۱۰۵٬۲۶۳
ویرایش
الألغاز النحوية و هو الكتاب المسمی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''الألغاز النحوية'''، یا همان کتاب «الطراز في الألغاز»، نوشته جلال‌الدین سیوطی (911-849ق) است که با تحقیق طه عبدالرئوف سعد چاپ شده است. سیوطی در این کتاب لغزهای نحوی را دو بخش می‌کند: بخشی که تفسیر معنا از آن خواسته می‌شود و بخشی که تفسیر اعراب از آن مراد است<ref>ر.ک: مقدمه نویسنده، ص9</ref>. | '''الألغاز النحوية'''، یا همان کتاب «الطراز في الألغاز»، نوشته [[سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر|جلال‌الدین سیوطی]] (911-849ق) است که با تحقیق [[سعد، طه عبد الروف|طه عبدالرئوف سعد]] چاپ شده است. [[سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر|سیوطی]] در این کتاب لغزهای نحوی را دو بخش می‌کند: بخشی که تفسیر معنا از آن خواسته می‌شود و بخشی که تفسیر اعراب از آن مراد است<ref>ر.ک: مقدمه نویسنده، ص9</ref>. | ||
او لغز‌ها و اُحجیه‌ها – احاجی یا چیستان‌هایی - را از ادیبان بزرگ عرب همچون حریری، ابن هشام، زمخشری، سخاوی، ابوالعلاء | او لغز‌ها و اُحجیه‌ها – احاجی یا چیستان‌هایی - را از ادیبان بزرگ عرب همچون حریری، [[ابن هشام، عبدالله بن یوسف|ابن هشام]]، [[زمخشری، محمود بن عمر|زمخشری]]، [[سخاوی، علی بن محمد|سخاوی]]، [[ابوالعلاء معری]]، [[ابن شجری، هبةالله بن علی|ابن شجری]] و دیگران گردآوری کرده و به شرح آنها پرداخته است<ref>ر.ک: متن کتاب، ص87</ref>. | ||
محقق، در مقدمه خویش از امتیاز این کتاب، موضوع و نویسنده آن سخن گفته است. وی دانش لغز را چنین تعریف می‌کند: آن دانشی است که به کمک آن، دلالت بسیار پنهان الفاظ بر مراد شناخته می‌شود؛ به‌گونه‌ای که ذهن‌های سلیم این دلالت را ناپسند نمی‌دانند، بلکه نیکو می‌شمارند و از آن لغز، گشودگی در آنها حاصل می‌شود، به شرط اینکه مراد از الفاظ، ذوات موجود در خارج باشد. با این توضیح لغز از معما جدا می‌گردد؛ چراکه، در لغز، مدلول پنهانی، الفاظ و حروف بدون مقصود بودن دلالت آنها بر معانی دیگر نیست، بلکه ذات‌هایی است موجود؛ اما در معما مدلول نهانی، الفاظ و حروفی است که دال بر معانی مقصودند<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص3-7</ref>. | محقق، در مقدمه خویش از امتیاز این کتاب، موضوع و نویسنده آن سخن گفته است. وی دانش لغز را چنین تعریف می‌کند: آن دانشی است که به کمک آن، دلالت بسیار پنهان الفاظ بر مراد شناخته می‌شود؛ به‌گونه‌ای که ذهن‌های سلیم این دلالت را ناپسند نمی‌دانند، بلکه نیکو می‌شمارند و از آن لغز، گشودگی در آنها حاصل می‌شود، به شرط اینکه مراد از الفاظ، ذوات موجود در خارج باشد. با این توضیح لغز از معما جدا می‌گردد؛ چراکه، در لغز، مدلول پنهانی، الفاظ و حروف بدون مقصود بودن دلالت آنها بر معانی دیگر نیست، بلکه ذات‌هایی است موجود؛ اما در معما مدلول نهانی، الفاظ و حروفی است که دال بر معانی مقصودند<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص3-7</ref>. | ||