۱۰۶٬۱۰۱
ویرایش
ابن بابویه، علی بن حسین: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - '(د ' به '(متوفای '
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' ' به ' ') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - '(د ' به '(متوفای ') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
| خط ۴۶: | خط ۴۶: | ||
{{کاربردهای دیگر|ابن بابویه (ابهام زدایی)}} | {{کاربردهای دیگر|ابن بابویه (ابهام زدایی)}} | ||
'''ابن بابِویه‌ْ، ابوالحسن على بن حسین بن موسى بن بابویه قمى''' ( | '''ابن بابِویه‌ْ، ابوالحسن على بن حسین بن موسى بن بابویه قمى''' (متوفای 329ق/941م)، فقیه، محدث شیعى و مرجع مردم قم و اطراف آن. وی را نیز «صدوق» خوانده‌اند. | ||
==خاندان== | ==خاندان== | ||
بابْوَیه یا بابُویه که نام جد بزرگ اوست، یک نام کهن ایرانى و سامى است که در روزگار پس از ظهور اسلام نیز افرادی به این نام موسوم بوده‌اند. ابن بابویه مؤسس خاندانى دانشور بوده است که افراد آن تا اواخر سده 6ق/12م معروف بوده‌اند و منتجب الدین آخرین دانشمند این خاندان نیز همین کنیه و نام ابوالحسن على بن بابویه را داشته است. بحرانى شرح حال افراد این خاندان را در کتابى به نام فهرست آل‌بابویه و علماءالبحرین گرد آورده است. | بابْوَیه یا بابُویه که نام جد بزرگ اوست، یک نام کهن ایرانى و سامى است که در روزگار پس از ظهور اسلام نیز افرادی به این نام موسوم بوده‌اند. ابن بابویه مؤسس خاندانى دانشور بوده است که افراد آن تا اواخر سده 6ق/12م معروف بوده‌اند و منتجب الدین آخرین دانشمند این خاندان نیز همین کنیه و نام ابوالحسن على بن بابویه را داشته است. بحرانى شرح حال افراد این خاندان را در کتابى به نام فهرست آل‌بابویه و علماءالبحرین گرد آورده است. | ||
==سفرها== | ==سفرها== | ||
در باب سفرهای او به عراق، حداقل از 3 سفر یاد کرده‌اند: نخستین سفر، ظاهراً اندکى پس از وفات محمد بن عثمان ( | در باب سفرهای او به عراق، حداقل از 3 سفر یاد کرده‌اند: نخستین سفر، ظاهراً اندکى پس از وفات محمد بن عثمان (متوفای 304 یا 305ق/ 916م) بوده است؛ سفر دوم در 326ق/938م که تلعکبری از او استماع کرده است و آخرین سفر او به بغداد در 328ق/940م بوده که ابوالحسن عباس بن عمر کلوذانى معروف به ابن ابى مروان از او اجازه گرفته است. | ||
==جایگاه علمی== | ==جایگاه علمی== | ||
ابن بابویه فقیهى معتمد، جلیل، شیخ و پیشرو قمیان روزگار خویش بود. مقام او در فقه و حدیث چنان بلند بود که در مواردی که حدیث در دست نبود و یا این‌که در متن حدیث، شبهه‌ای به نظر مى‌رسید، علماء شیعه به فتاوی او در کتاب الشرایع (رساله) رجوع مى‌کرده‌اند. یعنى فتاوی او را به منزلت متن روایت مى‌دانستند و معتقد بودند وی على‌القاعده، روایتى در اختیار داشته که مأخذ فتوایش بوده است. | ابن بابویه فقیهى معتمد، جلیل، شیخ و پیشرو قمیان روزگار خویش بود. مقام او در فقه و حدیث چنان بلند بود که در مواردی که حدیث در دست نبود و یا این‌که در متن حدیث، شبهه‌ای به نظر مى‌رسید، علماء شیعه به فتاوی او در کتاب الشرایع (رساله) رجوع مى‌کرده‌اند. یعنى فتاوی او را به منزلت متن روایت مى‌دانستند و معتقد بودند وی على‌القاعده، روایتى در اختیار داشته که مأخذ فتوایش بوده است. | ||