ابن شدقمی، حسن بن علی: تفاوت میان نسخه‌ها

ابن شدقم علاوه بر پدر خود از استادانى مانند جمال‌الدين محمد بن على تولاّئى بصرى، حسن بن على حسینى (در معقول)، محمد بن احمد سديدى حسینى حجازى (در قرائات سبع و نحو و صرف)، شيخ حسین همدانى در قزوین، شيخ محمد [[بکری، عبدالله بن عبدالعزیز|بكرى]] صديقى در مكه، مولا عنآيت‌الله و شيخ نعمت الله در يزد و شيراز كسب فيض و تحصيل كرده است. در 966ق از نعمت الله بن احمد بن خاتون عاملى و از محمد بن على بن ابوالحسن عاملى، صاحب المدارک و در 983ق از شيخ [[عاملی، حسین بن عبدالصمد|حسين بن عبدالصمد عاملى]]، پدر [[شیخ بهایی، محمد بن حسین|شيخ بهائى]]، اجازه روايت گرفت. ابن شدقم بعد از مرگ پدر (960ق / 1553م) به جاى وى منصب نقابت را عهده‌دار شد، ولى زهد و پرهيزگارى او سبب گرديد كه اندكى بعد، از این سمت استعفا كند. در روزگار جوانى (شعبان 962) از مدينه منوره عازم هند شد و در دكن به دربار سلطان حسین نظام‌شاه راه يافت و پس از مدتى آن شهر را به قصد شيراز ترك گفت. در ذى‌قعده 964 به‌منظور زيارت مرقد حضرت رضا(ع) از شيراز به خراسان رفت و در آنجا به ملاقات شاه تهماسب اوّل نايل آمد و مورد توجه او قرار گرفت. چون آوازه فضل و دانش او به گوش سلطان حسین رسيد، وى را به هند دعوت كرد. ابن شدقم این بار به دعوت او مجدداً رهسپار هند گرديد و در آنجا مورد استقبال واقع شد. نظام‌شاه خواهر خود، فتح‌شاه، را به او تزویج كرد و از این راه ثروتى هنگفت به ابن شدقم رسيد. چون نظام‌شاه درگذشت، به مدينه، پيش خانواده خود بازگشت، ولى چون رياست و منزلتى كه در هند داشت، در موطنش فراهم نبود، به‌زودى بار ديگر عازم هند گرديد و به دربار شاه مرتضى، پسر و جانشين سلطان حسین نظام‌شاه پيوست و مورد احترام و تكريم وى قرار گرفت.