۸۳٬۱۱۹
ویرایش
قرآن کريم (ترجمه میبدی): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
}} | }} | ||
'''قرآن کریم، ترجمه ابوالفضل رشیدالدین میبدی'''، نوشته [[میبدی، ابوالفضل رشیدالدین|ابوالفضل احمد بن ابو سعد بن احمد بن مهریزد میبدى]] (متوفای 530ق) از عارفان بنام سده پنجم و ششم هجری است که به خط [[محمدحسین بن علی عسكر ارسنجانی]] (1300 ق) و با تصحیح و مقابلۀ مهدی ملك ثابت و علی رواقی چاپ شده است. | '''قرآن کریم، ترجمه ابوالفضل رشیدالدین میبدی'''، نوشته [[میبدی، ابوالفضل رشیدالدین|ابوالفضل احمد بن ابو سعد بن احمد بن مهریزد میبدى]] (متوفای 530ق) از عارفان بنام سده پنجم و ششم هجری است که به خط [[محمدحسین بن علی عسكر ارسنجانی]] (1300 ق) و با تصحیح و مقابلۀ [[ملک ثابت، مهدی|مهدی ملك ثابت]] و [[رواقی، علی|علی رواقی]] چاپ شده است. | ||
این ترجمه، نخستین بخش یا «نوبة الأولی» از بخش‌های سه‌گانۀ تفسیر «[[كشف الأسرار و عدة الأبرار|کشف الأسرار]]» [[میبدی، ابوالفضل رشیدالدین|میبدی]] است؛ او در «مجلس» یا «نوبت اول» به ترجمۀ فارسی آیات و با ارائۀ معنای صریح و بدون پیرایۀ آن‌ها پرداخته است. این ترجمه را در جنب ترجمه [[جامع البيان في تفسير القرآن (تفسير الطبري)|تفسیر طبری]] و [[تفسیر سورآبادی]]، می‌توان جزو بهترین ترجمه‌های فارسی کهن قرآن کریم برشمرد. اشکال این ترجمه و همه ترجمه‌های کهن این است که تحت‌اللفظی است و اجزای کلام در نثر ترجمه در محل طبیعی خود قرار نگرفته است. از سوی دیگر این ترجمه‌ها بدون نوسازی برای خواننده متوسط‌الحال امروزی مفهوم نیست؛ نوبت دوم، تفسیر به معنای متعارف است که بحث‌هایی را در وجوه معانی، قرائت‌های مشهور، سبب نزول، بیان احکام، ذکر اخبار و آثار آیات و مانند آن دربردارد؛ و در نوبت یا مجلس سوم، از رموز کلام عارفان و اشارات صوفیان پرده برداشته و بیش از همه به نقل سخنان [[انصاری، عبدالله بن محمد|خواجه عبدالله انصاری]] می‌پردازد. او تأویلاتش را از آیات قرآنی با نثری مسجع و آهنگین بیان می‌کند.<ref>ر.ک: خرمشاهی، بهاءالدین</ref> | این ترجمه، نخستین بخش یا «نوبة الأولی» از بخش‌های سه‌گانۀ تفسیر «[[كشف الأسرار و عدة الأبرار|کشف الأسرار]]» [[میبدی، ابوالفضل رشیدالدین|میبدی]] است؛ او در «مجلس» یا «نوبت اول» به ترجمۀ فارسی آیات و با ارائۀ معنای صریح و بدون پیرایۀ آن‌ها پرداخته است. این ترجمه را در جنب ترجمه [[جامع البيان في تفسير القرآن (تفسير الطبري)|تفسیر طبری]] و [[تفسیر سورآبادی]]، می‌توان جزو بهترین ترجمه‌های فارسی کهن قرآن کریم برشمرد. اشکال این ترجمه و همه ترجمه‌های کهن این است که تحت‌اللفظی است و اجزای کلام در نثر ترجمه در محل طبیعی خود قرار نگرفته است. از سوی دیگر این ترجمه‌ها بدون نوسازی برای خواننده متوسط‌الحال امروزی مفهوم نیست؛ نوبت دوم، تفسیر به معنای متعارف است که بحث‌هایی را در وجوه معانی، قرائت‌های مشهور، سبب نزول، بیان احکام، ذکر اخبار و آثار آیات و مانند آن دربردارد؛ و در نوبت یا مجلس سوم، از رموز کلام عارفان و اشارات صوفیان پرده برداشته و بیش از همه به نقل سخنان [[انصاری، عبدالله بن محمد|خواجه عبدالله انصاری]] می‌پردازد. او تأویلاتش را از آیات قرآنی با نثری مسجع و آهنگین بیان می‌کند.<ref>ر.ک: خرمشاهی، بهاءالدین</ref> | ||