پرش به محتوا

شیبی دمیری، عبدالله بن علی: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه اطلاعات زندگی‌نامه
{{جعبه اطلاعات زندگی‌نامه
| عنوان = ابن شُكْر، ابومحمد صفى‌الدين‌ عبدالله‌ بن‌ على‌ بن‌ حسين‌ شَيْبى‌ دَمِيري‌
| عنوان = ابن شُکْر، ابومحمد صفى‌الدین‌ عبدالله‌ بن‌ على‌ بن‌ حسین‌ شَیْبى‌ دَمِیری‌
| تصویر = NUR00000.jpg
| تصویر = NUR00000.jpg
| اندازه تصویر =  
| اندازه تصویر =  
| توضیح تصویر =  
| توضیح تصویر =  
| نام کامل = ابن شُكْر، ابومحمد صفى‌الدين‌ عبدالله‌ بن‌ على‌ بن‌ حسين‌ شَيْبى‌ دَمِيري‌
| نام کامل = ابن شُکْر، ابومحمد صفى‌الدین‌ عبدالله‌ بن‌ على‌ بن‌ حسین‌ شَیْبى‌ دَمِیری‌
 
| نام‌های دیگر = ابومحمد صفى‌الدین‌ عبدالله‌ بن‌ على‌ بن‌ حسین‌ شَیْبى‌ دَمِیری
| نام‌های دیگر = ابومحمد صفى‌الدين‌ عبدالله‌ بن‌ على‌ بن‌ حسين‌ شَيْبى‌ دَمِيري
| لقب = صفی‌الدین
| لقب = صفی‌الدین
| تخلص =  
| تخلص =  
| نسب = ابن‌ على‌ بن‌ حسين‌ شَيْبى‌ دَمِيري
| نسب = ابن‌ على‌ بن‌ حسین‌ شَیْبى‌ دَمِیری
| نام پدر = على‌ بن‌ حسين‌
| نام پدر = على‌ بن‌ حسین‌
| ولادت = 548ق
| ولادت = 548ق
| محل تولد = دمياط
| محل تولد = دمیاط
| کشور تولد = مصر
| کشور تولد = مصر
| محل زندگی = مصر
| محل زندگی = مصر
خط ۲۱: خط ۲۰:
| نام همسر =  
| نام همسر =  
| فرزندان =  
| فرزندان =  
| خویشاوندان = فخرالدين‌ مقدام‌ بن‌ قاضى‌ ابوالعباس‌ احمد بن‌ شکر؛
| خویشاوندان = فخرالدین‌ مقدام‌ بن‌ قاضى‌ ابوالعباس‌ احمد بن‌ شکر؛
| دین = اسلام
| دین = اسلام
| مذهب = مالکی
| مذهب = مالکی
خط ۲۸: خط ۲۷:
| پس از =  
| پس از =  
| پیش از =  
| پیش از =  
| اساتید = ابوبكر عتيق‌ بجايى‌، ابوالقاسم‌ مَخلوف‌ بن‌ على‌ معروف‌ به‌ ابن‌ جاره‌، امام‌ ابوطاهر اسماعيل‌ بن‌ مكى‌ ابن‌ عوف‌ زُهري‌، ابوالطيب‌ عبدالمنعم‌ بن‌ يحيى‌ بن‌ مَخلوف‌ حِميري‌، ابوالحسين‌ محمد بن‌ احمد بن‌ ابى‌ نوح‌ نَوي، حافظ ابوطاهر احمد بن‌ محمد اصفهانى‌ و ابوالحسين‌ احمد بن‌ حمزة بن‌ على‌ سُلَمى؛
| اساتید = ابوبکر عتیق‌ بجایى‌، ابوالقاسم‌ مَخلوف‌ بن‌ على‌ معروف‌ به‌ ابن‌ جاره‌، امام‌ ابوطاهر اسماعیل‌ بن‌ مکى‌ ابن‌ عوف‌ زُهری‌
| مشایخ  = ابن‌ سُلَمى‌، ابوعبدالله‌ محمد بن‌ على‌ بن‌ صَدقة حَرّانى‌، ابومحمد عبدالرحمان‌ بن‌ على‌ بن‌ مسلَم‌ لَخْمى‌، ابوالفضل‌ اسماعيل‌ بن‌ على‌ بن‌ ابراهيم‌ حَنْرَوي‌، علاّمه‌ ابومحمد عبدالله‌ بن‌ بَرّي‌ بن‌ عبدالجبار نحوي‌، ابوالقاسم‌ هِبَةالله‌ بن‌ على‌ بن‌ سعود انصاري‌ [بوصيري‌]، ابوعبدالله‌ محمد بن‌ حَمْد بن‌ حامد ارتاحى‌؛
| مشایخ  = ابن‌ سُلَمى‌، ابوعبدالله‌ محمد بن‌ على‌ بن‌ صَدقة حَرّانى‌، ابومحمد عبدالرحمان‌ بن‌ على‌ بن‌ مسلَم‌ لَخْمى‌
| معاصرین = خليفه‌ الناصرلدين‌ الله‌
| معاصرین = خلیفه‌ الناصرلدین‌ الله‌
| شاگردان = زكى‌الدين‌ ابومحمد منذري‌، شهاب‌ قوصى
| شاگردان = زکى‌الدین‌ ابومحمد منذری‌، شهاب‌ قوصى
| اجازه اجتهاد از =  
| اجازه اجتهاد از =  
| درجه علمی = اجازه روایت
| درجه علمی = اجازه روایت
خط ۳۸: خط ۳۷:
| علایق پژوهشی =  
| علایق پژوهشی =  
| سبک نوشتاری =  
| سبک نوشتاری =  
| آثار = البصائر در فقه‌ مالكى‌
| آثار = البصائر در فقه‌ مالکى‌
 
