روضة الفصاحة: تفاوت میان نسخه‌ها

'''روضة الفصاحة'''، نوشته ابومنصور عبدالملك بن محمد بن اسماعيل ثعالبى (350 -429ق) شاعر، لغوی، کاتب و تاریخ‌نگار ایرانی با پژوهش و پاورقی‌های محمدابراهیم سلیم عرضه شده است.

ثعالبی در روضة الفصاحة اصطلاح‌های «فصاحت»، «بلاغت»، «وجازت» کوتاه‌نویسی و «بیان» را با خوانش ادیبان بلیغ برای خواننده معنا می‌کند. سپس، فنون این دانش را می‌شناساند و به‌اختصار از پنجاه و چهار فن بلاغی با لحاظ رتبۀ اهمیت آن‌ها گفتگو می‌کند؛ او در آغاز، فن‌های ده‌گانه‌ای را که اشرف فن‌های این دانش است توضیح می‌دهد. آنگاه، به 44 فن از فن‌های بلاغت می‌پردازد. در پایان نیز فصلی را به دقایق بلاغت اختصاص می‌دهد.<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص9</ref>

نام‌گذاری کتاب به «روضة الفصاحة» و کاربرد واژۀ فصاحت در آن بدین جهت است که بیشتر ادیبان این فن، میان بلاغت و فصاحت جدایی نمی‌افکنند و این دو واژه را هم‌ردیف یکدیگر معنا می‌کنند. برای همین موسع بودن عنوان، کتاب ثعالبی 54 فن از فن‌های بلاغت را در برداشته و در پی آن، نقد شعر، نثر و شگفتی‌ها و زیبایی‌های آن‌ها را به خواننده عرضه می‌کند.<ref>ر.ک: همان، ص10</ref>‏

ثعالبی با نوشتن این کتاب خواسته است شیوه‌ای از تألیف را نمایش دهد که در آن و در چشم خواننده، سخن کوتاهی را که شگفتی‌ می‌آفریند با سخن شگفتی‌آوری که کوتاه بیان می‌شود، جمع کند. ازاین‌رو، خود می‌گوید: «مانند این کتاب که مختصر و جامع در علم بدیع(علم بلاغت) است در شرف و برتری نثر و نظمش با وجود حجم کوچک آن نوشته نشده است» <ref>ر.ک: همان، ص9</ref>

ناگفته نماند که از دو نویسندۀ دیگر، به نام‌های اربلی و زین‌الدین ابوعبدالله رازی (متوفای 666ق) نیز با همین عنوان «روضة الفصاحة» کتاب‌هایی عرضه شده است که همین تشابه اسمی، برخی را به‌اشتباه می‌افکند.<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص11</ref>‏