ابن نباته، محمد بن محمد: تفاوت میان نسخه‌ها

وى هر ساله در سفر به حماه، نزد الملك المؤيد ابوالفداء امیر ايوبى، بارمى‌يافت و مدايحى نیکو در ستايش او مى‌ساخت؛ ازاين‌رو، ابوالفداء، جز آنچه به هنگام باريابى بدو مى‌بخشيد، سالانه 600 درهم نيز برای او مقرر داشت. از آن پس، حدود 3 يا 4 سال در حماه اقامت گزيد و در شمار شاعران بارگاه ابوالفداء درآمد.

بيشتر اشعار او را مدح تشكيل مى‌دهد. وى به حكم تقليد، مدايح خود را غالباً ً با تغزل آغاز مى‌كند - گاه نيز برخلاف معمول، آن را در پایان قصيده مى‌آورد - سپس به ستايش صفات ممدوح مى‌پردازد و بيشتر، بزرگوارى، شجاعت و دانش وى را مى‌ستايد. از سویى او دلبسته مجون است و در ديوان خود قطعه‌هاى فراوانى مشحون از انديشه گناه‌آلود دارد و شايد به همین دليل بوده است كه گاه‌گاه به مدح رسول اكرم(ص) دست مى‌زده تا خویش را از احساس گناه وارهاند.