عرفان در منظر وحی و برهان: تفاوت میان نسخه‌ها

[[موسوی خمینی، سید روح‌الله|حضرت امام خمینی]] از جمله  بزرگمردانی است که در استنطاق عقلانی قرآن و حدیث، گوی سبقت را از دیگر عالمان ربوده و گذشته از تیزبینی های خاص عالمان حدیث ، به استظهار معانی بلند معرفتی از آیات و روایات پرداخته اسرار جالبی را کشف و تدوین نموده است .

مبنای اصلی ظهور، تعینات، فقط به جهت ایجاد خلایق است و تعداد کثرت اسماء نیز بر حسب حاجت های آنها است که هر یک از اسمای حضرت حق، روزنه های امیدی است که نقایص و کمبودها و حاجات خلایق را جبران می نماید. اگر به اسم شافی ظاهر  میشود، نکته اش مریض شدن خلایق است و اگر به نام های: محیی، ممیت، قابض، حاکم ،باری … جملگی بر حسب حاجات خلایق و رفع نیازها و تربیت و رشد انسان ها است و به همگان مهر رحمت می ورزد، مهر و رحمتی که شبیه و نظیر ندارد.

در عالم ممکنات، هر عاشقی به خود عشق  میورزد و محبت او متوجه خود اوست و همه به دنبال اشباع خواسته های نفسانی خود هستند ،آری اگر از عالم هوس ها بگذریم، از عشق به معرفت و کمال و اخلاص در عبودیت آکنده می گردیم. تثبیت کمال یا رعایت اخلاص آدمی به هر مقدار که در اخلاص و گذشت نفسانی بکوشد، در غایت ،کمال و رشد خود را تثبیت  میکند. اخلاص پیامبر اکرم فنای او را در والاترین  مقامها در پی دارد و هیچ کس  نمیتواند به خدای متعال چیزی را بدهد و با اعطای خود، چیزی را به او اضافه کند، چنان که با معصیت و طغیان و تمرّد بندگان هیچ چیز از او کم نمی شود.

در دعای شریف افتتاح امام معصوم به خدای متعال چنین عرض  میکند: به یقین می دانم که تو مهربان ترین مهربانان هستی، آن جا که رحمت ،عین حکمت است و می دانیم شدیدترین عقاب کنندگان هستی، آن جا که باید به عذاب و انتقام دست بزنی .