آئینه حسن: خاطراتی از ویژگیهای ممتاز امام خمینی(س): تفاوت میان نسخه‌ها

}}

این مجموعه بیان گوشه‌هایی از سیره و رفتار حضرت امام خمینی است که به نقل از اقوام و نزدیکان، شاگردان و یاران آن حضرت پیرامون زهد و قناعت، ساده زیستی، زی طلبگی، مردمی بودن در زندگی و پرهیز از تجمل و تشریفات، ثروت‌اندوزی، رفاه‌طلبی، تجلیل و تبلیغات شخصی، اسراف و نیز صرفه‌جویی و تقدیر در معیشت و دقت در مصرف بیت‌المال میباشد که گاهی یک موضوع واحد از زبان افراد گوناگون نقل شده است که نحوه تنظیم خاطرات بر اساس ترتیب الفبایی نام گویندگان و راویان میباشد.

کتاب در دو بخش تهیه شده که بخش اول مربوط میشود به گزیده بیانات و مکتوبات حضرت امام و بخش دوم خاطراتی است که از زبان اشخاص متعدد نقل شده است.

'''خاطرات آیت‌الله صادق احسانبخش'''  

زندگی خود ایشان هم چه قبل از انقلاب و چه بعد از آن همواره مقتصدانه بوده است. مثلاً امکان دارد بنده موقع گرفتن وضو خیلی به این فکر نباشم که شیر آب را ببندم، ولی اگر امام می خواستند دارویی بخورند و یک لیوان آب به ایشان می دادند نصف آن مورد استفاده قرار  میگرفت، کسی حق نداشت نصف دیگر را دور بریزد. باید از آن استفاده  میکردند. این خط مشی علامت یک تمرینی است که از اول نوجوانی داشتند.

'''خانم خدیجه ثقفی(همسر امام)'''  

'''پروفسور مونتی (فرانسوی)'''  

بیشتر از هر چیز زندگی ساده امام مرا مجذوب خود کرد. امام در پاریس در یک خانه کوچک زندگی  میکرد که دو اتاق بیشتر نداشت. یکی از اتاق ها، اتاق خواب و دیگری اتاق کار و ملاقات های ایشان بود. در زندگی ایشان فرش ها و اشیاء گرانبهایی دیده  نمیشد، غذای ایشان هم بسیار ساده یعنی مقداری شیر و برنج بود. چادری هم که در آن نماز می خواندند بسیار ساده بود.

یک بار وقتی که در نجف به ملاقات امام رفتم، عرض کردم که با امام کار دارم. گفتند: امام پایین است. شیخ عبدالعلی (قرهی) رفت و به ایشان خبر داد و امام فرمودند: بگو بیایید پایین. هوا گرم بود، رفتم دیدم امام در وسط حیاط نشسته اند. سلام کردم و دستشان را بوسیدم. دیدم ایشان یک دستمال دارند و عرق صورتشان را پاک  میکنند. گفتم آقا شما اینجا نشسته اید و می خواهید مطالعه کنید، بنویسید، یک کولر شاید کفایت همه منزل را بکند، بگویید یک کولر اینجا بیاورند و شما بتوانید با خیال راحت مطالعه کنید. امام با کمال ناراحتی گفت: فلانی از شما توقع نداشتم اینطوری بگویید.<ref> ر.ک: بی‌نام، ص102-103</ref>