الصقلی استماع حدیث کرد و دانش آموخت. | ابن شنظیر در قرطبه از خلف بن قاسم و ابوعبدالله بن مفرج و دیگران استـماع حـدیث کرد و در ۳۸۰ ق / ۹۹۰ م با دوست خود ابن میمون به مکه رفت و پس از انجام مراسم حج در آنجا از ابوالحسن علی بن عبدالله بن جهضم و در مدینه از قاضی ابوالحسین یحیی بن محمد حسنی حنفی حدیث شنید. در جنوب فلسطین و در مصر نیز از ابوعدی عبدالعزیز بن علی مقری و دیگران، در طرابلس از ابوجعفر مؤدب احمد بن حسین و در قیروان از ابوالقاسم عبدالرحمن بن محمد بکری معروف به ابن الصقلی استماع حدیث کرد و دانش آموخت. | ||
==تدریس== | ==تدریس== | ||
سپس به طلیطله وطن خود بازگشت و در آنجا اقامت کرد و به نشر حدیث پرداخت. او و دوستش ابـن میـمون در مسجـد جـامع طلیـطله حلقـۀ درسـی تشکیل دادند، چنانکه از اطراف و اکناف طالبان علم نزد آنان میآمدند. | |||
ابن شنظیر مردی زاهد بود که بسیار روزه میگرفت و تلاوت قرآن میکرد. او اهمیت بسیاری به جمع آوری حدیث و بحث و اجتهاد در آن میداد و به طرق مختلف حدیث آگاهی داشت. در حلقۀ درس مردی موقر و با هیبت بود، چنانکه در حضور او جز سخن از علم و حدیث سخنی دیگر، خاصه در امور دنیوی به میان نمیآمد. او مخالف با اهل بدعت بود. | ابن شنظیر مردی زاهد بود که بسیار روزه میگرفت و تلاوت قرآن میکرد. او اهمیت بسیاری به جمع آوری حدیث و بحث و اجتهاد در آن میداد و به طرق مختلف حدیث آگاهی داشت. در حلقۀ درس مردی موقر و با هیبت بود، چنانکه در حضور او جز سخن از علم و حدیث سخنی دیگر، خاصه در امور دنیوی به میان نمیآمد. او مخالف با اهل بدعت بود. | ||
==شاگردان== | ==شاگردان== | ||
از شاگردان وی میتوان ابوعثمان سعید بن محمد بن جعفر اموی، ابواسحاق ابراهیم بن محمد بن وثیق و تمام بن عفیف بن تمام صدفی را یاد کرد. | از شاگردان وی میتوان ابوعثمان سعید بن محمد بن جعفر اموی، ابواسحاق ابراهیم بن محمد بن وثیق و تمام بن عفیف بن تمام صدفی را یاد کرد. | ||
==وفات== | ==وفات== | ||
ابن شنظیر پس از مرگ یار نزدیک خود ابن میمون تنها در حلقۀ درس شرکت میکرد، لیکن پس از چندی درس را ترک گفت و تا هنگام مرگ خانهنشین شد. | ابن شنظیر پس از مرگ یار نزدیک خود ابن میمون تنها در حلقۀ درس شرکت میکرد، لیکن پس از چندی درس را ترک گفت و تا هنگام مرگ خانهنشین شد. | ||
==آثار== | ==آثار== | ||
تونکی دو کتاب: 1- المختصر المدونة و 2- المختصر المستخرجة را به وی نسبت داده و بغدادی از کتاب دیگر وی به نام 3- تاریخ رجال اندلس یاد کرده است. | تونکی دو کتاب: 1- المختصر المدونة و 2- المختصر المستخرجة را به وی نسبت داده و بغدادی از کتاب دیگر وی به نام 3- تاریخ رجال اندلس یاد کرده است. | ||
از این آثار اکنون چیزی در دست نیست. احتمال دارد آنچه مقری در نفح الطیب نقل کرده از کتاب تاریخ وی باشد<ref> رفیعی، على، ج4، ص89</ref>. | از این آثار اکنون چیزی در دست نیست. احتمال دارد آنچه مقری در نفح الطیب نقل کرده از کتاب تاریخ وی باشد<ref> رفیعی، على، ج4، ص89</ref>. | ||
| خط ۹۰: | خط ۷۶: | ||
<references/> | <references/> | ||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||
رفیعی، على، دائرهالمعارف بزرگ اسلامی زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائرهالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1377 | رفیعی، على، دائرهالمعارف بزرگ اسلامی زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائرهالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1377 | ||
==وابستهها== | ==وابستهها== | ||
{{وابستهها}} | {{وابستهها}} | ||