بهارستان: تفاوت میان نسخه‌ها

در خاتمه كتاب، جامى را مقالتى است كه در آنجا پس از اعتذار از طول كلام باز به تقليد از سعدى اشاره به اين نكته كرده است كه اشعار و منظومات وارده در كتاب، همه از خود اوست و مستعار نيست و اين رباعى را نظم كرده است:

|-

! جامى هر جا كه نامه انشا آراست !! از گفته كس به عاريت هيچ نخواست  

|}

|-

! آن را كه وضع خود دكان پركالاست !! دلالى كالاى كسانش نه سزاست  

3. استفاده از امثال و حكم، مانند:

|-

! دلا گر آيدت روزى غمى پيش !! چو يارى باشدت غمخوار غم نيست  

|}

|-

! براى روز محنت يار بايد !! وگرنه روز راحت يار كم نيست  

- كاربرد مصدر «ماندن» در معنى متعدى:

|-

! آنچه اندوخت سفله مرد لئيم !! بعد مرگ از براى دشمن ماند  

- تقديم صفت بر موصوف:

|-

! از سرّ سربه‌مهر پشيمان نشد كسى !! بس فاش‌گشته سرّ كه پشيمانى آورد  

7. استناد به اشعار فارسى و عربى به جهت تأكيد:

|-

! أبكى و ما يدريك ما يبكينى !! أبكى حذار ان تفارقينى  

|}

|-

! چو ميزبان بنهد خوان مكرمت آن به !! كه از ملاحظه ميهمان كنار كند  

وى در ديباچه بهارستان، در باره آن كتاب چنين آورده است:

|-

! گذرى كن بر اين بهارستان !! تا ببينى در او گلستان‌ها  

|}

|-

! وز لطافت به هر گلستانى !! رسته گل‌ها، دميده ريحان‌ها  

«روباه‌بچه‌اى با مادر خود گفت: مرا حيله‌اى بياموز كه چون به كشاكش سگ درمانم خود را از او برهانم. گفت: آن را حيله فراوان است، اما بهترين همه آن است كه در خانه خود بنشينى، نه او تو را بيند و نه تو او را بينى؛ قطعه:

|-

! چو با تو خصم شود سفله‌اى نه از خرد است !! كه در خصومت او مكر و حيله ساز كنى  

|}

|-

! هزار حيله توان ساخت وز همه آن به !! كه هم ز صلح و هم از جنگش احتراز كنى