۱٬۱۲۴
ویرایش
عبودية أهل‌البیت علیهم‌السلام: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'ابن بابویه، محمد بن علی' به 'ابن بابویه، ابوجعفر، محمد بن علی'
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'ابن بابویه، محمد بن علی' به 'ابن بابویه، ابوجعفر، محمد بن علی') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
| خط ۳۴: | خط ۳۴: | ||
موضوع مقدمه اول کتاب غلو در دوست داشتن ائمه(ع) است. تیجانی این موضوع را این‌گونه تبیین می‌کند که غلو خروج از حق و پیروی از هوای نفس است به‌گونه‌ای که محبوب خدای معبود شود که این کفر و شرک است و هیچ مسلمانی که معتقد به اسلام و نبوت محمد(ص) قائل به این کلام نیست. پیامبر(ص) نیز به [[امام على(ع)]] فرمود که دوست غلوکننده و دشمن بدگوی تو هلاک می‌شوند<ref>ر.ک: مقدمه اول، ص7</ref> وی سپس به احادیثی فراوان در سفارش رسول‌الله(ص) به حب اهل‌بیت(ع) که در منابع اهل سنت ذکر شده اشاره کرده و تأکید می‌کند که بر این اساس هر مسلمانی باید علی و اولاد طاهرینش را بیشتر از همه مردم دوست بدارد چراکه ایمان به این موضوع تمام می‌شود. وی سپس به غلو اهل سنت در دوست داشتن صحابه و تقدیس نابجای آن‌ها اشاره می‌کند و این موضوع را در حقیقت ردی بر شیعه می‌داند که عدالت همه صحابه را نمی‌پذیرد<ref>ر.ک: مقدمه اول، ص10-8</ref> | موضوع مقدمه اول کتاب غلو در دوست داشتن ائمه(ع) است. تیجانی این موضوع را این‌گونه تبیین می‌کند که غلو خروج از حق و پیروی از هوای نفس است به‌گونه‌ای که محبوب خدای معبود شود که این کفر و شرک است و هیچ مسلمانی که معتقد به اسلام و نبوت محمد(ص) قائل به این کلام نیست. پیامبر(ص) نیز به [[امام على(ع)]] فرمود که دوست غلوکننده و دشمن بدگوی تو هلاک می‌شوند<ref>ر.ک: مقدمه اول، ص7</ref> وی سپس به احادیثی فراوان در سفارش رسول‌الله(ص) به حب اهل‌بیت(ع) که در منابع اهل سنت ذکر شده اشاره کرده و تأکید می‌کند که بر این اساس هر مسلمانی باید علی و اولاد طاهرینش را بیشتر از همه مردم دوست بدارد چراکه ایمان به این موضوع تمام می‌شود. وی سپس به غلو اهل سنت در دوست داشتن صحابه و تقدیس نابجای آن‌ها اشاره می‌کند و این موضوع را در حقیقت ردی بر شیعه می‌داند که عدالت همه صحابه را نمی‌پذیرد<ref>ر.ک: مقدمه اول، ص10-8</ref> | ||
در مقدمه دوم، اعتقاد شیعه درباره غلات به نقل از الاعتقادات [[ابن بابویه، محمد بن علی|شیخ صدوق]](ره) ذکر شده است: شیعه درباره غلات و مفوضه معتقد به کفر آن‌هاست. همچنین معتقد است که غلات از یهود و نصارا و زرتشتیان و قدریه و حروریه و از جمیع بدعت‌گذاران بدترند<ref>ر.ک: مقدمه اول، ص13</ref> | در مقدمه دوم، اعتقاد شیعه درباره غلات به نقل از الاعتقادات [[ابن بابویه، ابوجعفر، محمد بن علی|شیخ صدوق]](ره) ذکر شده است: شیعه درباره غلات و مفوضه معتقد به کفر آن‌هاست. همچنین معتقد است که غلات از یهود و نصارا و زرتشتیان و قدریه و حروریه و از جمیع بدعت‌گذاران بدترند<ref>ر.ک: مقدمه اول، ص13</ref> | ||
