در هندسه‌ی یاد: تفاوت میان نسخه‌ها

باری این ذکر، قوام دین و عرفان، و شریعت و طریقت است. اگر نماز به منزله ی ستون دین ـ الصّلوة عمود الدّین ـ  برشمرده شده و هم در حکم معراجی ـ الصّلوة معراج المؤمن ـ درآمده است و هم اسباب پاک شدن معنوی سالکان و هم باعث دوری جستن از فحشا و منکر است ـ «'''إِنَّ الصَّلَاةَ تَنْهَى عَنِ الْفَحْشَاء وَالْمُنكَرِ'''»<ref>سوره عنکبوت، آیه 45</ref>. ـ از آن روست که  قوام آن بر ذکر است که فرمود: «'''أَقِمِ الصَّلَاةَ وَلَذِكْرُی'''»<ref>سوره طه، آیه 14</ref>. و اگر نماز به یاد او نباشد البتّه که بی‌تأثیر و خالی از اثر است. آنچه تأثیرگذار است یاد اوست که این «یاد» اسباب ارتباط خالق و مخلوق و انسان و خداست. آرامش راستین سالک الی اللّه نیز در پرتو همین ذکر تحقّق می‌‌یابد و تا سالک به ذکر در نیاید و ذاکر نشود و مذکور را پیدا و حاضر نیابد سلوکش خام و بی نتیجه است، و این ¬همه از برای آن است که آدمی‌توسط او به آرامش برسد و مایه و پایه ی این آرامش چیزی جز ذکر نیست، یعنی یاد او<ref>متن، صص 31-30</ref>.

در بخش زبان و دل در یاد نیز از مفهوم ذکر و عمق آن پرده بر می‌دارد و طبق آیات و روایات زبان و دل را در پرتو فهمِ ذکر در کار یاد خدا می‌کند و هرگاه زبان و دل یکسان در باورمندی ذیل فهم معنای حقیقت به آن متذکّر باشد نشان از پختگی و بالندگی فرد در راه دیانت و معرفت خواهد بود. سخن گفتن از ذکر زبانی، نفسی، روحی، قلبی، عقلی، عرفانی و رازآمیز از موارد قابل توجّه در این بخش است.