 
| وبگاه =  
| وبگاه =  
| امضا =  
| امضا =  
| کد مؤلف = AUTHORCODE00000AUTHORCODE
| کد مؤلف = AUTHORCODE00000AUTHORCODE
}}
}}
'''ابومحمد صفى‌الدین‌ عبدالله‌ بن‌ على‌ بن‌ حسین‌ شَیْبى‌ دَمِیری‌'''، معروف‌ به‌ ابن‌ شُکر (548 -622ق‌/1153- 1225م‌)، عالم‌ و فقیه‌ مالکى‌.


''' ابن شُكْر، ابومحمد صفى‌الدين‌ عبدالله‌ بن‌ على‌ بن‌ حسين‌ شَيْبى‌ دَمِيري‌ '''
==زادگاه==
وی‌ در دمیره‌ از توابع‌ دمیاط متولد شد. هنوز کودک‌ بود که‌ پدرش‌ مُرد و مادرش‌ به‌ عقد ازدواج‌ برادرزادة شوهر خود فخرالدین‌ مقدام‌ بن‌ قاضى‌ ابوالعباس‌ احمد بن‌ شُکر درآمد که‌ تربیت‌ او را برعهده‌ گرفت‌.


==مشایخ و شاگردان==
ابن‌ شکر مذهب‌ مالکى‌ داشت‌ و نزد فقهای‌ مالکى‌ آن‌ روزگار به‌ تحصیل‌ پرداخت‌. نخست‌ در قاهره‌ نزد ابوبکر عتیق‌ بجایى‌، و پس‌ از آن‌ در اسکندریه‌ نزد ابوالقاسم‌ مَخلوف‌ بن‌ على‌ معروف‌ به‌ ابن‌ جاره‌، امام‌ ابوطاهر اسماعیل‌ بن‌ مکى‌ ابن‌ عوف‌ زُهری‌، ابوالطیب‌ عبدالمنعم‌ بن‌ یحیى‌ بن‌ مَخلوف‌ حِمیری‌ و ابوالحسین‌ محمد بن‌ احمد بن‌ ابى‌ نوح‌ نَوی‌ درس‌ خواند.


