۹٬۴۵۵
ویرایش
المظاهر الإلهية في أسرار العلوم الكمالية: تفاوت میان نسخه‌ها
المظاهر الإلهية في أسرار العلوم الكمالية (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۲۰ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۲۲:۲۹
، ۲۰ دسامبر ۲۰۲۲جایگزینی متن - '}}↵↵↵'''' به '}} ''''
جز (رده‌افزایی) |
Wikinoor.ir (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - '}}↵↵↵'''' به '}} '''') |
||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''المظاهر الإلهية في أسرار العلوم الكمالية'''، رساله‌اى است موجز و استدلالى از [[صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم|صدر المتألهين]]، در مباحث حكمت متعاليه كه با روش فلسفى و شواهد از آيات و اخبار، به زبان عربى نوشته شده است. اين كتاب در واقع خلاصۀ همه مباحثى است كه آخوند در كتاب اسفار و ديگر كتب خود؛ همچون مبدا و معاد و شواهد الربوبيه مطرح كرده است. فصول و مطالب اين كتاب از آن رو كه مباحث مبدا و معاد را به رشته تحرير كشيده است، گويى آيينه‌اى از ظهور فيض ربانى و تجلى رحمانى را به نمايش مى‌گذارد و حكمت جويان را به سير و سفر در ظهورات اسماء و صفات مى‌برد. به اعتقاد پروفسور هانرى كوربن، المظاهر الالهيه گزارشى است از مجموع مطالب فلسفى و كلامى از زاويه حيات معنوى. اين كتاب را مى‌توان يكى از بهترين كارهاى [[صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم|ملاصدرا]] برشمرد، نه به سبب انبوه مسائل فلسفى، بلكه به سبب ظرافت‌ها و ريزه كارى‌هایى كه در آن به كار رفته است. در عين حال يك دوره حكمت متعاليه و حكمت عرشيه و قدسيه است. | '''المظاهر الإلهية في أسرار العلوم الكمالية'''، رساله‌اى است موجز و استدلالى از [[صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم|صدر المتألهين]]، در مباحث حكمت متعاليه كه با روش فلسفى و شواهد از آيات و اخبار، به زبان عربى نوشته شده است. اين كتاب در واقع خلاصۀ همه مباحثى است كه آخوند در كتاب اسفار و ديگر كتب خود؛ همچون مبدا و معاد و شواهد الربوبيه مطرح كرده است. فصول و مطالب اين كتاب از آن رو كه مباحث مبدا و معاد را به رشته تحرير كشيده است، گويى آيينه‌اى از ظهور فيض ربانى و تجلى رحمانى را به نمايش مى‌گذارد و حكمت جويان را به سير و سفر در ظهورات اسماء و صفات مى‌برد. به اعتقاد پروفسور هانرى كوربن، المظاهر الالهيه گزارشى است از مجموع مطالب فلسفى و كلامى از زاويه حيات معنوى. اين كتاب را مى‌توان يكى از بهترين كارهاى [[صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم|ملاصدرا]] برشمرد، نه به سبب انبوه مسائل فلسفى، بلكه به سبب ظرافت‌ها و ريزه كارى‌هایى كه در آن به كار رفته است. در عين حال يك دوره حكمت متعاليه و حكمت عرشيه و قدسيه است. | ||