تأييد الحقيقة العلية و تشييد الطريقة الشاذلية: تفاوت میان نسخه‌ها

'''تأیید الحقیقة العلیة و تشیید الطریقة الشاذلیة''' تألیف عبدالرحمن بن ابی‌بکر سیوطی (متوفی 911ق) در معرفی تصوف حقیقی و رد اتهامات وارده به طریقه شاذلیه است. در این کتاب همچنین دو رساله «المورد العذب لذوی الورود فی کشف معنی وحدة الوجود» و «صادحة الازل» نوشته مصطفی بکری (متوفی 1162ق) نیز ارائه شده است. تحقیق و تعلیقات کتاب به قلم عاصم ابراهیم کیالی شاذلی است.  

سیوطی در سبب نگارش این اثر می‌گوید: بدان که تصوف ذاتاً علمی شریف، گرانقدر و بلند مرتبه است که پیشوایان اسلام همواره پرچم آن را برافراشته و علمای آن را تعظیم کرده‌اند. ارباب این علم اولیاء الله و پس از انبیاء و رسولانش خاصان خلقش بوده‌اند. البته در گذشته و حال کسانی در این طریقت وارد شده و به ایشان تشبه کرده‌اند و اما از تصوف بیگانه بوده و بدون علم و تحقیق سخن گفته‌اند؛ لذا گمراه شده و گمراه کرده‌اند و این سبب شده که به همه گمان بد برده شود... پس در این کتاب بنای بر اظهار محاسن تصوف و حقائق آن و اقوال ائمه دین پیرامون آن، ذکر منشأ پیدایش آن، سبب نامگذاری، ذکر سند متسلسل آن به نبی(ص)، بیان ضوابط سماع و شرح شطحیات صوفه و مانند آن است<ref>ر.ک: مقدمه، ص4-3؛ مقدمه مؤلف، ص7</ref>‏.

نویسنده، کتاب را به شیوه فصل- فصل نوشته است. او طایفه صوفیه را اهل رأفت، رحمت، عفو و گذشت می‌داند. شیوه این طریقه را نیز مستند به کتاب و سنت می‌داند.<ref>ر.ک: متن کتاب، ص13</ref>‏ دو موضوع «اتحاد» و «حلول» و استدلال بر بطلان آنها از جمله موضوعاتی است که دو باب از کتاب را به خود اختصاص داده است. در بطلان اتحاد عبد با الله، چنین استدلال می‌کند که اتحاد بین مربوبین محال است؛ همانگونه که امکان اینکه دو مرد عین هم باشند وجود ندارد؛ چراکه ذات آن دو با هم متباین است، پس به طریق اولیت تباین بین عبد و رب وجود دارد.<ref>ر.ک: همان، ص84-80</ref>‏.

[[رده:مقالات بازبینی نشده1]]