== ولادت و تحصیل==
از چندتن‌ از اساتید شام‌ همچون‌ حافظ ابوطاهر احمد بن‌ محمد اصفهانى‌ و ابوالحسین‌ احمد بن‌ حمزة بن‌ على‌ سُلَمى‌ و مانند ایشان‌ حدیث‌ آموخت‌ و از ابن‌ سُلَمى‌، ابوعبدالله‌ محمد بن‌ على‌ بن‌ صَدقة حَرّانى‌، ابومحمد عبدالرحمان‌ بن‌ على‌ بن‌ مسلَم‌ لَخْمى‌، ابوالفضل‌ اسماعیل‌ بن‌ على‌ بن‌ ابراهیم‌ حَنْرَوی‌ و مانند ایشان‌ اجازة روایت‌ حدیث‌ گرفت‌.
 
 
ابن شُكْر، ابومحمد صفى‌الدين‌ عبدالله‌ بن‌ على‌ بن‌ حسين‌ شَيْبى‌ دَمِيري‌ معروف‌ به‌ ابن‌ شُكر(548 -622ق‌/1153- 1225م‌)، عالم‌ و فقيه‌ مالكى‌. وي‌ در دميره‌ از توابع‌ دمياط متولد شد. هنوز كودك‌ بود كه‌ پدرش‌ مُرد و مادرش‌ به‌ عقد ازدواج‌ برادرزادة شوهر خود فخرالدين‌ مقدام‌ بن‌ قاضى‌ ابوالعباس‌ احمد بن‌ شُكر درآمد كه‌ تربيت‌ او را برعهده‌ گرفت‌.
 
ابن‌ شكر مذهب‌ مالكى‌ داشت‌ و نزد فقهاي‌ مالكى‌ آن‌ روزگار به‌ تحصيل‌ پرداخت‌. نخست‌ در قاهره‌ نزد ابوبكر عتيق‌ بجايى‌، و پس‌ از آن‌ در اسكندريه‌ نزد ابوالقاسم‌ مَخلوف‌ بن‌ على‌ معروف‌ به‌ ابن‌ جاره‌، امام‌ ابوطاهر اسماعيل‌ بن‌ مكى‌ ابن‌ عوف‌ زُهري‌، ابوالطيب‌ عبدالمنعم‌ بن‌ يحيى‌ بن‌ مَخلوف‌ حِميري‌ و ابوالحسين‌ محمد بن‌ احمد بن‌ ابى‌ نوح‌ نَوي‌ درس‌ خواند.
 
==مشایخ و شاگردان==
از چندتن‌ از اساتيد شام‌ همچون‌ حافظ ابوطاهر احمد بن‌ محمد اصفهانى‌ و ابوالحسين‌ احمد بن‌ حمزة بن‌ على‌ سُلَمى‌ و مانند ايشان‌ حديث‌ آموخت‌ و از ابن‌ سُلَمى‌، ابوعبدالله‌ محمد بن‌ على‌ بن‌ صَدقة حَرّانى‌، ابومحمد عبدالرحمان‌ بن‌ على‌ بن‌ مسلَم‌ لَخْمى‌، ابوالفضل‌ اسماعيل‌ بن‌ على‌ بن‌ ابراهيم‌ حَنْرَوي‌ و مانند ايشان‌ اجازة روايت‌ حديث‌ گرفت‌.