نویسنده در مقدمه‌اش، ظهور عقیده غلو را از صدر اسلام دانسته است. زمانی که برخی فضائل [[امام على(ع)|امیرالمؤمنین علی(ع)]] مانند رد شمس، احیاء اموات، قهرمانی‌های عجیب در جنگ‌ها و معجزات فراوان سبب شد که برخی قائل به الوهیت علی(ع) شدند. آن حضرت از عقاید آن‌ها ابراز برائت و دعوت به توبه و بارها موعظه کرد. اما آن‌ها توبه نکردند و از گفته خود باز نگشتند. حرکت غلات در عصر امام باقر و صادق(ع) که علوم غریبه و فلسفه و ترجمه کتب یونانی منتشر شد، بار دیگر اوج گرفت. نویسنده در کتاب دیدگاه [[امام جعفر صادق(ع)|امام صادق(ع)]] در مقابل رؤسای غلات را ذکر کرده و تا حد امکان از سخنان ایشان در عبودیت خداوند متعال و نفی غلو و برائت از غلات را متعرض شده است<ref>ر.ک: مقدمه دوم، ص16-15</ref> | نویسنده در مقدمه‌اش، ظهور عقیده غلو را از صدر اسلام دانسته است. زمانی که برخی فضائل [[امام على(ع)|امیرالمؤمنین علی(ع)]] مانند رد شمس، احیاء اموات، قهرمانی‌های عجیب در جنگ‌ها و معجزات فراوان سبب شد که برخی قائل به الوهیت علی(ع) شدند. آن حضرت از عقاید آن‌ها ابراز برائت و دعوت به توبه و بارها موعظه کرد. اما آن‌ها توبه نکردند و از گفته خود باز نگشتند. حرکت غلات در عصر امام باقر و صادق(ع) که علوم غریبه و فلسفه و ترجمه کتب یونانی منتشر شد، بار دیگر اوج گرفت. نویسنده در کتاب دیدگاه [[امام جعفر صادق(ع)|امام صادق(ع)]] در مقابل رؤسای غلات را ذکر کرده و تا حد امکان از سخنان ایشان در عبودیت خداوند متعال و نفی غلو و برائت از غلات را متعرض شده است<ref>ر.ک: مقدمه دوم، ص16-15</ref> | ||
| خط ۴۲: | خط ۴۲: | ||
فصل دوم به [[امام على(ع)]] اختصاص یافته است. موضوعات مختلفی چون ولادت، عبودیت، برخورد با غلات، معرفت علی، نماز علی، خشوع و توجه آن حضرت به خداوند در نماز ازجمله موضوعاتی است که در این فصل در ضمن 95 روایت مطرح شده است. شماره‌گذاری روایت در هر عنوان جداگانه نبوده و سلسله‌وار تا انتهای فصل ادامه یافته است<ref>ر.ک: همان، ص92-34</ref> | فصل دوم به [[امام على(ع)]] اختصاص یافته است. موضوعات مختلفی چون ولادت، عبودیت، برخورد با غلات، معرفت علی، نماز علی، خشوع و توجه آن حضرت به خداوند در نماز ازجمله موضوعاتی است که در این فصل در ضمن 95 روایت مطرح شده است. شماره‌گذاری روایت در هر عنوان جداگانه نبوده و سلسله‌وار تا انتهای فصل ادامه یافته است<ref>ر.ک: همان، ص92-34</ref> | ||
فصل سوم با ذکر روایت امام حسن(ع) در رابطه با عبادت مادرش فاطمه(س) آغاز شده است. در یک شب جمعه حضرت زهرا(س) تا صبح عبادت نمود و برای خود هیچ دعا نکرد و تنها برای مؤمنین و مؤمنات دعا نمود. سپس در پاسخ به پرسس فرزندش که چرا همان‌گونه که برای دیگران دعا می‌کنی برای خود دعا نمی‌کنی، فرمود: «فرزندم اول همسایه سپس خانه». این روایت از [[علل الشرایع]] [[ابن بابویه، محمد بن علی|شیخ صدوق]] نقل شده است<ref>ر.ک: همان، ص92</ref> در این فصل نیز چهار روایت ذکر است که آخرین آن‌ها داستان تسبیح حضرت زهرا(س) در [[صحيح البخاري]] از علی(ع) نقل شده است<ref>ر.