۱۰۶٬۳۱۲
ویرایش
المصباح الزاهر في القراءات العشر البواهر: تفاوت میان نسخه‌ها
المصباح الزاهر في القراءات العشر البواهر (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۲۱ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۱۵
، ۲۱ نوامبر ۲۰۲۲بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'ني ' به 'نی') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
}} | }} | ||
'''المصباح الزاهر في القراءات العشر البواهر'''، اثر [[شهرزوری، مبارک بن حسن|مبارک بن حسن شهرزوری]] کتابی است به زبان عربی، با موضوع علوم قرآن. این اثر به تحقیق [[طرهوني، عبدالرحيم|شیخ عبدالرحیم طرهونی]]، رسیده است. [[شهرزوری، مبارک بن حسن|شهرزوری]] در این اثر به بیان قرائات | '''المصباح الزاهر في القراءات العشر البواهر'''، اثر [[شهرزوری، مبارک بن حسن|مبارک بن حسن شهرزوری]] کتابی است به زبان عربی، با موضوع علوم قرآن. این اثر به تحقیق [[طرهوني، عبدالرحيم|شیخ عبدالرحیم طرهونی]]، رسیده است. [[شهرزوری، مبارک بن حسن|شهرزوری]] در این اثر به بیان قرائات ده‌گانه قرآن کریم و قاریان آن پرداخته است. | ||
==ساختار== | ==ساختار== | ||
| خط ۴۳: | خط ۴۳: | ||
[[شهرزوری، مبارک بن حسن|شهرزوری]]، طرح مفصلش در این کتاب را با سخن از آن و اختیار طرق و اسانیدش پایان می‌دهد. او در عباراتی مسجع می‌نویسد: «و نحن بعون الله نأتي في هذه الأبواب المسطورة في الأغراض المذكورة و استقصاء هذه الفصول في جميع الأصول بالإسناد المنقول الموصول بالرسول(ص) في البكور و الأفول علی سبيل الإيجاز و الاختصار من غير بسط و لا إكثار ليسهل علی الطالب لفظه و علی الراغب في حفظه فليعذرنا الناظر في كتابنا هذا إذا تأمله من سهو؛ فإن الآدمي غير معصوم من ذلك؛ فإن من صنف فقد استهدف و من الله سبحانه الاستمداد و المعونة في إتمامه و كذلك في بدوه و اختتامه؛ إنه سميع مجيب»<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/19432/1/14 ر.ک: همان، ص13-14]</ref>؛ یعنی: و ما به یاری خدا این ابواب نگارش‌شده در غرضهای مذکور و گردآوری این فصول در همه اصول را با اسناد منقول متصل به به رسول(ص) در آغاز و انجام، به‌گونه‌ای چکیده و بدون زیادویی به سر می‌رسانیم، تا لفظ آن بر طالب آسان و حفظ آن بر راغب راحت باشد. پس می‌بایست خواننده این کتاب اگر به خطایی برخورد، ما را معذور دارد؛ چراکه آدمی معصوم از خطا نیست....». | [[شهرزوری، مبارک بن حسن|شهرزوری]]، طرح مفصلش در این کتاب را با سخن از آن و اختیار طرق و اسانیدش پایان می‌دهد. او در عباراتی مسجع می‌نویسد: «و نحن بعون الله نأتي في هذه الأبواب المسطورة في الأغراض المذكورة و استقصاء هذه الفصول في جميع الأصول بالإسناد المنقول الموصول بالرسول(ص) في البكور و الأفول علی سبيل الإيجاز و الاختصار من غير بسط و لا إكثار ليسهل علی الطالب لفظه و علی الراغب في حفظه فليعذرنا الناظر في كتابنا هذا إذا تأمله من سهو؛ فإن الآدمي غير معصوم من ذلك؛ فإن من صنف فقد استهدف و من الله سبحانه الاستمداد و المعونة في إتمامه و كذلك في بدوه و اختتامه؛ إنه سميع مجيب»<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/19432/1/14 ر.ک: همان، ص13-14]</ref>؛ یعنی: و ما به یاری خدا این ابواب نگارش‌شده در غرضهای مذکور و گردآوری این فصول در همه اصول را با اسناد منقول متصل به به رسول(ص) در آغاز و انجام، به‌گونه‌ای چکیده و بدون زیادویی به سر می‌رسانیم، تا لفظ آن بر طالب آسان و حفظ آن بر راغب راحت باشد. پس می‌بایست خواننده این کتاب اگر به خطایی برخورد، ما را معذور دارد؛ چراکه آدمی معصوم از خطا نیست....». | ||
نویسنده در باب سوم کتابش به بیان ترتیب ائمه قرائت و سبب در این ترتیب و اصطلاحات مربوط به حالت اجتماع و انفراد آنان می‌پردازد. او چنین می‌نگارد: ابورویم نافع بن عبدالرحمن بن ابی‌نعیم مدنی، سپس ابوجعفر یزید بن قعقاع مدنی، سپس ابوسیعد عبدالله بن کثیر مکی، سپس ابوعمران عبدالله بن عامر که قاری اهل شام بود، سپس ابوبکر عاصم بن ابوالنجود کوفی، سپس ابوعماره حمزة بن حبیب زیات کوفی، سپس ابوالحسن علی بن حمزه کسائی کوفی، پس از او ابومحمد خلف بن هشام بزار کوفی، پس از او ابوعمرو زبان بن علاء بصری و سپس ابومحمد یعقوب بن اسحاق حضرمی بصری؛ پس اگر نافع و ابوجعفر