چند تن‌ از علماي‌ مصر نيز مانند علاّمه‌ ابومحمد عبدالله‌ بن‌ بَرّي‌ بن‌ عبدالجبار نحوي‌ و ابوالقاسم‌ هِبَةالله‌ بن‌ على‌ بن‌ سعود انصاري‌ [بوصيري‌] و ابوعبدالله‌ محمد بن‌ حَمْد بن‌ حامد ارتاحى‌ به‌ او اجازة روايت‌ دادند.
چند تن‌ از علمای‌ مصر نیز مانند علاّمه‌ ابومحمد عبدالله‌ بن‌ بَرّی‌ بن‌ عبدالجبار نحوی‌ و ابوالقاسم‌ هِبَةالله‌ بن‌ على‌ بن‌ سعود انصاری‌ [بوصیری‌] و ابوعبدالله‌ محمد بن‌ حَمْد بن‌ حامد ارتاحى‌ به‌ او اجازة روایت‌ دادند.


پس‌ از آن‌ مدتى‌ در دمشق‌ و قاهره‌ و شهرهاي‌ ديگر به‌ روايت‌ حديث‌ اشتغال‌ داشت‌. زكى‌الدين‌ ابومحمد منذري‌ و شهاب‌ قوصى‌ از او روايت‌ كرده‌ و او را ستوده‌اند.
پس‌ از آن‌ مدتى‌ در دمشق‌ و قاهره‌ و شهرهای‌ دیگر به‌ روایت‌ حدیث‌ اشتغال‌ داشت‌. زکى‌الدین‌ ابومحمد منذری‌ و شهاب‌ قوصى‌ از او روایت‌ کرده‌ و او را ستوده‌اند.


   
   
==مناصب==
==مناصب==
به‌ درستى‌ دانسته‌ نیست‌ که‌ ابن‌ شکر در چه‌ سالى‌ به‌ خدمت‌ دیوان‌ درآمده‌ است‌. مقریزی‌ نوشته‌ است‌ وی‌ در دهم‌ صفر 580 در قاهره‌ دیوان‌ [استیفاء] را از ابن‌ عثمان‌ گرفت‌ و حساب‌ او را تسویه‌ کرد. همین‌ مورخ‌ در کتاب‌ دیگر خود این‌ تاریخ‌ را 587ق‌ نوشته‌ است‌. و نیز همو در وقایع‌ سال‌ 610ق‌ از او با عنوان‌ صاحب‌ نام‌ مى‌برد.


به‌ درستى‌ دانسته‌ نيست‌ كه‌ ابن‌ شكر در چه‌ سالى‌ به‌ خدمت‌ ديوان‌ درآمده‌ است‌. مقريزي‌ نوشته‌ است‌ وي‌ در دهم‌ صفر 580 در قاهره‌ ديوان‌ [استيفاء] را از ابن‌ عثمان‌ گرفت‌ و حساب‌ او را تسويه‌ كرد. همين‌ مورخ‌ در كتاب‌ ديگر خود اين‌ تاريخ‌ را 587ق‌ نوشته‌ است‌. و نيز همو در وقايع‌ سال‌ 610ق‌ از او با عنوان‌ صاحب‌ نام‌ مى‌برد.
او تا 606ق‌ در وزارت‌ باقى‌ بود و هر روز بر احترامش‌ افزوده‌ مى‌شد، چنانکه‌ در 604ق‌ خلیفه‌ الناصرلدین‌ الله‌ از بغداد و به‌ دست‌ شیخ‌ شهاب‌الدین‌ ابوعمر [صحیح‌: ابوحفص‌ عمر بن‌ محمد است‌] محمد بن‌ عمویة سهروردی‌ برای‌ ملک‌ عادل‌ و وزیرش‌ خلعت‌هایى‌ به‌ دمشق‌ فرستاد. در 606ق‌ ملک‌ عادل‌ بر او خشم‌ گرفت‌ و از وزارت‌ برکنارش‌ ساخت‌.
 
او تا 606ق‌ در وزارت‌ باقى‌ بود و هر روز بر احترامش‌ افزوده‌ مى‌شد، چنانكه‌ در 604ق‌ خليفه‌ الناصرلدين‌ الله‌ از بغداد و به‌ دست‌ شيخ‌ شهاب‌الدين‌ ابوعمر [صحيح‌: ابوحفص‌ عمر بن‌ محمد است‌] محمد بن‌ عموية سهروردي‌ براي‌ ملك‌ عادل‌ و وزيرش‌ خلعت‌هايى‌ به‌ دمشق‌ فرستاد. در 606ق‌ ملك‌ عادل‌ بر او خشم‌ گرفت‌ و از وزارت‌ بركنارش‌ ساخت‌.


