۱۰۴٬۱۱۰
ویرایش
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (Hbaghizadeh صفحهٔ الجوهرة المضیئة في سلوک الطالب و نصح البریة را بدون برجایگذاشتن تغییرمسیر به الجوهرة المضيئة في سلوك الطالب و نصح البرية منتقل کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
}} | }} | ||
'''الجوهرة المضيئة في سلوك الطالب و نصح البرية'''، اثر قطبالدین ابراهیم بن ابیالمجد بن قریش دسوقی (متوفی 676ق)، کتابی است در بیان آداب سیر و سلوک که با تحقیق عاصم ابراهیم کیالی حسینی شاذلی | '''الجوهرة المضيئة في سلوك الطالب و نصح البرية'''، اثر [[دسوقی، ابراهیم بن ابیالمجد|قطبالدین ابراهیم بن ابیالمجد بن قریش دسوقی]] (متوفی 676ق)، کتابی است در بیان آداب سیر و سلوک که با تحقیق [[کیالی، عاصم ابراهیم|عاصم ابراهیم کیالی حسینی شاذلی درقاوی]]، منتشر شده است. | ||
محقق در مقدمهای که به ابتدای کتاب افزوده، نام کتاب را نامی بامسمی دانسته؛ زیرا معتقد است این کتاب، برای مشتاقان راه خدا و مریدان سلوک بهسوی او، گوهری درخشان و سرشار از فواید و بهرههای علمی، قلبی و ملکوتی و رازهای معنوی و خیرخواهانه است که در سایر کتب تصوف اسلامی، نظیر آن یافت نمیشود. بااینحال، متأسفانه تنها یک نسخه از این اثر موجود بوده که پر از کلمات و عبارات مصحف میباشد، ولذا خواننده با کلمات و عبارات فروانی در آن مواجه خواهد شد که معنای آنها، واضح و مشخص نیست که دلیل آن، به اموری همچون: تصحیف، نوشتن با لهجه عامیانه و گویش محلی و نوشتن چند جمله و پاراگراف به زبان سریانی که خود مؤلف نیز در پایان جزء اول، به آن اشاره نموده است، بازمیگردد. بااینهمه، میتوان چنین ادعا نمود که اثر حاضر، یک ثروت معنی است که به میراث صوفیانه، افزوده شده است<ref>ر.ک: تقدیم، ج1، ص4-5</ref>. | محقق در مقدمهای که به ابتدای کتاب افزوده، نام کتاب را نامی بامسمی دانسته؛ زیرا معتقد است این کتاب، برای مشتاقان راه خدا و مریدان سلوک بهسوی او، گوهری درخشان و سرشار از فواید و بهرههای علمی، قلبی و ملکوتی و رازهای معنوی و خیرخواهانه است که در سایر کتب تصوف اسلامی، نظیر آن یافت نمیشود. بااینحال، متأسفانه تنها یک نسخه از این اثر موجود بوده که پر از کلمات و عبارات مصحف میباشد، ولذا خواننده با کلمات و عبارات فروانی در آن مواجه خواهد شد که معنای آنها، واضح و مشخص نیست که دلیل آن، به اموری همچون: تصحیف، نوشتن با لهجه عامیانه و گویش محلی و نوشتن چند جمله و پاراگراف به زبان سریانی که خود مؤلف نیز در پایان جزء اول، به آن اشاره نموده است، بازمیگردد. بااینهمه، میتوان چنین ادعا نمود که اثر حاضر، یک ثروت معنی است که به میراث صوفیانه، افزوده شده است<ref>ر.ک: تقدیم، ج1، ص4-5</ref>. |