ابن ‌ونان، احمد بن محمد: تفاوت میان نسخه‌ها

| معاصرین = سلطان محمد بن ‌عبداللـه علوی

پدر ابن ‌ونّان، با آنکه از شنوایی بی‌بهره بود، به برکت طبع شعر و نکته‌پردازی و لطیفه دانی به بارگاه سلطان علوی، محمد بن ‌عبداللـه (1170-1204ق/1757-1790م) راه یافت و ندیم او گردید. سلطان نیز به سبب شوخ‌طبعی و ظرافت او، وی را به نام شاعر بذله‌گوی کوفه، ابوالشمقمق خواند. این نام نه تنها بر وی که بر پسرش ابن ‌ونّان نیز باقی ماند. از همین جاست که ارجوزه معروف او را نیز شمقمقیّه نامیده‌اند. ابن ‌ونّان در دوران حیات پدر نتوانست شعر خود را نزد سلطان بخواند، تا عاقبت چاره را در آن دید که خود بر سر راه سلطان بایستد و قصیده را به بانگ بلند خواند. این شیوه کارگر افتاد و ا بن ‌ونّان از آن پس از صلات سلطان برخوردار گردید.  

الشمقمقیة. ابن ‌ونان همه شهرت خود را به همین ارجوزه مدیون است. وی این ارجوزه را در 275 بیت به قافیۀ «قاف» و در مدح محمد بن ‌عبداللـه سروده است.  مضامین عمومی این ارجوزه عبارتند از: نسیب و یاد یار سفر کرده و زاری بر اطلال و دمن، وصف دلدار، فخر، گفت و گو با حسود، امثال و پند و اندرز، مدح شعر، مدح سلطان، ستایش از ارجوزه خویش. نیمه اول شعر که شامل حکم و امثال و وصایاست، مشحون از الفاظ غریب بیابانی است. در نیمه دوم آن، شاعر خواسته است که روش ابن ‌دُرید را در المقصورة تقلید کند و در این راه آنچنان پیچیده سخن گفته است که بدون شرح و تفسیر چیزی از کلام او فهمیده نمی‌شود. تنها فایده‌ای که از این ارجوزه بر می‌آید، آن است که نشان می‌دهد شاعر در لغت عرب و ایام و اخبار تبحر داشته و از این جهت می‌توان آن را یک اثر تعلیمی تلقی کرد و بی‌گمان سبب شهرت وسیع ارجوزه نیز همین بوده است. با این همه برخی از ادبای مغرب در تمجید وی مبالغه کرده‌اند، مثلاً ا بن ‌سوده آن را مایه افتخار و نمونه ارزنده شعر مغربی انگاشته است.  

این ارجوزه جداگانه ضمن مجموعه‌ای از متون علمی در فاس به سال 1315ق چاپ سنگی شده است و بر آن شرح بسیاری نوشته‌اند که از آن جمله است: 1. زهر الافنان من حدیقه ابن ‌الونّان، از ابوالعباس احمد بن ‌خالد ناصری، فاس، 1314ق/1896م؛ 2. اقتطاف زهره الافنان من دوحه قافیه ابن ‌الونّان، از ابوحامد محمد مکی بن ‌محمد بِطاوری، فاس، 1333ق/1915م؛ 3. شرح الشمقمقیة، از عبداللـه کنون حسنی که بارها از جمله در 1979م در قاهره به چاپ رسیده است. شروح دیگری نیز بر آن نوشته شده که نسخ خطی آنها در مراکش و مکناس موجود است. <ref>محقق، سیمین، ج5، ص 89</ref>.