۸۵٬۵۳۲
ویرایش
تاريخ سجستان/ تعريب: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'ابن‌م' به 'ابن م'
Wikinoor.ir (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - '}}↵↵↵'''' به '}} '''') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'ابن‌م' به 'ابن م') |
||
| خط ۵۲: | خط ۵۲: | ||
بخش نخست تاريخ سيستان، به سبب ويژگى‌هاى تاريخى و ادبى آن، بى‌ترديد ارزشمندترين بخش كتاب است. | بخش نخست تاريخ سيستان، به سبب ويژگى‌هاى تاريخى و ادبى آن، بى‌ترديد ارزشمندترين بخش كتاب است. | ||
نخستين ويژگى كتاب به منابع آن مربوط مى‌شود. مؤلف در آغاز به دو مأخذ خود - كه‌اكنون در دست نيست - يعنى كتاب گرشاسب، اثر ابوالمؤيد بلخى و فضايل سجستان، از هلال يوسف اوقى اشاره مى‌كند. ديگر منابع او اين‌ها هستند: كتاب عجائب بَرّ و بحر، از بشر مقسم و اخبار سيستان از نویسنده‌اى نامعلوم، سير ملوك عجم از | نخستين ويژگى كتاب به منابع آن مربوط مى‌شود. مؤلف در آغاز به دو مأخذ خود - كه‌اكنون در دست نيست - يعنى كتاب گرشاسب، اثر ابوالمؤيد بلخى و فضايل سجستان، از هلال يوسف اوقى اشاره مى‌كند. ديگر منابع او اين‌ها هستند: كتاب عجائب بَرّ و بحر، از بشر مقسم و اخبار سيستان از نویسنده‌اى نامعلوم، سير ملوك عجم از ابن مقفع، كتاب الخراج قدامه بن جعفر، كتاب انبيا از على بن محمد طبرى و التاريخ از محمد ابن موسى خوارزمى. | ||
مهم‌ترين ويژگى تاريخ سيستان، به عنوان تاريخ محلى، توجه مؤلف به ایران باستان است كه آگاهى‌هاى ارزشمندى از آن به دست مى‌آيد. اين ويژگى كتاب، آن را سخت مورد توجه خاورشناسان قرار داده است، چنان كه برخى آن را به درستى يكى از 3 اثر مهم تاريخى ميان سد 5ق11/م شمرده‌اند، نقل برخى اطلاعات از كتاب بندهش زردشتيان و نيز داستانِ ساختن آتشگاه كركويه در سيستان، مى‌تواند نشانه‌اى از توجه مؤلف به جايگاه سيستان در فرهنگ ایران باستان و دين و آيين آن پس از سلط عرب محسوب گردد. | مهم‌ترين ويژگى تاريخ سيستان، به عنوان تاريخ محلى، توجه مؤلف به ایران باستان است كه آگاهى‌هاى ارزشمندى از آن به دست مى‌آيد. اين ويژگى كتاب، آن را سخت مورد توجه خاورشناسان قرار داده است، چنان كه برخى آن را به درستى يكى از 3 اثر مهم تاريخى ميان سد 5ق11/م شمرده‌اند، نقل برخى اطلاعات از كتاب بندهش زردشتيان و نيز داستانِ ساختن آتشگاه كركويه در سيستان، مى‌تواند نشانه‌اى از توجه مؤلف به جايگاه سيستان در فرهنگ ایران باستان و دين و آيين آن پس از سلط عرب محسوب گردد. | ||