دیوان ملولی شیرازی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''دیوان ملولی شیرازی''' مجموعه اشعار ملولی شیرازی (متوفی احتمالا 1256ق)، از بانوان شاعر دوره قاجار است.

ملولی در لابه‌لای اشعار خود، به نام و شعر بعضی از شاعران، اشاره کرده است که این امر، نشان‌دهنده آشنایی شاعر با آثار آنان است. اما به جز مواردی که وی نام شاعران را به‌طور مستقیم آورده و یا بیتی را از آن‌ها تضمین کرده است، گاهی به اقتفای از آن‌ها و یا با مضمونی نزدیک به مضامین شعری ایشان، شعر سروده است. به عنوان مثال:

'''بوی محبوب که بر خاک احبا گذرد/ نه عجب دارم اگر زنده کند عظم رمیم'''

'''مگر به خاک من آن شوخ نازنین گذر آرد/ که عضو عضو مرا ناله از عظام برآمد'''

'''یک دست جام باده و یک دست زلف یار/ رقصی چنین میانه میدانم آرزوست'''

'''خوشا آن کس که در بر دارد امشب/ به دستی جام و دستی زلف دلبر'''

'''ما بدین در نه پی حشمت و جاه آمده‌ایم/ از بد حادثه اینجا به پناه آمده‌ایم'''

'''من به این در، نی برای جاه و عزت آمدم/ ناتوانم، دردمندم، بهر درمان آمدم'''<ref>همان، ص17- 18</ref>.

از ویژگی‌های شعر ملولی آن است که گاهی به نام برخی از رجال سیاسی روزگار خود، اشاره کرده است. بیشترین اهمیت این موضوع، مشخص شدن دوران حیات شاعر و نیز میزان ارتباط وی با ایشان است. به عنوان مثال، او از کسانی همچون فتحعلی شاه، حسنعلی میرزا و هدایت، به احترام یاد کرده است و زمانی که از تیمور میرزا سخن می‌گوید، از واژگان عاشقانه استفاده می‌کند<ref>ر.ک: همان، ص19</ref>.

برخی دیگر از ویژگی‌های شعر ملولی را می‌توان در امور زیر، مورد بررسی قرار داد:

# ویژگی‌های بیانی: طبق نظر ادیبان، یکی از ارکان کلام موزون و مخیل، تشبیه و توصیف است. شعر ملولی نیز کما بیش، دارای صور خیال است. ملولی در کاربرد صور خیال، حرف تازه‌ای برای گفتن ندارد و طبق سبکش، از روش و حتی عناصر تخیل شاعران گذشته، بهره می‌برد<ref>همان، ص23- 24</ref>.

[[رده:مقالات بازبینی نشده2]]