از اين‌ تاريخ‌ تا 611ق‌ كه‌ به‌ فرمان‌ عادل‌، كار سرپرستى‌ سنگفرش‌ صحن‌ مسجد اموي‌ به‌ او سپرده‌ شد، دست‌ كم‌ دوبار ديگر وزارت‌ يافت‌ و باز معزول‌ شد.
از این‌ تاریخ‌ تا 611ق‌ که‌ به‌ فرمان‌ عادل‌، کار سرپرستى‌ سنگفرش‌ صحن‌ مسجد اموی‌ به‌ او سپرده‌ شد، دست‌ کم‌ دوبار دیگر وزارت‌ یافت‌ و باز معزول‌ شد.


در 612ق‌، بارديگر به‌ وزارت‌ رسيد و با قدرت‌ و تسلط بسيار حكم‌ راند، بر گروهى‌ از بزرگان‌ سخت‌ گرفت‌، اموال‌ برخى‌ از منشيان‌ و مستوفيان‌ بزرگ‌ و نيز جمعى‌ از بنى‌ حمدان‌، بنى‌ الجباب‌ و بنى‌ الجليس‌ را مصادره‌ كرد، تا جايى‌ كه‌ قاضى‌ اشرف‌ از بيم‌ او به‌ بغداد گريخت‌ و الناصرلدين‌ الله‌، خليفة عباسى‌ را به‌ شفاعت‌ برانگيخت‌. عادل‌ نيز تا مدت‌ها به‌ رفتار وزيرش‌ اعتراضى‌ نداشت‌، اما سرانجام‌، بار ديگر او را معزول‌ و تبعيد كرد. اين‌ بار ابن‌ شكر تا زمان‌ مرگ‌ سلطان‌ در تبعيدگاه‌ به‌ سر برد.
در 612ق‌، باردیگر به‌ وزارت‌ رسید و با قدرت‌ و تسلط بسیار حکم‌ راند، بر گروهى‌ از بزرگان‌ سخت‌ گرفت‌، اموال‌ برخى‌ از منشیان‌ و مستوفیان‌ بزرگ‌ و نیز جمعى‌ از بنى‌ حمدان‌، بنى‌ الجباب‌ و بنى‌ الجلیس‌ را مصادره‌ کرد، تا جایى‌ که‌ قاضى‌ اشرف‌ از بیم‌ او به‌ بغداد گریخت‌ و الناصرلدین‌ الله‌، خلیفة عباسى‌ را به‌ شفاعت‌ برانگیخت‌. عادل‌ نیز تا مدت‌ها به‌ رفتار وزیرش‌ اعتراضى‌ نداشت‌، اما سرانجام‌، بار دیگر او را معزول‌ و تبعید کرد. این‌ بار ابن‌ شکر تا زمان‌ مرگ‌ سلطان‌ در تبعیدگاه‌ به‌ سر برد.
   
   
پس‌ از درگذشت‌ عادل‌، ابن‌ شكر به‌ مصر بازگشت‌ و به‌ وزارت‌ ملك‌ كامل‌ رسيد و تا پايان‌ عمر در وزارت‌ او باقى‌ بود. كار ابن‌ شاكر در سال‌هاي‌ آخر عمر و وزارت‌ به‌ افراط كشيد، چنانكه‌ در 617ق‌ امر مصادرة اموال‌ تجار و منشيان‌ را در مصر و قاهره‌ گسترش‌ داد و ماليات‌هاي‌ سنگين‌ بر املاك‌ بست‌ و در نتيجه‌ جمعى‌ انبوه‌ را به‌ فقر و فلاكت‌ كشاند.
پس‌ از درگذشت‌ عادل‌، ابن‌ شکر به‌ مصر بازگشت‌ و به‌ وزارت‌ ملک‌ کامل‌ رسید و تا پایان‌ عمر در وزارت‌ او باقى‌ بود. کار ابن‌ شاکر در سال‌های‌ آخر عمر و وزارت‌ به‌ افراط کشید، چنانکه‌ در 617ق‌ امر مصادرة اموال‌ تجار و منشیان‌ را در مصر و قاهره‌ گسترش‌ داد و مالیات‌های‌ سنگین‌ بر املاک‌ بست‌ و در نتیجه‌ جمعى‌ انبوه‌ را به‌ فقر و فلاکت‌ کشاند.
   
