۱۰۶٬۳۳۳
ویرایش
اسلام و تربیت عقلانى و اجتماعى: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - ' .' به '.'
Hbaghizadeh (بحث | مشارکت‌ها) جز (جایگزینی متن - 'بین المللی' به 'بین‌المللی ') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکت‌ها) جز (جایگزینی متن - ' .' به '.') |
||
| خط ۳۰: | خط ۳۰: | ||
'''اسلام و تربیت عقلانى و اجتماعى'''، تألیف محمدحسن آموزگار، حاوی بررسى شمارى از هدف‌های تربیتى اسلام . او از این رهگذر با تکیه بر قرآن کریم، پاره‌اى از هدف‌های تربیتى اسلام را مى‌کاود و به مناسبت سخن، به گوشه‌‌‌هایى از دیدگاه‌هاى تربیتى امام خمینى-قدس سره -دربارۀ هدف‌های تربیتى اشارت مى‌کند. | '''اسلام و تربیت عقلانى و اجتماعى'''، تألیف محمدحسن آموزگار، حاوی بررسى شمارى از هدف‌های تربیتى اسلام. او از این رهگذر با تکیه بر قرآن کریم، پاره‌اى از هدف‌های تربیتى اسلام را مى‌کاود و به مناسبت سخن، به گوشه‌‌‌هایى از دیدگاه‌هاى تربیتى امام خمینى-قدس سره -دربارۀ هدف‌های تربیتى اشارت مى‌کند. | ||
هدف اول. علت‌جویى و آیت‌بینى: در هستى، هیچ پدیده‌اى بیرون از قانون علیت نیست. دانش تجربى در پى شناخت علت پدیده‌هاست؛ اما ادیان هیچ‌گاه در پى کشف رابطۀ على میان پدیده‌ها نیستند. دین به پیوند هستى‌شناختى پدیده‌ها با پروردگار مى‌پردازد، این است که در دین، هر پدیده‌اى آیتى خدایى است و مسلمان باید آیت‌بین باشد و در هر پدیده و فرآیندى دست خدا را بیند و با ذکر و فکر و تدبر و تعقل، از راه فهم پدیده‌هاى محسوس، به خداوند که معقول مطلق است برسد. از آیات سورۀ لقمان روى‌هم‌رفته، برمى‌آید که: حکمت خیر کثیر است؛ بیشتر مردم، دستخوش محسوساتند؛ در هدایت انسان، عقل و دل در کارند؛ انسان ستیزه‌جو و مجادله‌گر است؛ آدمى هنگام درماندگى به خداوند روى مى‌کند. | هدف اول. علت‌جویى و آیت‌بینى: در هستى، هیچ پدیده‌اى بیرون از قانون علیت نیست. دانش تجربى در پى شناخت علت پدیده‌هاست؛ اما ادیان هیچ‌گاه در پى کشف رابطۀ على میان پدیده‌ها نیستند. دین به پیوند هستى‌شناختى پدیده‌ها با پروردگار مى‌پردازد، این است که در دین، هر پدیده‌اى آیتى خدایى است و مسلمان باید آیت‌بین باشد و در هر پدیده و فرآیندى دست خدا را بیند و با ذکر و فکر و تدبر و تعقل، از راه فهم پدیده‌هاى محسوس، به خداوند که معقول مطلق است برسد. از آیات سورۀ لقمان روى‌هم‌رفته، برمى‌آید که: حکمت خیر کثیر است؛ بیشتر مردم، دستخوش محسوساتند؛ در هدایت انسان، عقل و دل در کارند؛ انسان ستیزه‌جو و مجادله‌گر است؛ آدمى هنگام درماندگى به خداوند روى مى‌کند. | ||