۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - ' (ع)' به '(ع)') |
||
خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''ابواب الهدی'''، نوشتۀ [[اصفهانی، مهدی|میرزا مهدی اصفهانی خراسانی]] (۱۳۰۳-۱۳۶۵ق) از عالمان شیعه قرن چهاردهم هجری قمری و بنیانگذار مکتب معارفی خراسان است. این کتاب -که از آثار معروف نویسنده است- با پیشگفتار، تحقیق و پاورقیهای حسین مفید در یک مقدمه و 25 فصل، چاپشده است. این اثر بهنوعی، خلاصۀ کتاب معارف القرآن است که میرزا در آن به گزارش اصول نظریههای خود درزمینۀ معارف اسلامی پرداخته است و چون هدفش اثبات مبانی نبوده، از تفصیل مطالب و یا استناد به آیات و روایات بهطور گسترده جز در موارد اندک خودداری کرده است. افزون بر این، وی در کتابش بهنقد مخالفان پرداخته و مبانی فلسفه و عرفان اسلامی را با رویکردی انتقادی مطرح کرده است. سیر مطالب چنین است که او نخست، به این مسئله اشاره میکند که قرآن و سخنان ائمۀ معصومین (ع) بر علم بنیان نهاده شدهاند و وجه اعجاز قرآن همین مسئله است. سپس قرآن را از منظر زبانشناسی بررسی کرده و پسازآن، مبحث معرفت نفس، معرفت یافتن به پروردگار با دلالت آیات و شناخت خداوند را به خود خدا -معرفة الله بالله- را ارائه مینماید. او برخلاف فیلسوفان و عارفان، به شناخت واقعی و حقیقی خداوند باور دارد.<ref>ر.ک: متن کتاب، ص 39</ref> | '''ابواب الهدی'''، نوشتۀ [[اصفهانی، مهدی|میرزا مهدی اصفهانی خراسانی]] (۱۳۰۳-۱۳۶۵ق) از عالمان شیعه قرن چهاردهم هجری قمری و بنیانگذار مکتب معارفی خراسان است. این کتاب -که از آثار معروف نویسنده است- با پیشگفتار، تحقیق و پاورقیهای حسین مفید در یک مقدمه و 25 فصل، چاپشده است. این اثر بهنوعی، خلاصۀ کتاب معارف القرآن است که میرزا در آن به گزارش اصول نظریههای خود درزمینۀ معارف اسلامی پرداخته است و چون هدفش اثبات مبانی نبوده، از تفصیل مطالب و یا استناد به آیات و روایات بهطور گسترده جز در موارد اندک خودداری کرده است. افزون بر این، وی در کتابش بهنقد مخالفان پرداخته و مبانی فلسفه و عرفان اسلامی را با رویکردی انتقادی مطرح کرده است. سیر مطالب چنین است که او نخست، به این مسئله اشاره میکند که قرآن و سخنان ائمۀ معصومین(ع) بر علم بنیان نهاده شدهاند و وجه اعجاز قرآن همین مسئله است. سپس قرآن را از منظر زبانشناسی بررسی کرده و پسازآن، مبحث معرفت نفس، معرفت یافتن به پروردگار با دلالت آیات و شناخت خداوند را به خود خدا -معرفة الله بالله- را ارائه مینماید. او برخلاف فیلسوفان و عارفان، به شناخت واقعی و حقیقی خداوند باور دارد.<ref>ر.ک: متن کتاب، ص 39</ref> | ||
[[اصفهانی، مهدی|آیتالله میرزا مهدی اصفهانی]] از دانشورانی است که به سبب نگرش ویژه به علوم و دانشهای دینی؛ بهویژه، مخالفت صریح با فلسفه و عرفان رایج، در زمانه خود، بسیار تأثیرگذار بوده است. وی علوم را دودسته میداند: الهی و بشری. او معتقد است این دو دانش، مکمّل هم نیستند، بلکه در برابر هم قرار میگیرند. همه تلاش او این است که ثابت کند که دین، نظامِ فکری مستقل و اصیلی دارد و برای دینشناسی و هدایت، هیچ نیازی به عرفان و فلسفه رایج نیست، بلکه آنها مضرند.<ref>ر.ک: متن کتاب، ص 41</ref> | [[اصفهانی، مهدی|آیتالله میرزا مهدی اصفهانی]] از دانشورانی است که به سبب نگرش ویژه به علوم و دانشهای دینی؛ بهویژه، مخالفت صریح با فلسفه و عرفان رایج، در زمانه خود، بسیار تأثیرگذار بوده است. وی علوم را دودسته میداند: الهی و بشری. او معتقد است این دو دانش، مکمّل هم نیستند، بلکه در برابر هم قرار میگیرند. همه تلاش او این است که ثابت کند که دین، نظامِ فکری مستقل و اصیلی دارد و برای دینشناسی و هدایت، هیچ نیازی به عرفان و فلسفه رایج نیست، بلکه آنها مضرند.<ref>ر.ک: متن کتاب، ص 41</ref> |
ویرایش