خسروی، سید عبدالحسین: تفاوت میان نسخه‌ها

او در ادامه تحصيل بعد از چند سال ابتدا مادر مكرمه و سپس پدر بزرگوار خود را از دست داد و به ناچار پس از فوت پدر، براى طى مراحل عالى در علوم دينى و طب، به محضر عموى خود، حكيم سيد محمدعلى خسروى وارد شد و دروس علوم دينى و علم طب را تا مرحله عالى نزد ايشان ادامه داد و بعد براى طى مدارج عالى در طب و ساير علوم سفرى، به چند شهر ايران كرد كه حوزه طب و طبابت در آن‌ها داير بود و از محضر استادان عاليقدر طب و حكمت اين حوزه‌ها استفاده‌ها برد و بر اثر استعداد و هوشى كه داشت، طولى نكشيد كه خود نيز به حكيمى حاذق و دانشمندى توانا تبديل گشت. او در سال 1310ش براى اخذ مدرك پزشكى از دولت وقت، در امتحان فارغ التحصيلى ايران، در تهران، به همراه اطباء علوم جديد، شركت كرد و به خاطر دانش بارز و نيكوى خود و تعليمات بسيار عالى كه در تمامى دروس طب، خصوصا در حوزه‌ى كتاب قانون شيخ الرئيس، ابوعلى سينا و داروشناسى داشت، در امتحان موفق شد و مجوز طبابت به سبك قديم (مجاز) را از وزارت اوقاف و معارف و صنايع مستظرفه اخذ كرد. او بعد از كسب مدرك تحصيلى در طب و طبابت، اقدام به افتتاح مطبى در كهن شهر و دارالطب همدان در كوچه محله حاجى، يكى از قديمى‌ترين محله‌هاى همدان نمود و به همراهى دو تن از برادران خود كه هر دو در علوم دينى و داروشناسى و طب و طبابت استاد بودند، شروع به طبابت و مداواى بيماران كرد. مدت 37 سال در اين راه در خدمت به مردم همدان مشغول به فعاليت بود. سپس در سال 1346ش، پس از سال‌ها طبابت در همدان، به همراه خانواده به صورت دائم به تهران مهاجرت كرد و با اخذ كارت نظام پزشكى به شماره 1072 از سازمان پزشكى ايران، رسما به عضويت جامعه پزشكى با روش جديد پذيرفته شد و بقيه عمر پربركت خود را در تهران در خدمت به مردم و به شغل طبابت مشغول بود. در اين زمان، حذاقت و روش علمى و استادى او در تدريس و مداواى بيماران شهره گشته بود، به همين جهت، از سوى دانشگاه تهران از ايشان براى تدريس كتاب قانون شيخ الرئيس ابوعلى سينا كه حكيم تسلطى وافى بدان داشت، در دانشكده پزشكى دعوت به عمل آمد كه وى به علت كهولت سن و ضعف جسمانى، از پذيرش اين همكارى خوددارى ورزيد.