   
ابن‌ شكر را مردي‌ خوشرو، خوش‌ سخن‌، بلند قد، تيز هوش‌، بدطينت‌ و كينه‌ توز توصيف‌ كرده‌اند كه‌ در انتقام‌ جويى‌ باك‌ نداشت‌ و هيچ‌ عذري‌ را نمى‌پذيرفت‌، امّا چندان‌ ساده‌ و زودباور بود كه‌ در اثر تلقين‌ و تملق‌ فرومايگانى‌ كه‌ در پيرامون‌ خود گردآورده‌ بود، خويشتن‌ را در نويسندگى‌ برتر از ابن‌ عميد و در فقه‌ همپاية مالك‌ و در شعر تواناتر از متنبى‌ مى‌دانست‌ در عين‌ حال‌ به‌ قوانين‌ وزارت‌ نيك‌ آگاه‌ بود.
ابن‌ شکر را مردی‌ خوشرو، خوش‌ سخن‌، بلند قد، تیز هوش‌، بدطینت‌ و کینه‌ توز توصیف‌ کرده‌اند که‌ در انتقام‌ جویى‌ باک‌ نداشت‌ و هیچ‌ عذری‌ را نمى‌پذیرفت‌، امّا چندان‌ ساده‌ و زودباور بود که‌ در اثر تلقین‌ و تملق‌ فرومایگانى‌ که‌ در پیرامون‌ خود گردآورده‌ بود، خویشتن‌ را در نویسندگى‌ برتر از ابن‌ عمید و در فقه‌ همپایة مالک‌ و در شعر تواناتر از متنبى‌ مى‌دانست‌ در عین‌ حال‌ به‌ قوانین‌ وزارت‌ نیک‌ آگاه‌ بود.
   
   
زمانى‌ كه‌ ميان‌ ملك‌ كامل‌ و سرداران‌ فرنگ‌ صلح‌ افتاد و مقرر شد كه‌ اسيران‌ دو طرف‌ آزاد گردند، ابن‌ شُكر از راه‌ دريا به‌ مصر بازگشت‌ و اسيران‌ فرنگى‌ را كه‌ برخى‌ از زمان‌ صلاح‌الدين‌ در بند بودند، آزاد كرد.
زمانى‌ که‌ میان‌ ملک‌ کامل‌ و سرداران‌ فرنگ‌ صلح‌ افتاد و مقرر شد که‌ اسیران‌ دو طرف‌ آزاد گردند، ابن‌ شُکر از راه‌ دریا به‌ مصر بازگشت‌ و اسیران‌ فرنگى‌ را که‌ برخى‌ از زمان‌ صلاح‌الدین‌ در بند بودند، آزاد کرد.


غالب‌ نويسندگان‌ شرح‌ حال‌ او به‌ علم‌ و دانش‌ او و نيز توجه‌ فراوانى‌ كه‌ به‌ عُلما نشان‌ مى‌داده‌، اذعان‌ دارند و حتى‌ او را عالمى‌ بزرگوار مى‌دانند و معتقدند كه‌ همة عنايت‌ او مصروف‌ علما و فقها و ادبا بود.
غالب‌ نویسندگان‌ شرح‌ حال‌ او به‌ علم‌ و دانش‌ او و نیز توجه‌ فراوانى‌ که‌ به‌ عُلما نشان‌ مى‌داده‌، اذعان‌ دارند و حتى‌ او را عالمى‌ بزرگوار مى‌دانند و معتقدند که‌ همة عنایت‌ او مصروف‌ علما و فقها و ادبا بود.


