الطرق الصوفية و أثرها في نشر الإسلام: تفاوت میان نسخه‌ها

'''الطرق الصوفیة وأثرها في نشر الإسلام في الصحراء الکبری''' اثر [[مونس، حسین|حسین مونس]]، رساله‌ای است کوتاه و مختصر پیرامون تصوف و تأثیر آن در نشر اسلام در آفریقا.

نویسنده در ابتدای کتاب، به تعریف صوفیه و اشاره به نقش آن در گسترش اسلام پرداخته است. وی صوفیه را جماعتی معرفی نموده است که در عبادات، ریاضات و مجاهدات خویش، اسلوبی واحد را برگزیده که شیخی از شیوخی تصوف، برای ایشان مشخص نموده و ایشان در تبعیت از وی، آن اعمال را انجام داده و به آن شیخ، منسوب هستند. به اعتقاد وی، صوفی شخص زاهدی است که نفس و روح خویش را به تعبد خداوند و عمل به طاعات وی، مشغول داشته است<ref>تمهید، ص3</ref>.

وی در ادامه، به معرفی بزرگان تصوف، از جمله عبدالقادر جیلانی محی‌الدین ابومحمد بن ابی‌صالح زنجی (471- 561ق/ 1077- 1166م)<ref>متن کتاب، ص16</ref>، ابومدین شعیب بن حسین یکی از شاگردان جیلانی<ref>همان، ص19</ref>، [[ابوالحسن شاذلی]]<ref>همان، ص22</ref> پرداخته و با توجه به سیره و روش زندگی این بزرگان، آن را مهمترین و بزرگ‌ترین عامل انتشار اسلام در صحرای بزرگ آفریقا دانسته است<ref>همان، ص27</ref>.

توصیف بلاد و ممالک آفریقا و تقسیم مناطق آن به پنج منطقه<ref>همان، ص44</ref> و توصیف صوفیه مرابطه<ref>همان، ص53</ref> از جمله ویژگی‌های کتاب می‌باشد.

مقدمه و متن کتاب.