۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'أعيان الشيعة' به 'أعيان الشيعة') |
||
خط ۵۵: | خط ۵۵: | ||
1. در فصل اول، كليات تحقيق در ضمن عناوين پيشينه پژوهش، انگيزه انتخاب موضوع، سؤالات و پيشفرضهاى پژوهش و مانند آن ذكر شده است <ref>متن كتاب، ص 12 - 15</ref>. | 1. در فصل اول، كليات تحقيق در ضمن عناوين پيشينه پژوهش، انگيزه انتخاب موضوع، سؤالات و پيشفرضهاى پژوهش و مانند آن ذكر شده است <ref>متن كتاب، ص 12 - 15</ref>. | ||
2. معرفى و نقد منابع، يكى از مباحث اصولى در تحقيقات تاريخى است و ما را به شناخت و ارزش و اعتبار مآخذ تاريخى و تحليل موضوع يارى مىرساند و از اهميت خاصى برخوردار است؛ لذا نويسنده، منابع را به دو بخش عمومى و تخصصى تقسيم و ذكر كرده است. در بخش منابع عمومى، كتب طبقات، مقاتل، حروب و فتن، فتوح، انساب، تاريخهاى عمومى و كتب جغرافيايى دستهبندى و معرفى شده است. در بخش منابع تخصصى نيز كتاب | 2. معرفى و نقد منابع، يكى از مباحث اصولى در تحقيقات تاريخى است و ما را به شناخت و ارزش و اعتبار مآخذ تاريخى و تحليل موضوع يارى مىرساند و از اهميت خاصى برخوردار است؛ لذا نويسنده، منابع را به دو بخش عمومى و تخصصى تقسيم و ذكر كرده است. در بخش منابع عمومى، كتب طبقات، مقاتل، حروب و فتن، فتوح، انساب، تاريخهاى عمومى و كتب جغرافيايى دستهبندى و معرفى شده است. در بخش منابع تخصصى نيز كتاب «[[أعيان الشيعة (12 جلدی)|أعيان الشيعة]]» سيد محسن امين، «تاريخ الشيعة» شيخ محمدحسين مظفر و «تاريخ تشيع در ايران از آغاز تا قرن هفتم» رسول جعفريان بهاختصار معرفى شده است <ref>همان، ص 16 - 31</ref>. | ||
3. گسترش تشيع در قرن اول هجرى در فصل سوم كتاب ذكر شده است. ابتدا پس از ذكر معناى لفظ شيعه در لغت و قرآن، نظريههايى كه در رابطه با آغاز تشيع وجود دارد، نقد و بررسى شده است. پس از آن، شيعه در دوره خلفاى راشدين بهتفكيك تبيين شده است. نويسنده، متذكر مىشود كه در دوره حكومت على(ع) بود كه علنى شدن دعوت تشيع شروع به درخشيدن كرد و عثمان نتوانست با حربه تبعيد ابوذر و مجازات عمار و درهمشكستن استخوانهاى پهلويش، اين دعوت را خفه كند و به آن خاتمه دهد (متن كتاب، ص 42). در بخش سوم اين فصل نيز تشيع در عصر بنى اميه با ذكر اوضاع شيعه در عصر امام حسن(ع)، امام حسين(ع) و امام سجاد(ع) مورد بررسى قرار گرفته است <ref>همان، ص 44 - 52</ref>. | 3. گسترش تشيع در قرن اول هجرى در فصل سوم كتاب ذكر شده است. ابتدا پس از ذكر معناى لفظ شيعه در لغت و قرآن، نظريههايى كه در رابطه با آغاز تشيع وجود دارد، نقد و بررسى شده است. پس از آن، شيعه در دوره خلفاى راشدين بهتفكيك تبيين شده است. نويسنده، متذكر مىشود كه در دوره حكومت على(ع) بود كه علنى شدن دعوت تشيع شروع به درخشيدن كرد و عثمان نتوانست با حربه تبعيد ابوذر و مجازات عمار و درهمشكستن استخوانهاى پهلويش، اين دعوت را خفه كند و به آن خاتمه دهد (متن كتاب، ص 42). در بخش سوم اين فصل نيز تشيع در عصر بنى اميه با ذكر اوضاع شيعه در عصر امام حسن(ع)، امام حسين(ع) و امام سجاد(ع) مورد بررسى قرار گرفته است <ref>همان، ص 44 - 52</ref>. |
ویرایش