۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
التبيان في البيان: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش
(صفحهای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR33067J1.jpg | عنوان =التبيان في البيان | عنوانهای دیگ...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
}} | }} | ||
'''التبيان في البيان'''، اثر شرفالدین حسین بن محمد بن عبدالله (متوفی 743ق)، کتابی است پیرامون بلاغت و فصاحت در زبان عربی و اشاره به شگفتیها و اسرار و زیباییهای آن که با تحقیق توفیق فیل و عبدالله لطفالله به چاپ رسیده است. | '''التبيان في البيان'''، اثر [[ابن عبدالله، شرفالدین حسین بن محمد|شرفالدین حسین بن محمد بن عبدالله]] (متوفی 743ق)، کتابی است پیرامون بلاغت و فصاحت در زبان عربی و اشاره به شگفتیها و اسرار و زیباییهای آن که با تحقیق [[فیل، توفیق|توفیق فیل]] و [[لطفالله، عبداللطیف|عبدالله لطفالله]] به چاپ رسیده است. | ||
این کتاب در موضوع خود، جدید نیست و آثار زیادی در این موضوع، به رشته تحریر درآمده است، اما مزیت آن، این است که تصویری روشن و واضح از نظریات بلاغی مطرحشده توسط منتقدان و بلاغتنویسان قدیم و آنچه متجددین و اندیشمندان عصر مؤلف در قرن هشتم هجری بدان افزودهاند، در آن ارائه شده است<ref>ر.ک: رحیم، مقداد، ص27</ref>. | این کتاب در موضوع خود، جدید نیست و آثار زیادی در این موضوع، به رشته تحریر درآمده است، اما مزیت آن، این است که تصویری روشن و واضح از نظریات بلاغی مطرحشده توسط منتقدان و بلاغتنویسان قدیم و آنچه متجددین و اندیشمندان عصر مؤلف در قرن هشتم هجری بدان افزودهاند، در آن ارائه شده است<ref>ر.ک: رحیم، مقداد، ص27</ref>. | ||
| خط ۳۵: | خط ۳۵: | ||
مؤلف کتاب را در دو فن اصلی تنظیم کرده است: فن بلاغت و فن بیان. در فن اول، به علوم بلاغی سهگانه: «علم معانی»، «علم بیان» و «علم بدیع» پرداخته شده و در فن دوم، از فصاحت کلام و شیوایی ساختارهای زبانی سخن گفته شده است که با مطالب مربوط به علم بدیع، نیمی از کتاب را به خود اختصاص داده است و در نیمی دیگر به علم معانی و بیان، پرداخته شده است<ref>ر.ک: همان</ref>. | مؤلف کتاب را در دو فن اصلی تنظیم کرده است: فن بلاغت و فن بیان. در فن اول، به علوم بلاغی سهگانه: «علم معانی»، «علم بیان» و «علم بدیع» پرداخته شده و در فن دوم، از فصاحت کلام و شیوایی ساختارهای زبانی سخن گفته شده است که با مطالب مربوط به علم بدیع، نیمی از کتاب را به خود اختصاص داده است و در نیمی دیگر به علم معانی و بیان، پرداخته شده است<ref>ر.ک: همان</ref>. | ||
مؤلف، کلام ابویعقوب سکاکی (626ق) در | مؤلف، کلام [[سکاکی، یوسف بن ابیبکر|ابویعقوب سکاکی]] (626ق) در «[[مفتاح العلوم]]» را اصل قرار داده است؛ همچنانکه به کتاب «[[الكشاف عن حقائق غوامض التنزيل و عيون الأقاويل في وجوه التأويل|الكشاف]]» [[زمخشری، محمود بن عمر|زمخشری]] (467- 538ق) و آثار دیگری همچون «المصباح في المعاني و البيان و البديع» [[بدرالدین بن مالک]] (640- 686ق)، «[[الإيضاح في علوم البلاغة، المعاني و البيان و البديع|الإيضاح في علوم البلاغة]]» [[خطیب قزوینی، محمد بن عبدالرحمن|جلالالدین محمد بن عبدالرحمن]]، مشهور به [[خطیب قزوینی، محمد بن عبدالرحمن|خطیب قزوینی]] (666- 739ق) اعتماد و استناد نموده و مطالب مطرحشده در کتاب «[[المثل السائر في أدب الكاتب و الشاعر|مثل السائر في أدب الكاتب و الشاعر]]» [[ابن اثیر، علی بن محمد|ابن اثیر جزری]] (555- 630ق) را تلخیص کرده و در کتاب خود، آورده است<ref>ر.ک: همان؛ مقدمه محقق، ص10- 11</ref>. | ||
از جمله ویژگیهای کتاب، استفاده نویسنده از شواهد شعری فراوانی از دوران جاهلیت، صدر اسلام و عصر عباسیان میباشد که از جمله آنها، میتوان به اشعار امرؤالقیس، اعشی، لبید، طرفه، نابغه، خنساء، حسان، جریر، فرزدق، اخطل، بشار، ابونواس، ابن المعتز، ابن رومی، شریف رضی، ابوتمام، متنبی، معری و... اشاره نمود<ref>ر.ک: رحیم، مقداد، ص28</ref>. | از جمله ویژگیهای کتاب، استفاده نویسنده از شواهد شعری فراوانی از دوران جاهلیت، صدر اسلام و عصر عباسیان میباشد که از جمله آنها، میتوان به اشعار امرؤالقیس، اعشی، لبید، طرفه، نابغه، خنساء، حسان، جریر، فرزدق، اخطل، بشار، ابونواس، ابن المعتز، ابن رومی، شریف رضی، ابوتمام، متنبی، معری و... اشاره نمود<ref>ر.ک: رحیم، مقداد، ص28</ref>. | ||