پرش به محتوا

أساليب البديع في البلاغة العربية: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR33008J1.jpg | عنوان = أساليب البديع في البلاغة العربية | عنوان‌های دیگر = رویه معاصره | پدیدآورندگان | پدیدآوران = سيد، شفيع (نويسنده) |زبان | زبان = عربی | کد کنگره = /س9الف5 2028 PJA | موضوع = |ناشر | ناشر = دار غريب | مکان...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲۵: خط ۲۵:
}}
}}


'''أساليب البديع في البلاغه العربية'''، اثر محمد شفیع‌الدین السید، نویسنده معاصر است که به علم بدیع که در کنار معانی و بیان، از شاخه های علوم بلاغی شمرده می‌شود، پرداخته است.
'''أساليب البديع في البلاغه العربية'''، اثر [[سيد، شفيع|محمد شفیع‌الدین السید]]، نویسنده معاصر است که به علم بدیع که در کنار معانی و بیان، از شاخه های علوم بلاغی شمرده می‌شود، پرداخته است.


مؤلف ابتدا به بررسی تاریخی فن بدیع و نحوه شکل‌گیری این علم پرداخته است. وی عبارتی را از جاحظ می‌آورد که وی در آن، با اشاره به بیتی، فن به‌کاررفته در آن بیت را، بدیع می‌داند؛ فنی که جاحظ، به‌زعم خود آن را مختص به زبان عربی و سبب تفوق زبان عربی بر دیگر زبان‌ها می‌داند<ref>ر.ک: متن کتاب، ص23-9</ref>.
مؤلف ابتدا به بررسی تاریخی فن بدیع و نحوه شکل‌گیری این علم پرداخته است. وی عبارتی را از جاحظ می‌آورد که وی در آن، با اشاره به بیتی، فن به‌کاررفته در آن بیت را، بدیع می‌داند؛ فنی که [[جاحظ، عمرو بن بحر|جاحظ]]، به‌زعم خود آن را مختص به زبان عربی و سبب تفوق زبان عربی بر دیگر زبان‌ها می‌داند<ref>ر.ک: متن کتاب، ص23-9</ref>.


وی همچنین، به انواع بدیع که شامل بدیع لفظی و معنوی است، اشاره می‌کند و صنایع لفظی و معنوی را در مجموع 25 یا 26 مورد می‌داند.
وی همچنین، به انواع بدیع که شامل بدیع لفظی و معنوی است، اشاره می‌کند و صنایع لفظی و معنوی را در مجموع 25 یا 26 مورد می‌داند.
مؤلف با استناد به کتاب «المصباح» بدرالدین بن مالک، بیان می‌دارد که وی با وجود اینکه محسنات بدیع را از توابع علم بلاغت (معانی و بیان) می‌دانسته، ولی آن را علم مستقلی قرار داده و آن را بدیع نام نهاده، تا زمینه را برای اینکه علوم بلاغت مشتمل بر سه علم باشد، مهیا کرده باشد<ref>ر.ک: همان، ص‌15</ref>.
 
مؤلف با استناد به کتاب «[[المصباح في المعاني و البيان و البديع|المصباح]]» [[ابن مالک، محمد بن محمد|بدرالدین بن مالک]]، بیان می‌دارد که وی با وجود اینکه محسنات بدیع را از توابع علم بلاغت (معانی و بیان) می‌دانسته، ولی آن را علم مستقلی قرار داده و آن را بدیع نام نهاده، تا زمینه را برای اینکه علوم بلاغت مشتمل بر سه علم باشد، مهیا کرده باشد<ref>ر.ک: همان، ص‌15</ref>.


مؤلف بعد از این مقدمه، صرفا به برخی از صناعات علم بدیع چون مقابله، اقتباس، تضمین، تلمیح، التفات، سجع و جناس اشاره کرده و ضمن بررسی اقوال برخی از قدما در علم بدیع، اقوال معاصرین را هم آورده است<ref>ر.ک: همان ،ص139-24</ref>.
مؤلف بعد از این مقدمه، صرفا به برخی از صناعات علم بدیع چون مقابله، اقتباس، تضمین، تلمیح، التفات، سجع و جناس اشاره کرده و ضمن بررسی اقوال برخی از قدما در علم بدیع، اقوال معاصرین را هم آورده است<ref>ر.ک: همان ،ص139-24</ref>.


به‌ضمیمه کتاب، مقاله‌ای از جون ونزبرو، تحت عنوان «البلاغة العربية و تفسير القرآن»، آمده است که مؤلف آن را ترجمه کرده و تعلیقاتی بر آن اضافه کرده است<ref>ر.ک: همان، ص140</ref>.
به‌ضمیمه کتاب، مقاله‌ای از [[جون ونزبرو]]، تحت عنوان «البلاغة العربية و تفسير القرآن»، آمده است که مؤلف آن را ترجمه کرده و تعلیقاتی بر آن اضافه کرده است<ref>ر.ک: همان، ص140</ref>.


==پانویس==
==پانویس==