==آثار==
==آثار==


وي‌ خود اهل‌ دانش‌ بود و كتابى‌ به‌ نام‌ البصائر در فقه‌ مالكى‌ نگاشت‌ كه‌ اثري‌ از آن‌ در دست‌ نيست‌.
وی‌ خود اهل‌ دانش‌ بود و کتابى‌ به‌ نام‌ البصائر در فقه‌ مالکى‌ نگاشت‌ که‌ اثری‌ از آن‌ در دست‌ نیست‌.


==فعالیت‌های عام‌ المنفعه‌==
==فعالیت‌های عام‌ المنفعه‌==
وی‌ در ایجاد مؤسسات‌ عام‌ المنفعه‌ نیز کوشش‌ داشت‌ و آثار بسیاری‌ در قاهره‌ و دمشق‌ به‌ وجود آورد، مانند بنای‌ مصلى‌ برای‌ عیدین‌، سنگفرش‌ جامع‌ اموی‌، تعمیر مسجد الفوّاره‌، تجدید بنای‌ مسجد حَرَستا (دمشق‌) و جامع‌ المزّه‌ در دمشق. در قاهره‌ نیز برای‌ مالکیان‌ مدرسه‌ای‌ ساخته‌ بود که‌ به‌ صاحبیه‌ مشهور بود.


وي‌ در ايجاد مؤسسات‌ عام‌ المنفعه‌ نيز كوشش‌ داشت‌ و آثار بسياري‌ در قاهره‌ و دمشق‌ به‌ وجود آورد، مانند بناي‌ مصلى‌ براي‌ عيدين‌، سنگفرش‌ جامع‌ اموي‌، تعمير مسجد الفوّاره‌، تجديد بناي‌ مسجد حَرَستا (دمشق‌) و جامع‌ المزّه‌ در دمشق. در قاهره‌ نيز براي‌ مالكيان‌ مدرسه‌اي‌ ساخته‌ بود كه‌ به‌ صاحبيه‌ مشهور بود.  
ابن‌ شُکر با دانشمندان‌ و شعرا مجالست‌ داشت‌ و چند تن‌ از شاعران‌ آن‌ روزگار او را مدح‌ گفته‌اند، مثل‌ ابوالفضل‌ جعفر بن‌ شمس‌ الخلاقه‌. مظفر ضریر ، ابن‌ ساعاتى‌، ابن‌ سناء الملک‌، ابن‌ نفاده‌، ابن‌ نبیه‌، ابن‌ عنین‌ و چند تن‌ دیگر<ref> روح‌بخشان، عبدالمحمد، ج4، ص87</ref>.


ابن‌ شُكر با دانشمندان‌ و شعرا مجالست‌ داشت‌ و چند تن‌ از شاعران‌ آن‌ روزگار او را مدح‌ گفته‌اند، مثل‌ ابوالفضل‌ جعفر بن‌ شمس‌ الخلاقه‌. مظفر ضرير ، ابن‌ ساعاتى‌، ابن‌ سناء الملك‌، ابن‌ نفاده‌، ابن‌ نبيه‌، ابن‌ عنين‌ و چند تن‌ ديگر<ref> روح‌بخشان، عبدالمحمد، ج4، ص87</ref>.
=پانویس==
 
 
 
 
پانویس==
<references/>
<references/>


خط ۱۰۲: خط ۹۰:
روح‌بخشان، عبدالمحمد، دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1377
روح‌بخشان، عبدالمحمد، دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1377


==وابسته‌ها==
==وابسته‌ها==
{{وابسته‌ها}}
{{وابسته‌ها}}