الإمامة و الولاية في القرآن الكريم: تفاوت میان نسخه‌ها

نویسنده در فصل سوم، با توجه به آیه 59 سوره نساء: '''يا أَيهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ فَإِنْ تَنَازَعْتُمْ فِي شَي‎ءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى اللَّهِ وَ الرَّسُولِ إِنْ كُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ الْيوْمِ الْآخِرِ ذٰلِكَ خَيرٌ وَ أَحْسَنُ تَأْوِيلاً'''؛ «اى کسانى که ایمان آورده‌‏اید، خدا را اطاعت کنید و پیامبر و اولیاى امر خود را [نیز] اطاعت کنید؛ پس هرگاه در امرى [دینى] اختلاف نظر یافتید، اگر به خدا و روز بازپسین ایمان دارید، آن را به [کتاب] خدا و [سنت] پیامبر [او] عرضه بدارید، این بهتر و نیک‌‏فرجام‏تر است»، ابتدا صلاحیت‎های «أولو‎الأمر» را بررسی نموده و سپس به این پرسش، پاسخ داده شده است که «أولو‎الأمر»، چه کسانی هستند؟<ref>[https://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/30114/1/47 ر.ک: همان، ص47-‎64]</ref>.

آیه 43 سوره رعد که به آیه «علم الکتاب» معروف است، از دیگر آیاتی است که در فصل هفتم، در مورد امامت و علم امام، مورد احتجاج قرار گرفته<ref>[https://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/30114/1/113 ر.ک: همان، ص113-122]</ref> و در فصل هشتم، با استفاده از آیه 17 سوره هود: '''أَ فَمَنْ كَانَ عَلَى بَينَةٍ مِنْ رَبِّهِ وَ يتْلُوهُ شَاهِدٌ مِنْهُ وَ مِنْ قَبْلِهِ كِتَابُ مُوسَى إِمَاماً وَ رَحْمَةً أُولٰئِكَ يؤْمِنُونَ بِهِ وَ مَنْ يكْفُرْ بِهِ مِنَ الْأَحْزَابِ فَالنَّارُ مَوْعِدُهُ فَلاَ تَكُ فِي مِرْيةٍ مِنْهُ إِنَّهُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّكَ وَ لٰكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لاَ يؤْمِنُونَ'''؛ «آیا کسى که از جانب پروردگارش بر حجتى روشن است و شاهدى از [خویشان] او، پیرو آن است و پیش از وى [نیز] کتاب موسى راهبر و مایه رحمت بوده است [دروغ می‌بافد]؛ آنان [که در جستجوى حقیقتند] به آن می‌گروند و هرکس از گروه‏‌هاى [مخالف] به آن کفر ورزد، آتش وعده‏گاه اوست. پس در آن تردید مکن که آن حق است [و] از جانب پروردگارت [آمده است]، ولى بیشتر مردم باور نمى‌کنند»، یکی از شؤون امامت، شاهد و بینه بودن بر امت، دانسته شده است.<ref>[https://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/30114/1/123 ر.ک: همان، ص123-‎135]</ref>.