۸۰٬۶۴۵
ویرایش
شرح فقراتی از دعای ابوحمزه ثمالی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (A-esmaili صفحهٔ شرح فقراتی از دعای أبو حمزه ثمالی را بدون برجای‌گذاشتن تغییرمسیر به شرح فقراتی از دعای ابوحمزه ثمالی منتقل کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
}} | }} | ||
'''شرح فقراتی از دعای ابوحمزه ثمالی''' شرح و ترجمه فارسی فقراتی از دعای شریف ابوحمزه ثمانی است که با بیانی شیوا و دلنشین و محتوایی عرفانی و اخلاقی، توسط سید محمدحسین حسینی | '''شرح فقراتی از دعای ابوحمزه ثمالی''' شرح و ترجمه فارسی فقراتی از دعای شریف ابوحمزه ثمانی است که با بیانی شیوا و دلنشین و محتوایی عرفانی و اخلاقی، توسط [[حسینی طهرانی، سید محمدحسین|سید محمدحسین حسینی طهرانی]]، در مجالس شب‌های ماه مبارک رمضان سال 1397ق، در مسجد قائم تهران، ایراد می‌شده و با قلم [[سید محمدمحسن حسینی طهرانی]]، در اختیار خوانندگان قرار گرفته است. | ||
این مجموعه، تفسیر کامل تمام دعای ابوحمزه نیست، بلکه بخشی از فقرات دعا است که در 20 جلسه، در دو جلد، توسط فرزند ایشان از فرمایشات ضبط شده، پیاده‌سازی و منتشر شده است<ref>ر.ک: طهرانی، سید محمد محسن، ج1، ص28</ref>. | این مجموعه، تفسیر کامل تمام دعای ابوحمزه نیست، بلکه بخشی از فقرات دعا است که در 20 جلسه، در دو جلد، توسط فرزند ایشان از فرمایشات ضبط شده، پیاده‌سازی و منتشر شده است<ref>ر.ک: طهرانی، سید محمد محسن، ج1، ص28</ref>. | ||
ابوحمزه ثمالی، از اصحاب امام سجاد(ع) و امام باقر(ع) است که دعایی را از امام سجاد(ع) روایت کرده که به نام او، معروف شده است. او روایت کرده است که امام سجاد(ع) در شب‌های ماه مبارک رمضان، بیشتر از شب را نماز می‌خواندند و وقتی که از نمازها فارغ می‌شدند، آن‌وقت این دعا را می‌خواندند<ref>ر.ک: متن کتاب، ج1، ص17- 19</ref>. | [[ابوحمزه ثمالی، ثابت بن دینار|ابوحمزه ثمالی]]، از اصحاب [[امام سجاد علیه‌السلام|امام سجاد(ع)]] و امام باقر(ع) است که دعایی را از [[امام سجاد علیه‌السلام|امام سجاد(ع)]] روایت کرده که به نام او، معروف شده است. او روایت کرده است که [[امام سجاد علیه‌السلام|امام سجاد(ع)]] در شب‌های ماه مبارک رمضان، بیشتر از شب را نماز می‌خواندند و وقتی که از نمازها فارغ می‌شدند، آن‌وقت این دعا را می‌خواندند<ref>ر.ک: متن کتاب، ج1، ص17- 19</ref>. | ||
معلق معتقد است که در میان ادعیه مأثوره از معصومین(ع)، دعایی به جامعیت این دعا که حاوی نکاتی بس دقیق و عمیق در ارائه و تبیین وضعیت و اوصاف بندگان و شرح احوال و کیفیت ربط بین خلایق و پروردگار در مقام عبودیت است، یافت نمی‌شود. در این دعا، امام(ع) بدون پرده‌پوشی و ابهام، به طور صریح و آشکار، به خصوصیات روحی و نحوه رفتار و گفتار و افکار بندگان پرداخته و از زوایای مختلف به واکاوی و تشریح آنها و علل پیدایش در نفس و ذهن آدمیان می‌پردازد. در این دعا، انسان درمی‌یابد که چگونه موجودی است و در برابر عظمت پروردگار، موقف او چه خواهد بود و با این شرایط و اوصاف، چگونه می‌تواند با خدای خود ربط داشته باشد و ارتباط برقرار نماید<ref>ر.ک: طهرانی، سید محمد محسن،ج1،ص23- 24</ref>. | معلق معتقد است که در میان ادعیه مأثوره از معصومین(ع)، دعایی به جامعیت این دعا که حاوی نکاتی بس دقیق و عمیق در ارائه و تبیین وضعیت و اوصاف بندگان و شرح احوال و کیفیت ربط بین خلایق و پروردگار در مقام عبودیت است، یافت نمی‌شود. در این دعا، امام(ع) بدون پرده‌پوشی و ابهام، به طور صریح و آشکار، به خصوصیات روحی و نحوه رفتار و گفتار و افکار بندگان پرداخته و از زوایای مختلف به واکاوی و تشریح آنها و علل پیدایش در نفس و ذهن آدمیان می‌پردازد. در این دعا، انسان درمی‌یابد که چگونه موجودی است و در برابر عظمت پروردگار، موقف او چه خواهد بود و با این شرایط و اوصاف، چگونه می‌تواند با خدای خود ربط داشته باشد و ارتباط برقرار نماید<ref>ر.ک: طهرانی، سید محمد محسن،ج1،ص23- 24</ref>. | ||