رسالة في تاثير الزمان و المكان علی استنباط الأحكام: تفاوت میان نسخه‌ها

#از مراتب توحيد، توحيد در قانون گذارى و تشريع است به طورى كه معتقد شويم قانون گذار و تشريع كننده‌اى غير از خداى سبحان نيست. در سوره‌ى يوسف آيه‌ى 40 مى‌فرمايد: '''إن الحكم إلا لله أمَرَ ألا تعبدوا إلا إياه ذلكالدين القيم و لكن أكثر الناس لا يعلمون'''، مراد از حكم، حكم تشريعى مى‌باشد كه به قرينه‌ی «أمر ألا تعبدوا إلا إياه»، فهميده مى‌شود.

مؤلف، مى‌فرمايد: احكام شرعيه‌اى داريم كه شارع اسلوب آنها را هرگز محدود نكرده است، بلكه آنها را به صورت مطلق رها كرده تا در هر زمان طبق مصالح همان زمان عمل شود؛ مثلاً دفاع از كيان اسلامى قانون ثابتى است كه تغيير در آن راه ندارد، امّا اينكه از چه راهى ما اين قانون را اجرا كنيم، محدوديت خاصى ندارد؛ آنچه شرع پيش پاى ما گذاشته، '''«و أعدوا لهم ما استطعتم من قوة»'''(آيه‌ى 60 سوره‌ى انفال) است، امّا انجام اين دستور در هر زمانى راه خاص خود را دارد.