تهمت از منظر اسلام: تفاوت میان نسخه‌ها

نويسنده معتقد است مؤمن بايد در برابر مؤمن، همانند آينه صاف و شفاف بوده كه از يك سو، عيب‌هاى او را به قصد اصلاح به او نشان دهد و از سوى ديگر، مانند پيراهنى باشد كه موجب پوشش عيوبات او بوده و او را حفظ كند و در عين حال، زينت براى او باشد.

به اعتقاد نويسنده، شايد مراد امام(ع) از ذوب شدن ايمان در دل، اين باشد كه قلب او فاسد گشته و محل مناسبى براى ظرفيت گوهر گران‌بهاى ايمان نمى‌باشد.

نويسنده معتقد است كه كلمه «تتبع و تعقيب» در اين روايت، به معناى جست‌وجوى تدريجى مى‌باشد، اما در اين‌جا كه همراه با عورات- هر چيز قبيح- آمده است، به معناى جست‌وجو و تعقيب زشتى‌هاى پنهان كسى خواهد بود.

به باور نويسنده، امانت‌دارى در هر چيزى، از يك سو ارزش انسان را حفظ كرده و پاداش آن را نصيب او خواهد كرد و از سوى ديگر، موجب گشايش روزى‌اش مى‌گردد، چرا كه تمام انسان‌ها به چنين فردى علاقمند شده و او را در تمام مراحل زندگى‌اش يارى خواهند نمود.

بر طبق اين روايت، رفتار خصوصى مؤمن با برادر دينى‌اش، نبايد مانند رفتارش با ديگران باشد، بلكه لازم است كه انسان، برادر دينى و ايمانى‌اش را به رعايت بيشتر و آسان‌گيرى با او در كارهاى جزئى اختصاص داده و او را از ديگران، امتياز دهد.