ک: همان، ص94</ref> | فصل سوم با ذکر روایت امام حسن(ع) در رابطه با عبادت مادرش فاطمه(س) آغاز شده است. در یک شب جمعه حضرت زهرا(س) تا صبح عبادت نمود و برای خود هیچ دعا نکرد و تنها برای مؤمنین و مؤمنات دعا نمود. سپس در پاسخ به پرسس فرزندش که چرا همان‌گونه که برای دیگران دعا می‌کنی برای خود دعا نمی‌کنی، فرمود: «فرزندم اول همسایه سپس خانه». این روایت از [[علل الشرایع]] [[ابن بابویه، ابوجعفر، محمد بن علی|شیخ صدوق]] نقل شده است<ref>ر.ک: همان، ص92</ref> در این فصل نیز چهار روایت ذکر است که آخرین آن‌ها داستان تسبیح حضرت زهرا(س) در [[صحيح البخاري]] از علی(ع) نقل شده است<ref>ر.ک: همان، ص94</ref> | ||
در بخشی از هشتمین فصل کتاب، موضوع عصمت انبیا و ائمه(ع) از دیدگاه شیعه مطرح شده است. [[مجلسی، محمدباقر|علامه مجلسی]] دراین‌باره چنین می‌نویسد: علمای امامیه بر عصمت انبیا و ائمه(ع) از گناهان صغیره و کبیره، از روی عمد، خطا و نسیان، قبل از نبوت و امامت و پس‌ازآن بلکه از وقت ولادت تا زمان ملاقات پروردگار اجماع دارند؛ در این موضوع تنها [[ابن بابویه، محمد بن علی|شیخ صدوق]] و استادش؛ ابن ولید، سهو از سوی پروردگار نه سهوی از سوی شیطان است را در غیر ابلاغ دین و بیان احکام جایز دانسته‌اند. مخالفت این دو تن به اجماع خللی وارد نمی‌کند<ref>ر.ک: همان، ص174</ref> | در بخشی از هشتمین فصل کتاب، موضوع عصمت انبیا و ائمه(ع) از دیدگاه شیعه مطرح شده است. [[مجلسی، محمدباقر|علامه مجلسی]] دراین‌باره چنین می‌نویسد: علمای امامیه بر عصمت انبیا و ائمه(ع) از گناهان صغیره و کبیره، از روی عمد، خطا و نسیان، قبل از نبوت و امامت و پس‌ازآن بلکه از وقت ولادت تا زمان ملاقات پروردگار اجماع دارند؛ در این موضوع تنها [[ابن بابویه، ابوجعفر، محمد بن علی|شیخ صدوق]] و استادش؛ ابن ولید، سهو از سوی پروردگار نه سهوی از سوی شیطان است را در غیر ابلاغ دین و بیان احکام جایز دانسته‌اند. مخالفت این دو تن به اجماع خللی وارد نمی‌کند<ref>ر.ک: همان، ص174</ref> | ||
در ابتدای یازدهمین فصل کتاب به روایت دیگری در نفی غلو و رد غلات از سوی ائمه(ع) اشاره شده است. در این روایت که محمد بن قولویه به اسنادش از علی بن مهزیار نقل کرده، امام جواد(ع) ابوالخطاب را که از او به‌عنوان مؤسس فرقه خطابیه یاد می‌شود مورد لعن قرار داده است. در ادامه این فصل مناجات آن حضرت در طلب حج و نیز نماز خاصه ایشان که در هر رکعت یک مرتبه حمد و هفت مرتبه اخلاص خوانده می‌شود ذکر شده است<ref>ر.ک: همان، ص247-245</ref> | در ابتدای یازدهمین فصل کتاب به روایت دیگری در نفی غلو و رد غلات از سوی ائمه(ع) اشاره شده است. در این روایت که محمد بن قولویه به اسنادش از علی بن مهزیار نقل کرده، امام جواد(ع) ابوالخطاب را که از او به‌عنوان مؤسس فرقه خطابیه یاد می‌شود مورد لعن قرار داده است. در ادامه این فصل مناجات آن حضرت در طلب حج و نیز نماز خاصه ایشان که در هر رکعت یک مرتبه حمد و هفت مرتبه اخلاص خوانده می‌شود ذکر شده است<ref>ر.ک: همان، ص247-245</ref> | ||