ابن فرات، محمد بن عبدالرحیم: تفاوت میان نسخه‌ها

از كودكى در طلب علم برآمد و از كسانى چون ابوالفرج بن عبدالهادى و ابوبكر بن صناج، راوى دلائل النبوة حديث شنيد و از حافظ [[ذهبى]]، ابوالحسن بندينجى و گروهى ديگر اجازه روايت يافت و از كتاب شفا، تأليف قاضى عياض و ثواب الآدم، تأليف ابن عبدالهادى حديث نقل مى‌كرد.

او شيفته تاريخ بود و همواره به نوشتن مطالب تاريخى اشتغال داشت. يادداشت‌هاى خود را در دفترهايى كه شمار آن را صد جلد گفته‌اند، گرد آورد. آنگاه چكيده اين مطالعات را در كتابى در حدود 20 جلد، موسوم به «تاريخ الدول و الملوك»، معروف به «تاريخ ابن الفرات» نگاشت. اين تاريخ مشتمل بر حوادث سده ششم تا زمان مؤلف است كه به ترتيب معكوس نوشته شده، بدين معنى كه مؤلف از قرن هشتم آغاز كرده، سپس به ذكر وقايع قرن هفتم، و بعد قرن ششم پرداخته است. وى حوادث قرن پنجم و چهارم را نيز شروع كرده بود، ولى مرگش فرا رسيد و كارش ناتمام ماند.

قرائت متن كتاب، بدون مراجعه به مأخذ مورد استناد مؤلّف، كار دشوارى است. طرز املاى كلمات و مسامحه و سهل‌انگارى در نقطه‌گذارى بر حروف و تعيين حركت كار را بر خواننده مشكل مى‌سازد و باعث اختلاط معانى جملات مى‌گردد.

وى در ذكر مطالب، به اطاله و تفصيل بيش از حدّ لزوم و تكرار پرداخته و برخى از حوادث را روزبه‌روز دنبال كرده است، چندان‌كه جزء اول از جلد نهم آن تنها مربوط به حوادث چهار سال از 789 تا 792ق است. با اينهمه، تاريخ ابن فرات، كتابى ارزشمند است، زيرا نويسنده خود شاهد برخى حوادث بوده، گاه نيز در آن شركت داشته است. وى حوادث را با صداقت و صراحت ذكر كرده است.

8. دفتر روشنايى (ترجمه كتاب النور).