و ابن کثیر اتفاق نمودند، می‌گویم: اهل حجاز این‌گونه قرائت کرده‌اند و هنگامی که ابن کثیر از آنان جدا گردد، می‌گویم: اهل مدینه چنین قرائت کرده‌اند. اگر ابوعمرو بن علاء و یعقوب اتفاق نمایند، می‌گویم: اهل بصره اینطور قرائت کرده‌اند و در اتفاق ابوعمرو و یعقوب و اهل کوفه، می‌گویم: اهل عراق چنین قرائت کرده‌اند و مابقی اهل عراق را به کوفه نسبت می‌دهم. درباره مکی و شامی می‌گویم: ابن کثیر قرائت کرده، عامر قرائت کرده. اینها ائمه | نویسنده در باب سوم کتابش به بیان ترتیب ائمه قرائت و سبب در این ترتیب و اصطلاحات مربوط به حالت اجتماع و انفراد آنان می‌پردازد. او چنین می‌نگارد: ابورویم نافع بن عبدالرحمن بن ابی‌نعیم مدنی، سپس ابوجعفر یزید بن قعقاع مدنی، سپس ابوسیعد عبدالله بن کثیر مکی، سپس ابوعمران عبدالله بن عامر که قاری اهل شام بود، سپس ابوبکر عاصم بن ابوالنجود کوفی، سپس ابوعماره حمزة بن حبیب زیات کوفی، سپس ابوالحسن علی بن حمزه کسائی کوفی، پس از او ابومحمد خلف بن هشام بزار کوفی، پس از او ابوعمرو زبان بن علاء بصری و سپس ابومحمد یعقوب بن اسحاق حضرمی بصری؛ پس اگر نافع و ابوجعفر و ابن کثیر اتفاق نمودند، می‌گویم: اهل حجاز این‌گونه قرائت کرده‌اند و هنگامی که ابن کثیر از آنان جدا گردد، می‌گویم: اهل مدینه چنین قرائت کرده‌اند. اگر ابوعمرو بن علاء و یعقوب اتفاق نمایند، می‌گویم: اهل بصره اینطور قرائت کرده‌اند و در اتفاق ابوعمرو و یعقوب و اهل کوفه، می‌گویم: اهل عراق چنین قرائت کرده‌اند و مابقی اهل عراق را به کوفه نسبت می‌دهم. درباره مکی و شامی می‌گویم: ابن کثیر قرائت کرده، عامر قرائت کرده. اینها ائمه ده‌گانه قرائت در حجاز و شام و عراق هستند<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/19432/1/15 ر.ک: همان، ص14-15]</ref>. | ||
وی درباره ترتیبی که برای قاریان ذکر کرده این‌گونه توضیح می‌دهد: من به دلیل اقتدا به امام ابوبکر بن مجاهد با نافع شروع کردم؛ زیرا او نیز در کتابش با نافع شروع کرده است و نیز چون او از قاریان سبعه است و به‌علاوه قاری مدینه است که اکثر قرآن در آنجا نازل شد. پس از نافع، ابوجعفر را ذکر کردم؛ زیرا او نیز از اهالی مدینه است و از قاریان عشره می‌باشد... پس از آنان، ابن کثیر را آوردم؛ زیرا او از مکه است و به مدینه نزدیک. همچنین این کار را به دلیل اینکه میان اهل حجاز جمع کنم، انجام دادم. پس از آنان، ابن عامر را گفتم؛ زیرا او جماعتی از صحابه را دیده است و ولید بن مسلم روایت کرده که او بر خود عثمان قرائت کرده است... پس از او اهل کوفه را ذکر کردم و میان آنان جمع کردم. اولین آنان عاصم بن ابوالنجود است که وفاتش در سال 127 بود و پس از او ابوعماره حمزة بن حبیب زیات و سپس ابوالحسن علی بن حمزه کسائی و پس از او خلف بن هشام بزار. این چهارتن از اهل کوفه هستند. پس از آنان بصریان و عاصم و ابوعمرو و زبان بن علاء بصری و یعقوب حضرمی را بیان کردم. این ترتیبی است که در بیان قاریان | وی درباره ترتیبی که برای قاریان ذکر کرده این‌گونه توضیح می‌دهد: من به دلیل اقتدا به امام ابوبکر بن مجاهد با نافع شروع کردم؛ زیرا او نیز در کتابش با نافع شروع کرده است و نیز چون او از قاریان سبعه است و به‌علاوه قاری مدینه است که اکثر قرآن در آنجا نازل شد. پس از نافع، ابوجعفر را ذکر کردم؛ زیرا او نیز از اهالی مدینه است و از قاریان عشره می‌باشد... پس از آنان، ابن کثیر را آوردم؛ زیرا او از مکه است و به مدینه نزدیک. همچنین این کار را به دلیل اینکه میان اهل حجاز جمع کنم، انجام دادم. پس از آنان، ابن عامر را گفتم؛ زیرا او جماعتی از صحابه را دیده است و ولید بن مسلم روایت کرده که او بر خود عثمان قرائت کرده است... پس از او اهل کوفه را ذکر کردم و میان آنان جمع کردم. اولین آنان عاصم بن ابوالنجود است که وفاتش در سال 127 بود و پس از او ابوعماره حمزة بن حبیب زیات و سپس ابوالحسن علی بن حمزه کسائی و پس از او خلف بن هشام بزار. این چهارتن از اهل کوفه هستند. پس از آنان بصریان و عاصم و ابوعمرو و زبان بن علاء بصری و یعقوب حضرمی را بیان کردم. این ترتیبی است که در بیان قاریان ده‌گانه اتخاذ کردم<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/19432/1/15 ر.ک: همان، ص15]</ref>. | ||
==وضعیت کتاب== | ==وضعیت کتاب== | ||